Insurgent (2015)

Korte Inhoud
Beatrice moet op zoek naar antwoorden en bondgenoten in de ruïnes van het futuristische Chicago. Samen met Four zijn ze nu vluchtelingen, opgejaagd door Jeanine, de leider van de op macht beluste groepering Erudite. In een race tegen de klok moeten ze er achter zien te komen waarvoor de familie van Beatrice zich heeft opgeofferd en waarom de leiders van Erudite er alles aan doen om hen te stoppen.

Genre : SF/Avontuur
Land : VS

Cast :
Shailene Woodley : Tris
Theo James : Four
Kate Winslet : Jeanine

Regisseur : Robert Schwentke

Mijn mening

“Divergent 100%.
I'll be damned.
What?
She's what we've been looking for.”

Ik begin dus wel een grondige hekel te krijgen aan die verschillende verfilmingen van jeugdboeken. Telkens worden deze over verschillende films gespreid waardoor je verplicht bent om telkens een jaar te wachten om het vervolg te kijken. Zo ook dit vervolg op “Divergent”. Ik kon me nog wel gedeeltelijk herinneren waar het over ging, maar de eerste 15 minuten ben je eigenlijk bezig met het stelselmatig terug samenstellen van de vorige film. Het beste zou zijn om de voorgaande film nog eens te herbekijken, wat dan toch niet gebeurd wegens tijdsgebrek. En dan te weten dat het laatste deel in de reeks ook nog eens wordt verdeeld over twee films en dat voor de voor de hand liggende redenen. Laten we hopen dat mijn grootste angst niet uitkomt, namelijk dat we overstelpt worden door feuilleton-achtige bioscoopfilms in de toekomst.

Logischerwijze maakt men de vergelijking met de gelijkaardige serie films van “The Hunger Games”. Dat het eerste deel van deze laatste verregaand beter was dan ”Divergent”, was wel overduidelijk. Maar “Insurgent” overtreft dan weer het tweede deel van “The Hunger Games” waarover ik van mening was dat het een flauw duplicaat was van het eerste deel. Ik had toen de neiging om te controleren of ik niet de verkeerde had opgezet. “Insurgent” gaat verder waar het eerste deel geëindigd was (nogal logisch, niet ?) en laat er geen gras over groeien en stort zich algauw in een aaneenschakeling van zinderende actiefragmenten. Tris (Shailene Woodley), Four (Theo James), Caleb (Ansel Elgort) en Peter (Miles Teller, die toch een grotere indruk op me maakte in “Whiplash”), de minst betrouwbare klier uit het gezelschap, zijn afgescheiden van de rest van de factie Dauntless. Deze factie moesten ze ontvluchten nadat de onverschrokken Jeanine (Kate winslet) een staatsgreep pleegde waarbij ze de “divergents” (voor wie het nog niet wist, Tris is een Divergent die zogezegd bij elke factie zou kunnen behoren) wil uitroeien daar deze een bedreiging vormen voor de vreedzame maatschappij zoals het nu bestaat. Ondertussen hebben Jeanine´s troepen een geheimzinnig apparaat gevonden waar alle symbolen van alle facties opstaan. Het zou een boodschap bevatten van de stichters van de stad, en kan alleen geopend worden door iemand die alle simulaties kan ondergaan zonder hierbij het leven te laten. Tweemaal raden wie de gelukkige vrijwilliger zal zijn!

Ik had mezelf voorgenomen om de volgende delen van deze reeks niet te kijken wegens te voorspelbaar en het hoog bakvis-gehalte. Ik ben toch gezwicht en uiteindelijk heb ik hier ook geen spijt van. Toch eerst enkele bemerkingen. De ongecompliceerde manier waarop Tris zonder spiegel en met een primitief uitziende schaar toch zulk een blits, modern kapsel kan tevoorschijn toveren (het zou zo in een glossy magazine kunnen staan die bij je lokale kapster op de tafel ligt), ontlokte zelfs bij mijn eega een verwonderde reactie. Dit zal dan wel weer de nieuwste te volgen haarstijl zijn deze zomer, veronderstel ik. Vervolgens viel het me weer op dat het op en afstappen op treinen niet op een doorsnee manier kon verlopen. En dan was er nog dat enerverende feit dat men schijnbaar zonder veel moeite (men wordt massaal gezocht en kan doodgemoedereerd overal rondkuieren) wordt overmeesterd, waarna men telkens weer plots wordt bevrijd. En dan konden natuurlijk de verplichte kalverliefdetaferelen ook niet ontbreken.

Maar verder staat deze film bol van de actie en is de CGI op sommige momenten weergaloos en iets om ademloos naar te kijken. Vooral de simulaties zagen er verbazingwekkend gedetailleerd uit (vooral het door het luchtruim zwevende huis). Dat men na een tijdje niet meer wist of het nu een gesimuleerde of echte situatie was, werd een beetje eentonig. Maar de film ging in een razend tempo vooruit waardoor je je geen moment verveelde. Het zit er dus dik in dat ik de volgende delen dus ook zal kijken, ondanks de zekerheid dat men het laatste deel naar mijn gevoel gerust in 1 film zou kunnen vertellen. Het eindresultaat zal hoogstwaarschijnlijk dan ook twee flink uitgerokken delen zijn.