Backcountry (2014)
Korte InhoudEen stel uit de stad gaat kamperen in de Canadese wildernis. Alex is een doorgewinterde buitenmens terwijl Jenn, een bedrijfsjurist, dat totaal niet is. Nadat Alex haar eindelijk overtuigd heeft gaat ze er mee akkoord dat hij haar meeneemt naar zijn favoriete plek: de afgelegen Blackfoot Trail. Op hun eerste nacht hebben ze echter een verontrustende ontmoeting met Brad, die een oogje heeft op Jenn. Wanneer ze steeds dieper het bos intrekken raken ze hopeloos verdwaald.
Genre : Horror/Drama/Thriller
Land : Canada
Cast :
Missy Peregrym : Jenn
Jeff Roop : Alex
Eric Balfour : Brad
Regisseur : Adam McDonald
Mijn mening
“Hey, rodeo, here's your medical kit and there's a whistle
in there.
Try to bring that back and I'll try not to charge you.”
Try to bring that back and I'll try not to charge you.”
Je kan “Backcountry” niet echt horror noemen, maar het is wel een verrekt spannende film. Zie het meer als een survival film waarbij een angstaanjagend uitziende zwarte beer de hoofdrol opeist ergens in de Canadese bossen. De film maakt je zenuwachtig en zorgt ervoor dat je nagelbijtend afwacht wat er komen gaat. Het is wel evident waar de film uiteindelijk over gaat. Neem de termen rugzaktoeristen, idyllisch naaldbomenwoud en hongerige-zwarte-beer-die-er-niet-zo-knuffelig-uitziet-als-die-in-je-dochter-haar-bed, en je hebt zowat de hele film omschreven. De vraag is alleen wanneer en waar het noodlot zal toeslaan en hoe hard ! 90 Minuten rillingen en angstzweet wegvegen met andere woorden. En dit wordt voorafgegaan door een schitterend interactief rollenspel waarbij je getuige bent van een machtswissel die je niet zo direct zag aankomen.
Alex (Jeff Roop) is vastbesloten om zijn vriendin Jenn (Missy Peregrym)
mee te nemen naar Restoule Provincial park in Ontario. Meer bepaald naar
het befaamde “Blackfoot trail” waar hij als kind meermaals vertoefde.
Overduidelijk dus dat Alex een geroutineerde rugzaktoerist is die
blijkbaar het gehele park op zijn duimpje kent en al ettelijke
kilometers heeft afgelegd daar. Vanzelfsprekend dus dat hij het aanbod
voor een kaart van het gebied weigert, wanneer de Park Ranger (Nicholas
Campbell) hem deze aanbiedt. Jenn daartegenover ziet er iets te
afgestoft uit met haar blits kapsel en smartphone die ze de hele tijd
consulteert. Ze is dan ook een bedrijfsjurist die haar vriend het
plezier gunt om haar op sleeptouw te nemen doorheen de ongerepte natuur.
Zo zelfverzekerd als Alex is, zo onzeker is zij. Ze heeft zich dan ook
voorzien van een noodfakkel en een busje “Bear spray”, alhoewel Alex
haar al heeft verzekerd dat ze waarschijnlijk alleen maar eekhoorntjes
zullen tegenkomen.
Vooreerst is er nog een onverwachte ontmoeting de eerste avond met Brad (schitterend vertolkt door Eric Balfour), een redelijk intimiderende kerel, met een zwaar Iers accent, die blijkbaar trektochten organiseert in deze bossen en zichzelf uitnodigt om de door hemzelf gevangen vissen te verorberen. Wat volgt is een magistraal schouwspel waarbij de beide heren elkaar trachten te overtroeven in een spelletje über-koelheid. Zelfs het spontaan symbolisch gebaar om zijn territorium af te bakenen door eventjes stevig te gaan urineren, komt er zelfs bij kijken. Buiten dat is er niet meer dan het aanschouwen van het koppeltje dat naarstig zijn pad voortzet naar de eindbestemming. Vastberaden leidt Alex de weg, totdat hij tot de conclusie komt dat ze de weg volkomen kwijt zijn. En dan voltrekt zich de machtswissel waarbij Jenn het heft resoluut in handen neemt, terwijl Alex langzamerhand transformeert in een hoopje ellende en onzeker sulletje. Prachtig verfilmd, deze geleidelijke overgang.
