The Atticus institute (2015)

Korte Inhoud
Dokter Henry West richt in 1970 'The Atticus Institute' op, waar individuen met bovennatuurlijke krachten worden onderzocht. Ondanks het feit dat Dr. West enkele noemenswaardige cases meemaakt, kan niets hem voorbereiden op Judith Winstead. Haar bovennatuurlijke gaven overstijgen namelijk die van alle anderen. Het Amerikaanse ministerie van defensie is ook geïnteresseerd in Judith.

Genre : Horror
Land : USA

Cast :
Wiliam Mapother : Dr. Henry West
Rhya Kihlstedt : Judith Winstead
Julian Acosta : Young Robert Koep

Regisseur : Chris Sparling

Mijn mening

“We don't control this, it's not just us who will be at risk.
And if you do control it, then who will be at risk?”

Kijk je wel eens graag op “National Geographic” naar documentaires over bovennatuurlijke verschijnselen, buitenaardse verschijningen of andere onverklaarbare fenomenen, dan moet je “The Atticus institute” zeker kijken, daar dit een documentaire-achtige film is over een wetenschappelijk onderzoek in dit instituut onder leiding van Dr. Henry West. Het onderzoek richt zich op paranormale activiteiten zoals E.S.P. en psychokinese (het beïnvloeden van fysieke materie van op afstand door menselijke geestkracht). De film wordt omschreven als een mockumentary found footage horror. Het is zeker niet op waargebeurde feiten gebaseerd, maar als parodie of satire zou ik het nu ook weer niet direct bekijken, want ondanks dat het eruit ziet als een documentaire is het toch redelijk geslaagd te noemen. Gelukkig werd het found footage tot het minimum herleid en is het geheel een collage van interviews, getuigenverslagen en video-opnames (zowel door vaste camera’s die het experiment vastleggen als door, maar in beperkte mate, thuisopnames).

Je kan het een beetje vergelijken met “The Quiet Ones”. Alleen is deze laatste niet echt een documentaire met alleen video-opnames, maar werd het geheel gegoten in een gewone horrorfilm. Beide films zijn ook gesitueerd in de jaren 70 wat te merken is aan de aankleding en uitstraling. En vooral het VHS-achtige uitzicht is typisch voor die periode. Maar waar beide films vooral in uitblinken is het totaal gebrek aan spanning of angstaanjagende scenes. Of je moet al de kast opgejaagd worden en de bibber op het lijf krijgen na het aanschouwen van een buigende kaart, een plots openende lade of een uit zichzelf wegschuivende stoel. Het ziet er in ieder geval telkens minder akelig uit dan dat het voorgaande getuigenis laat uitschijnen.

Het uiteindelijke verhaal is ook niet echt bijster origineel. Tegenwoordig wordt je bedolven onder horrorfilms waarbij bezetenheid centraal staat. Het uitgangspunt is een instituut in Pennsylvania waar Dr. West (William Mapother) samen met zijn team van onderzoekers bepaalde personen testen om zo psychokinetische handelingen te kunnen onderzoeken en vast te leggen. Spijtig genoeg krijgen ze ook fraudeurs over de vloer, totdat Judith Winstead opdaagt (Rya Khilstedt). Op het eerste zicht lijkt ze een gewone vrouw die hoogstwaarschijnlijk psychologische begeleiding nodig heeft, maar geleidelijk komen ze tot de vaststelling dat ze toch beschikt over onverklaarbare krachten. Als de officiële instanties ter hulp worden geroepen, omdat ze merken dat de fenomenale krachten niet te controleren zijn, zien deze een mogelijkheid om dit in hun voordeel te gebruiken en trachten ze de bovennatuurlijke kracht die in Judith huist te isoleren.

Naast het totale gebrek aan spanning, wordt ook nog eens het verrassingseffect totaal teniet gedaan door de getuigenissen. Men kan al een beetje voorspellen welke richting het uitgaat en wat de uitkomst zal zijn. Zelfs de waarschuwing aan de filmmakers en zij die deze film bekijken is een beetje flauw. Hebben we dat niet nog al eens ergens gezien dat door het bekijken van een video of film , men het kwade uitnodigt ? De momenten waarop het demonische tot uiting komt, zijn nogal dun gezaaid. Maar die sporadische momenten zijn dan toch wel schitterend op een bepaalde manier. Ik ben niet echt een liefhebber van dit type films (ik bedoel dan het documentaire gedeelte) en toch bleef ik gefascineerd kijken. Geen moment had ik de drang om de film te beëindigen. Rya Khilstedt komt niet echt bezeten over en uiteindelijk lijdt ze meer door de menselijke interventies dan door de demonische kracht die zich meester van haar heeft gemaakt. Je moet je dan ook niet verwachten aan een groen gal spuwend, vloekend, krijsend en duivels mens dat de hele tijd godslasterlijke taal uitkraamt. Maar ik vond Khilstedt wel overtuigend en acterend met de juiste uitstraling. Die van een wanhopige vrouw die fysiek getormenteerd wordt. Het enige zwakke punt en toch vergezocht item, was het uiteindelijke plan van de Amerikaanse regering. Maar daarvoor moet je zelf maar eens kijken wat die hun plannen zijn. Ondanks dat dit een veelgebruikt onderwerp is, slaagt Chris Sparling er toch in om het op een originele manier in een film te verwerken.