Final Girl (2015)

Korte Inhoud
De eenzame Veronica is nieuw op school. Verlegen en kwetsbaar als ze is, is ze een perfect doelwit voor een groep tieners die meisjes mee het bos in lokken om op ze te jagen. Maar wanneer ze weet te ontsnappen wordt de situatie omgekeerd. Het meisje blijkt minder onschuldig te zijn dan men in eerste instantie dacht.

Genre : Thriller/Drama
Land : Canada/VS

Cast :
Abigail Breslin : Veronica
Wes Bentley : -
Alexander Ludwig : Chris

Regisseur : Tyler Shields

Mijn mening

“Are you guys an A-Cappella group?
Something like that.
Naw, we don't sing together.
You should. “

Als je de inhoud van “Final Girl” hebt gelezen, verwacht je je aan een “I spit on your grave”-achtige wraakfilm waarbij een jonge vrouw eventjes de vloer aanveegt met een groepje jongeren die er een nogal morbide hobby op nahouden. Achteraf gezien is het op zijn minst ontgoochelend te noemen. De wraaknemingen zijn nogal braafjes en missen elke vorm van spanning en sensatie. Het geheel heeft een soms cartooneske jaren 60 look met enkele absurde taferelen die me soms wel eens aan “A Clockwork Orange” deden denken (niet op vlak van verhaal maar puur op uitzicht).

Als ik iemand zou aanraden om deze film een kans te geven, dan is het wel door de aanwezigheid van Abigail Breslin. Wat een ravissante verschijning is deze jongedame toch. Een natuurlijke schoonheid voorzien van een fragiel uiterlijk en bleek engelengezicht. Je zou niet direct denken dat ze een getrainde moordmachine is zonder geweten. En dat is dan ook de eerste bemerking al. Ze komt niet echt overtuigend over als zodanig. Ze leek me niet echt onoverwinnelijk tijdens de confrontaties. Dat het een uitstekende actrice is staat buiten kijf. Haar eerste verschijning in “Wicked Blood” was een aangename verassing. Ze deed me toen denken aan Saoirse Ronan. Dezelfde onschuldige blik, de vastberadenheid en allesoverheersende kalmte. Ik ben er echter van overtuigd dat Ronan misschien een betere keuze zou geweest zijn hier. Niet dat er iets scheelt aan het acteerwerk van Breslin wat ze ook demonstreert in “Maggie” naderhand (ook met een bleek engelengezicht. Maar dit had een andere oorzaak).

Het grootste voordeel van deze film is de korte speelduur. Het simpele verhaal is de voornaamste oorzaak. In luttele 15 minuten krijg je eigenlijk het volledige verhaal al voorgeschoteld. Eerst het korte gesprek die de mysterieuze Wes Bentley heeft met de piepjonge Veronica waarbij hij haar verteld dat haar ouders niet meer leven en dat hij haar wil opleiden om speciale taken uit te voeren. Vervolgens zien we een beknopt overzicht van wat op een opleiding moet lijken. En tot slot de bende smaakvol geklede clubje jongens die een onschuldig blondje meelokken. Eigenlijk is dit het hele verhaal in een notendop en is het vervolg vanzelfsprekend en voorspelbaar.

Als het de bedoeling was om er een stilistische slasher van te maken dan zijn de makers van deze film hier degelijk in geslaagd. Sommige fragmenten zien er uit alsof je naar een of ander dramatisch toneelstuk kijkt. Verwacht je je aan een slasher zoals “You're next” dan raad ik aan om deze laatste nog eens te kijken, want de uiteindelijke wraakactie is redelijk sober en bloedeloos. Zelfs fervente aanhangers van “The sound of music” kunnen deze film kijken zonder risico op een appelflauwte. En het gebrek aan achtergrondinformatie over de hele lijn, is ook niet bepaald een pluspunt. Wat meer uitleg over de raadselachtige dood van Veronica´s ouders, de herkomst van de onbekende leermeester en de reden van het bizarre gedrag van de vier tieners, zou een nuttige bijdrage zijn geweest.

Buiten de geslaagde vertolkingen door Breslin en Bentley (en Logan Huffman als de toch redelijk geschifte figuur Danny) was dit toch maar een matige film. Zelfs “Roodkapje” is als verhaal angstaanjagender dan dit retro verhaal. Nochtans was het uitgangspunt interessant (maar zeker niet vernieuwend) genoeg om er iets spannends van te maken. En waar ik helemaal het heen en weer van kreeg, waren de priemende lichtbundels in het bos. Het leverde wel wat imponerende beelden met schaduwspel op, maar was na de eerste beelden zo irritant als een mug in je slaapkamer op een zwoele zomeravond. Deze klasseer ik zonder dralen in de rubriek “Gemiste kansen”.