The mourning (2015)
Korte Inhoud
Twintig jaar na zijn spoorloze verdwijning tijdens Operation Desert Storm, duikt Aaron plotseling weer op in zijn thuisstadje in Michigan. Wat de schok voor zijn familie en vrienden nog groter maakt is dat hij er nog net zo uitziet als de jongeman die naar de oorlog vertrok. Waar is hij geweest en hoe kan het dat hij geen dag ouder is?
Genre : Drama/Mysterie/Thriller
Land : VS
Cast :
Louis Mandylor : David
Michael Rene Walton : Aaron
Sally McDonald : Lucey
Regisseur : Khalil Sullins
Er zijn zo van die films waarvan je geen flauw benul hebt wat er zich
gaat afspelen aan het begin. En als tenslotte de eindgeneriek over het
scherm loopt, staar je nog altijd onwetend naar het scherm en vraag je
je af wat er zich nu eigenlijk heeft afgespeeld voor je ogen. Zo ook
“The mourning”. Een SF (veronderstel ik toch) over een marinier die
nadat hij verdwenen is op een missie in operatie Desert Storm, na 20
jaar in zijn blote flikker terug opduikt. So what, is je eerste
gedachte. Misschien heeft hij er wel 20 jaar over gedaan om te voet
vanuit de woestijn terug te keren naar zijn geboortestad. Tja, dat zou
een mogelijkheid zijn, ware het niet dat hij er nog steeds zo jong
uitziet als toen hij verdween. Ik hoor je al denken dat misschien de
heilzame werking van de zon daar iets mee te maken kan hebben of dat hij
onderweg alleen biologisch gezond voedsel heeft verorbert. Maar dan is
er ook nog het verstommend feit (excuseer me voor de beeldspraak) dat
hij geen woord kan uitbrengen.
En daarmee zijn de eerste 45 minuten van deze trage, saaie film al samengevat. Aaron (Michael Rene Walton) ontwaakt in adamskostuum ergens in het midden van een bos (een beetje vergelijkbaar met “Almost human”), niet wetend hoe hij daar terecht is gekomen. Het eerste wat me opviel toen hij zich richting geboortedorp begaf, was de complete verlatenheid aldaar. Er is geen levend wezen te bespeuren in de omgeving van de stad of in het stadscentrum. Het lijkt wel alsof iedereen vermist is. Je moet geen helderziende zijn om te beseffen dat iedereen bijna van zijn stoel valt van verbazing, als ze deze doodgewaande oorlogsheld terugzien. En dan is het tijd voor het vervelende vragenuurtje.
Natuurlijk kun je dan verschillende scenario’s bedenken om het
eigenaardige gedrag van Aaron te verklaren. Het zou kunnen dat hij aan
PTSD lijdt en daardoor zijn spraakvermogen is verloren omdat de trauma’s
dit verdringen. Ofwel heeft hij de gehele film gedroomd, terwijl hij in
het bos als een verdwaalde kabouter voor pampus ligt. Ofwel is hij
ontvoerd door marsmannetjes en heeft hij 20 lange jaren op vreedzame
manier in een Mars kolonie geleefd. Of erger, hij is in al die jaren
onderworpen aan sadistische buitenaardse experimenten. De oorzaak van
zijn stilzwijgen zou dan te wijten zijn aan het feit dat hij niet meer
weet hoe te spreken daar hij in die periode steeds telepathisch heeft
gecommuniceerd. Daar is ook iemand anders van overtuigd. Een vervelend
vrouwmens met een belachelijk kapsel die te pas en te onpas verschijnt
om Aaron aan de tand te voelen.
Twintig jaar na zijn spoorloze verdwijning tijdens Operation Desert Storm, duikt Aaron plotseling weer op in zijn thuisstadje in Michigan. Wat de schok voor zijn familie en vrienden nog groter maakt is dat hij er nog net zo uitziet als de jongeman die naar de oorlog vertrok. Waar is hij geweest en hoe kan het dat hij geen dag ouder is?
Genre : Drama/Mysterie/Thriller
Land : VS
Cast :
Louis Mandylor : David
Michael Rene Walton : Aaron
Sally McDonald : Lucey
Regisseur : Khalil Sullins
En daarmee zijn de eerste 45 minuten van deze trage, saaie film al samengevat. Aaron (Michael Rene Walton) ontwaakt in adamskostuum ergens in het midden van een bos (een beetje vergelijkbaar met “Almost human”), niet wetend hoe hij daar terecht is gekomen. Het eerste wat me opviel toen hij zich richting geboortedorp begaf, was de complete verlatenheid aldaar. Er is geen levend wezen te bespeuren in de omgeving van de stad of in het stadscentrum. Het lijkt wel alsof iedereen vermist is. Je moet geen helderziende zijn om te beseffen dat iedereen bijna van zijn stoel valt van verbazing, als ze deze doodgewaande oorlogsheld terugzien. En dan is het tijd voor het vervelende vragenuurtje.
Ik ben gestopt met tellen na een bepaalde tijd en heb geen benul hoeveel
keren ze de vraag hebben gesteld waar dat Aaron al die tijd heeft
gezeten. Het is begrijpelijk dat hij niets kan uitleggen het eerste half
uur, daar hij zoveel geluid produceert als een kapotte radio. Maar het
moment dat hij weer begint te spreken, vertikt die kerel het om ook maar
eens een zinnige uitleg te verstrekken. Geloof me, dat begon me toch
danig op de zenuwen te werken.
Uiteindelijk is het allemaal giswerk op het uiteinde en stuurt men je
wandelen zonder enige uitleg of verklaring. Ik hou wel eens van een
diepzinnige film waar niet alles evident en vanzelfsprekend is, maar dit
was absurdistisch. Heb je dus resterende tijd over die je dolgraag
zinloos en doelloos zou willen spenderen, dan raad ik je aan deze
luchtledige creatie te bekijken. Op zijn minst was het dan toch nuttig.
En hopelijk heb ik nu geen buitenaardse wezentjes op hun lange groene
tenen getrapt, zodanig dat ze me ook komen ontvoeren !
Het verdict 1/10
Links : IMDB, Moviemeter
Links : IMDB, Moviemeter
Post a Comment