Crimson Peak (2015)

Korte Inhoud
In de nasleep van een familietragedie bevindt een ambitieuze schrijfster zich in een tweestrijd tussen de liefde voor een oude vriend en een mysterieuze outsider. Om haar verleden te ontlopen vlucht ze naar een huis dat haar geschiedenis ademt.

Genre : Mysterie/Drama/Horror
Land : VS/Canada

Cast :
Mia Wasikowska : Edith Cushing
Jessica Chastain : Lucille Sharpe
Tom Hiddleston : Thomas Sharpe

Regisseur : Guillermo del Torro

Mijn mening

“Ghosts are real. This I know.”

“Crimson Peak” is visueel overdonderend en ingenieus bedacht. Een film dat enerzijds een teleurstelling was voor mij. Maar anderzijds een verpletterende indruk op me naliet. Niet vanwege het verhaal zelf of de behoedzaam gebruikte speciale effecten, maar wel de algehele sfeer en gedetailleerde aankleding van deze gotisch liefdesdrama. Ik ging ervan uit dat dit een excellente horror zou zijn. En dat vanwege de trailer. Normaal gezien probeer ik trailers te mijden, maar trailers vermijden in de bioscoop is nogal moeilijk. Enthousiast vernam ik dat het ging over een tot leven komend huis. Ik verwachtte me dus aan een barok uitziende Amityville House. Het huis stelde niet teleur. Een victoriaans, spookachtige bouwval vol donkere gangen, duistere krochten en onheilspellende geheimen. The Adams family zou er jaloers op worden. Maar verder dan wat spookachtige verschijningen was dit niet meer dan een duister drama waarin een romance verwerkt werd en een duivels uitgewerkt oplichtingsscenario.

Del Torro wist me al te verrassen met “Splice” en vooral “Mama”. Na zijn intermezzo met het sciencefictionachtige “Pacific Rim” keert hij terug naar het meer duistere en engere genre. “Mama” vond ik meer angstaanjagender als paranormaal griezelverhaal dan deze film. Er zitten wel enkele prachtige horror-momenten in waar je koude rillingen van krijgt. De schaarse geestverschijningen zien er behoorlijk uit en deden me meermaals terugdenken aan hoe het schepsel in “Mama” zich voortbewoog. Maar het duistere wordt vooral bewerkstelligt door de algehele, gotische aankleding. Zowel de decors als de klederdracht dragen hieraan bij. Een huis als een mortuarium. Doods, kil in zwarte tinten met rottende muren vol geheimen en een bloedrode ondergrond.

Ook de personages uit dit Victoriaans tijdperk zien er akelig doods uit. Een uiterlijk alsof ze van make-up zijn voorzien door een begrafenisondernemer. Mia Wasikowska speelt Edith Cushing, de fragiele dochter van een gefortuneerd ondernemer, die zich wil laten gelden als schrijfster. Haar literair werk handelt over spoken. Sinds haar jeugd heeft ze de gave om geesten te zien. Zo kreeg ze bezoek van de aan cholera gestorven moeder toen ze nog maar 10 jaar was, om haar te waarschuwen voor een plek genaamd “Crimson Peak”. Dit specifiek moment is subtiel in beeld gebracht. Een huiveringwekkend moment dat in schril contrast staat met de andere verschijningen. En dan ontmoet Edith de sympathieke, gedistingeerde Engelse landeigenaar Thomas Sharpe (Tom Hiddleston) op het moment dat deze bij haar vader aanklopt om te investeren in een moderne machine voor het ontginnen van klei. Wat volgt is het voorspelbare romantische gedeelte, een plotse tragedie en Edith die moedwillig troost zoekt in de armen van Thomas. En voor ze het weet is ze op weg naar Engeland om haar intrek te nemen in “Allerdale Hall”, het familieoptrekje dat wegzinkt in de rode klei, samen met haar echtgenoot Thomas en diens sinistere zuster Lucille (Jessica Chastain).

“Crimson Peak” heeft zijn pro’s en contra’s. Allereerst is er de sfeervolle cinematografie. Het geheel heeft een enorme Edgar Allan Poe gehalte. Verder zijn er de prachtige kostuums en de gedetailleerde aankleding. En tenslotte de degelijke acteerprestaties. Hiddleston, die me deed denken aan Coppola’s Dracula, en Wasikowska acteren indrukwekkend. Maar vooral Chastain spant de kroon als de geschifte zuster. Het geheel lijkt op een ritje in een spookhuis op de kermis. Doorheen de gitzwarte duisternis afgewisseld met schreeuwende, diepe kleuren, waar je je elk moment verwacht aan hartverlammende schrikeffecten. En juist als in dat spookhuis, is de conclusie naderhand dat het allemaal nogal meeviel. Niet saai, maar ook niet bijster eng. De grootste fout die ze maakten is het laten uitschijnen dat “Crimson Peak” een horror zou zijn. Uiteindelijk is het niet meer dan een sentimenteel kostuumdrama met een paranormaal aspect. Maar wel magistraal in beeld gebracht !