Late Phases (2014)

Korte Inhoud
Ambrose McKinley, een chagrijnige, blinde dierenarts neemt zijn intrek in een bejaardenhuis. Hij komt er echter al snel achter dat verschillende bewoners gestorven zijn, niet van ouderdom maar door aanvallen van een hond. Wanneer hij op een avond zelf een aanval van een hond overleeft heeft hij het vermoeden dat de aanvallers meer zijn dan alleen honden.

Genre : Horror
Land : USA

Cast :

Nick Damici : Ambrose
Tom Noonan : Father Roger
Lance Guest : Griffin

Regisseur : Adrian Garcia Bogliano

Mijn mening

"So we suggest during the day you don't walk by the perimeter of the woods if you're alone.
And at night, please, stay in your house, keep the doors closed and the windows closed
until we sort this out. Okay?
Starting now.”

Het weerwolven genre is precies bezig aan een heropleving. Toegegeven, het is niet veel speciaals wat er wordt gefabriceerd op dit gebied. “Night Wolf” was abominabel slecht. “Wolves” is een mislukte poging om een commercieel tienerproduct te lanceren. En “Wer” was dan weer een originele poging om dit genre wat nieuw leven in te blazen. De eerste twee wanproducten blonken uit in vreselijke vertolkingen, belachelijke grime en het ongegeneerd exploiteren van dit subgenre met als einddoel een commercieel en winstgevende franchise te initiëren. “Wer” was dan weer een origineel concept waarbij het weerwolf-type niet beantwoorde aan de clichématige voorstellingen zoals in oudere films. “Late Phases” situeert zich er een beetje tussenin. Enerzijds geslaagd op acteervlak. Maar anderzijds is het weeral een totale mislukking als het gaat over het uitzicht van een weerwolf en het totaal gebrek aan spanning. En tenslotte is dat toch hetgeen waar ik naar uitkijk als het over een weerwolf-film gaat.

Laat ik dan maar van wal steken met het positieve gedeelte van deze would-be horror : de acteerprestatie. Inderdaad enkelvoud want de gehele film wordt gedomineerd door Nick Damici als Ambrose McKinley, een blinde Vietnam veteraan vol wrok en haat jegens de algehele maatschappij. Het wordt niet expliciet aangegeven in deze film, maar de manier waarop hij met mensen omgaat en zijn bijtende,sarcastische toonaard verraadt veel. Zelfs voor zijn bloedeigen zoon kan er blijkbaar geen goed woord af. De enige levende wezens waar hij uitermate goed mee kan omgaan is zijn blindengeleidehond Shadow en de buurvrouw die hij leert kennen op het moment dat hij zijn intrek neemt in het rijhuisje in Crescent Bay, de laatste stopplaats voor bejaarden. Worden nu net deze twee fortuinlijke aan stukken gescheurd de eerste avond dat hij er verblijft. Volgens de lokale politie zijn er regelmatig zulke meldingen vanuit Crescent Bay (en dan ook nog eens merkwaardig genoeg telkens eenmaal per maand) en dat het waarschijnlijk roofdieren of iets in dien aard zijn die de weerloze bejaarden aanvalt. Deuren en ramen sluiten, binnen blijven en zeker niet in het duister gaan ronddwalen, is de boodschap. Onze oorlogsveteraan, die duidelijk bij de pinken is, trekt terstond de correcte conclusie dat het vanzelfsprekend over iets meer gaat dan pietluttige roofdieren.

Nick Damici is verbluffend in zijn rol als de norse en nukkige blinde asociale veteraan. En daar stopt dan ook alle lof over deze film. De rest van de cast schiet bedroevend tekort op elk vlak. Bordkartonnen, ééndimensionale personages. Van de opgetutte theekrans dametjes die overal hun neus insteken tot de zoon Will (Ethan Embry) en zijn vrouw die totale verontwaardiging tentoonspreiden over de retorische gave van Ambrose. Zelfs de arrogante bewaker en tactloze dienstdoende politieagent ontbreken niet. De enige die nog schitterend weerwerk gaf ten aanzien van Ambrose was de dienstdoende priester Father Roger (Tom Noonan) die telkens met een geamuseerde glimlach de tirade van Ambrose aanhoort.

Het feit dat de clou waar het uiteindelijk over gaat (een weerwolf) al heel vroeg in de film wordt prijsgegeven, draagt ook niet bij tot het opbouwen van een bepaalde spanning. Van dan af is het een raadspelletje wie in de gemeenschap nu diegene is die bij volle maan vreselijke last van haargroei krijgt. En dat leidt ons dan naar het fenomeen van de weerwolf. Wat een carnavaleske vertoning was me dat. Een Halloween verkleedpartij is er niks tegen. Ik vond de kostuums uit de Muppetshow stukken beter. Zeker toen ik ook nog eens die frappante sprietjes op de oren zag staan, kreeg ik helemaal de slappe lach. En dan een gouden tip voor toekomstige regisseurs die zich wagen aan het produceren van een weerwolf-film. Als je de transformatiescène uit “An American werewolf in London” (voor mij HET schoolvoorbeeld van een uitstekende weerwolf-film) nog niet eens bij benadering kan evenaren, dan laat het idee alstublieft varen en begin er niet aan. Want die scène in “Late Phases” was vreselijk amateuristisch. Zelfs de camerahoek van bovenuit werd herkauwd. Alleen was er niet meer te zien dan een bos haren. Zelfs het originele moment met de stalen long kon dit niet vergoelijken.

Uiteindelijk was dit dankzij de magistrale performance van Damici toch nog een genietbare film (ook al vond ik de ontdekking die hij deed in het begin een beetje overdreven en moest ik eventjes gniffelen over het feit dat hij ondanks zijn blindheid nog miraculeus goed kon mikken). Er zaten ook veel te veel irritante belachelijke foutjes in (Allee nog eentje om het af te leren. Zoonlief maakt zich druk over het geld waarmee zijn vader ronddraaft, maar dat er iemands ingewanden de eerste avond over een heel huis verspreid liggen en dat vaderlief een arsenaal wapens in huis heeft, blijkt doodnormaal te zijn). Zelfs de symbolische betekenis van Will’s handeling op het einde, blijft voor mij een raadsel. Ik hoop de volgende keer een meer overtuigende weerwolf te zien die zeker een dergelijk uiterlijk heeft zodanig dat ik niet het gevoel krijg dat ik naar een gemaskerd bal kijk.