Meer vertellen over deze toch wel spannende confrontatie tussen mens en natuur, zou alleen maar teveel verraden en het plezier van het kijken volledig teniet doen. Laat ik het zo stellen dat het uiteindelijk veel weg heeft van andere films waarbij individuen geconfronteerd worden met levensbedreigende situaties. Of het nu in “Jurassic Park” is waarbij Robert Muldoon (Bob Peck) belaagd wordt door enkele velociraptors. Of de drie mannen in “Jaws” die dobberend in hun vissersbootje gespannen uitkijken wanneer de reuze haai gaat toeslaan. De sfeer is identiek. Een geladen sfeer waarbij de belaagden en weerloze toekomstige slachtoffers panische momenten doorstaan en bij elke knak van een twijg, bons op de grond of niet thuis te brengen dierlijk geluid opschrikken.
Dat de uiteindelijke confrontatie het meest boeiende is van de gehele film staat buiten kijf. Toch vind ik het een prestatie van Adam MacDonald om met zo weinig plotgegevens en verhaalmateriaal er toch in slaagt om er een onderhoudende en spannende film van te maken. Of het nu gebaseerd is op waargebeurde feiten of niet, maakt uiteindelijk niet uit. Ik veronderstel dat de kans om een hongerige beer tegen te komen in een woud vanzelfsprekend veel hoger is dan midden in een grootstad. En er zullen wel legio gevallen bestaan waarbij zich zo’n clash voordeed. Spijtig genoeg ontbraken de alom gekende tegenslagen ook niet in deze film : verdedigingswapens die niet binnen handbereik liggen of dat men er simpelweg geen gebruik van maakt. Plus de gebruikelijke obstakels en tegenvallers. Maar laat dit je niet weerhouden om deze film te bekijken. Sleep een paar dennenbomen in je leefruimte en start een knus haardvuur in het midden van de kamer, zodanig dat je je volledig kan inleven in deze thriller vol overlevingsdrang en oerinstincten.
Vooreerst is er nog een onverwachte ontmoeting de eerste avond met Brad (schitterend vertolkt door Eric Balfour), een redelijk intimiderende kerel, met een zwaar Iers accent, die blijkbaar trektochten organiseert in deze bossen en zichzelf uitnodigt om de door hemzelf gevangen vissen te verorberen. Wat volgt is een magistraal schouwspel waarbij de beide heren elkaar trachten te overtroeven in een spelletje über-koelheid. Zelfs het spontaan symbolisch gebaar om zijn territorium af te bakenen door eventjes stevig te gaan urineren, komt er zelfs bij kijken. Buiten dat is er niet meer dan het aanschouwen van het koppeltje dat naarstig zijn pad voortzet naar de eindbestemming. Vastberaden leidt Alex de weg, totdat hij tot de conclusie komt dat ze de weg volkomen kwijt zijn. En dan voltrekt zich de machtswissel waarbij Jenn het heft resoluut in handen neemt, terwijl Alex langzamerhand transformeert in een hoopje ellende en onzeker sulletje. Prachtig verfilmd, deze geleidelijke overgang.
Meer vertellen over deze toch wel spannende confrontatie tussen mens en natuur, zou alleen maar teveel verraden en het plezier van het kijken volledig teniet doen. Laat ik het zo stellen dat het uiteindelijk veel weg heeft van andere films waarbij individuen geconfronteerd worden met levensbedreigende situaties. Of het nu in “Jurassic Park” is waarbij Robert Muldoon (Bob Peck) belaagd wordt door enkele velociraptors. Of de drie mannen in “Jaws” die dobberend in hun vissersbootje gespannen uitkijken wanneer de reuze haai gaat toeslaan. De sfeer is identiek. Een geladen sfeer waarbij de belaagden en weerloze toekomstige slachtoffers panische momenten doorstaan en bij elke knak van een twijg, bons op de grond of niet thuis te brengen dierlijk geluid opschrikken.
Dat de uiteindelijke confrontatie het meest boeiende is van de gehele film staat buiten kijf. Toch vind ik het een prestatie van Adam MacDonald om met zo weinig plotgegevens en verhaalmateriaal er toch in slaagt om er een onderhoudende en spannende film van te maken. Of het nu gebaseerd is op waargebeurde feiten of niet, maakt uiteindelijk niet uit. Ik veronderstel dat de kans om een hongerige beer tegen te komen in een woud vanzelfsprekend veel hoger is dan midden in een grootstad. En er zullen wel legio gevallen bestaan waarbij zich zo’n clash voordeed. Spijtig genoeg ontbraken de alom gekende tegenslagen ook niet in deze film : verdedigingswapens die niet binnen handbereik liggen of dat men er simpelweg geen gebruik van maakt. Plus de gebruikelijke obstakels en tegenvallers. Maar laat dit je niet weerhouden om deze film te bekijken. Sleep een paar dennenbomen in je leefruimte en start een knus haardvuur in het midden van de kamer, zodanig dat je je volledig kan inleven in deze thriller vol overlevingsdrang en oerinstincten.
Post a Comment