Korte Inhoud Lucille Angelier ziet bij het uitbreken van de
Tweede Wereldoorlog haar man vertrekken naar het front. Eigenlijk heeft
ze nooit van hem gehouden. Zij blijft achter met haar schoonmoeder
en brengt haar tijd door met piano spelen. Maar
wanneer ze verplicht worden een Duitse officier te huisvesten, een man genaamd Bruno von Falk, die in zijn vroegere
burgerleven componist blijkt geweest te zijn, voelt ze zich al vlug tot
de man aangetrokken. Genre :Romantiek/Oorlog Land : UK/Frankrijk/Belgie
Cast : Michelle Williams : Lucile Angellier Kristin Scott Thomas : Madame Angellier Matthias Schoenaerts : Bruno von Falk Regisseur : Saul Dibb
My opinion
"This German
is our enemy. Do you understand?
Yes. Madame."
Zo af en toe krijgt mijn lieftallige, bevallige vrouw (Yep, ze leest
geregeld mijn recensies) het privilege om een film uit te kiezen.
Meestal gaat dit gepaard met een zinderend verwijt dat ik altijd mijn
zin krijg. Dat ik altijd rekening houd met haar en meestal films kies
die door de beugel kunnen, vergeet ze wel eens. Het gore en engere
materiaal kijk ik meestal midden in de nacht op mijn eentje zodanig dat
ik gespaard blijf van een in panische angst wakkerschrikkende bedgenote
die daarbij haar scherpe nagels in mijn schouders plant. Vandaar dat ik
me schrap zette voor een romantisch oorlogsdrama en me verwachte aan een
verlept station romannetje. Uiteindelijk viel dit allemaal best mee,
bleef het romantisch gerommel beperkt en werd er meer aandacht besteedt
aan de onderlinge relaties tussen de rijkere en armere bevolking in het
dorpje Bussy en de lotgevallen van een voortvluchtige, kreupele boer.
Trouwens, ik moet eerlijk toegeven dat ik een zwak heb voor WWII films.
Ik geef grif toe dat het zwarte bladzijden zijn in de Europese
geschiedenis, maar de ontwikkelingen in die jaren waren tot nu toe een
vruchtbare voedingsbodem voor een hele reeks excellente oorlogsfilms.
Dat Matthias Schoenaerts hier ook nog eens een hoofdrol wegkaapte, was
voor mij nog een bijkomende reden om deze film een kans te geven. Laten
we zeggen dat chauvinisme de kop opstak en dat ik als Belg zijnde toch
trots ben om te zien hoe deze landgenoot zich opgewerkt heeft in het
clubje van de betere internationale acteurs (Sorry Muscles from
Brussels, maar je haalde het net niet).
Verrassend genoeg bleek ik achteraf geen last te hebben van pijnlijke
kaken daar het geeuwen volledig uitbleef. Er is wel de verboden liefde
tussen de tegenpolen Lucille (Michelle Williams), de schoondochter van
de strikte en koele landeigenares Madame Angellier (schitterende
vertolking door Kristin Scott thomas), enerzijds en officier Bruno von
Falk (Schoennaerts), een Duitse officier die een onderkomen toegewezen
krijgt bij deze laatste twee dames, anderzijds. Uiteindelijk blijft deze
verboden liefde een beetje op de achtergrond sluimeren en wordt niet
uitgesproken in beeld gebracht, maar komt hun gelijkgestemde liefde voor
muziek veel meer op de voorgrond. Het waren echter de bijkomende
verhaallijnen die het interessanter maakte. De andere arrogante Duitse
officier die zichzelf als Übermensch ziet en de lokale bevolking
respectloos behandelt, de gevoelloze schoonmoeder die als het erop
aankomt toch een verzetsstrijdster in spe blijkt te zijn, de slijmerige
burgemeester en zijn vrouw die proberen in een goed blaadje te staan bij
de bezetters maar naderhand de rekening krijgen gepresenteerd en het
optreden van een boer tegen de onderdrukkers.
Dit alles werd mooi in beeld gebracht en voorzien van de gebruikelijke
oorlogstaferelen (een duikvlucht van Duitse jachtbommenwerpers op
onschuldige vluchtelingen mocht natuurlijk niet ontbreken) wat zorgt
voor een onderhoudend oorlogsdrama. Maar achteraf had ik niet het gevoel
dat het omzeggens vernieuwend was. Het zijn de imposante vertolkingen
die toch een diepe indruk na lieten. De clichématige plotwendingen
worden niet geschuwd en wat blijft is een povere verfilming van een
manuscript dat nagelaten werd door een reëel oorlogsslachtoffer, Irène
Némirovsky.
Korte Inhoud 
Post a Comment