Rob the Mob (2014)

Korte Inhoud
Een dolverliefd koppel uit Queens berooft een reeks clubs die door de maffia gecontroleerd worden en lijkt er nog mee weg te komen ook. Voor eventjes dan toch. Tot ze een klus op het oog krijgen die net iets groter is dan ze gewoon zijn. Ze worden dan ook het doelwit van de maffia en de FBI.

Genre : Misdaad/Drama
Land : VS

Cast :
Michael Pitt : Tommy
Nina Arianda : Rosie
Andy Garcia : Big Al

Regisseur : Raymond De Felitta

Mijn mening

“Kid, you know where the fuck you are?
Yeah, I'm at 140 Union Avenue.
I got the address right, right?
Yeah, that's it. That's the address.”

Wat een prachtfilm. Een film waar ik met verbazing naar heb gekeken en waarbij ik me telkens afvroeg hoe het in godsnaam mogelijk was dat dit zich in werkelijkheid heeft voorgedaan in New York in de jaren 90. Verwacht je niet aan een gangster epos of een gelijkaardige film zoals “The Godfather” louter en alleen omdat het over de maffia gaat. Het is eerder ludiek op bepaalde momenten, integer en, raar maar waar, ik heb meermaals luidop gelachen door de doldwaze situaties waarin Tommy en Rosie terechtkomen (de eerste overval alleen al).

Dit sympathieke, maar ook niet zo snugger en naïef, koppel zorgt ervoor dat de Italiaanse maffia totaal niet wist wat te doen, toen er plotseling hold-ups werden uitgevoerd op clubs waar leden van de maffia samenkwamen. Vooreerst zie je beiden als echte crack-junks die een overval plegen op een bloemist. Na hun gevangenisstraf (en blijkbaar ontnuchterd) besluiten ze op het rechte pad te blijven en legaal werk te verrichten in een incassobureau dat gerund wordt door iemand die zelf niet vies was om frauduleuze praktijken uit te voeren in het verleden en die, na bekeerd te zijn, het moto dat iedereen een tweede kans in zijn leven verdient letterlijk in praktijk brengt. Tot op het moment dat Tommy en Rosie beseffen dat ze onderbetaald worden waardoor ze onmogelijk aan hun levensbehoeften kunnen voorzien. Dat is het moment dat Tommy met het krankzinnige idee op de proppen komt om de maffia te beroven. Hij heeft tijdens de rechtszaak tegen maffiabaas John Gotti naarstig adressen neergeschreven van de befaamde clubs. En een bijkomend feit is dat wapens daar uit den boze zijn. Het briljante idee komt dus in hem op, om deze te overvallen. Briljant inderdaad want niemand geeft hier een zier om. Niet de publieke opinie en zeker niet de autoriteiten. En het laatste wat de maffia zal doen is de politie contacteren om er een klacht in te dienen tegen onbekenden.

“Rob the Mob” is niet een rasechte maffiafilm vol afrekeningen en bloedige wraaknemingen, tegenstanders die ergens in gebetonneerd worden of een omerta die gebroken wordt. Uiteindelijk wordt de rol van de maffia in deze film herleidt tot die van een clubje pensioengerechtigde oudgedienden die teren op hun faam en letterlijk (op een bepaald moment) in hun hemd worden gezet door twee jongeren. De hele aandacht gaat naar dit aandoenlijk en verliefd koppeltje. En de manier waarop Michael Pitt en Nina Arianda gestalte geven aan deze personages, is gewoonweg schitterend. Tommy is de goedgelovigheid zelve die je ziet evolueren van onhandig naar roekeloos. De drijfveer bij hem is het onrecht dat deze intimiderende bende zijn vader heeft aangedaan in het verleden (wat dan ook telkens te zien is in veelvuldig terugkomende flashbacks). Rosie is het lieftallige meisje die zonder dralen Tommy volgt in zijn roekeloos avontuur. Ze lijkt zo ontwapenende onschuldig met een innemende, grote lach die haar intellectuele tekortkomingen camoufleren. Arianda’s acteerwerk is fascinerend. De twee hoofdpersonages vullen elkaar perfect aan en komen heel natuurlijk over als romantische tortelduifjes die slowmotion-gewijs overstelpt worden door rond dwarrelende dollarbiljetten. Pitt heeft blijkbaar wel een neus voor het betere filmwerk daar ik hem ook al zag schitteren in de film “I Origins”, wat ik ook al zo’n indrukwekkende film vond.

Naast de twee hoofdpersonages verschijnen er ook nog een reeks befaamde filmsterren die voor de juiste sfeer zorgen. Zo is er Andy Garcia (Terry Benedict uit Ocean’s Eleven,Twelve en Thirteen) als de illustere peetvader “Big Al” van de Vazallo familie. Compleet met een imposante grijze baard waardoor hij eerder op een grootvader met pensioen lijkt. Ray “Everybody loves Raymond” Romano treedt aan als de columnist die zich stort op het onwaarschijnlijke verhaal van “Bonnie and Clyde” nadat hij tot zijn verbazing gebeld wordt door Rosie die hem op een foutje wijst in zijn vorige artikel. Griffin Dune neemt de amusante rol van Dave Lovell, de enthousiaste eigenaar van het incassobureau, voor zijn rekening. En de maffialeden hebben allen in het verleden wel eens ergens in één of andere maffia-gerelateerde film meegespeeld. Michael “The Sopranos” Rispoli, Yul “American Gangster” Vazquez, Burt “Once upon a time in America” Young (een 75 jarige oude knakker die nog een stevige vuistslag kan uitdelen), Joseph “The Sopranos” Gannascoli, John “Mob Queen” Tormey, Garry “The Sopranos” Pastore, Santo “The Sopranos” Fazio, Vincent “The Family” Riviezzo. Allen zorgen ze ervoor dat die authentieke sfeer van een Italiaanse maffia overtuigend overkomt. Ik miste alleen een gezamenlijke schranspartij rond een door een Italiaanse mama zelfbereide spaghetti met gehaktballen in tomatensaus.

Dit is dus wel echt een must-see film als je van een ongedwongen en clowneske film houdt. Na de “The Godfather” episodes zijn er nog wel geslaagde en minder geslaagde pogingen geweest om de georganiseerde misdaad te schetsen. De beste omschrijving las ik op de website “The Playlist” : “De Felitta takes a true story that occurred in the early '90s, adds two energized leads, a pinch of bearded Andy Garcia and a screenplay that goes down like cold ice-tea on a hot summer day to cook up a nice little homage to the good ol' days.” Wie echter het echte verhaal van Thomas en Rosemarie Uva kent, zal zeker niet verrast zijn door de ontknoping.