Lockout (2012)

Korte Inhoud
Een man wordt ten onrechte veroordeeld voor een samenzwering met betrekking tot het plegen van spionage tegen de Verenigde Staten. Dan krijgt hij een voorstel. Wanneer hij de dochter van de president kan bevrijden uit een in de ruimte gestationeerde gevangenis, die overgenomen is door gewelddadige gevangenen, krijgt hij zijn vrijheid terug.

Genre : Actie/SF
Land : Frankrijk

Cast :
Guy Pearce : Snow
Maggie Grace : Emilie Warnock
Peter Stormare : Scott Langral

Regisseur : James Mather, Stephen Leger

Mijn mening

“Ow! (INJECTS)
That'll freeze the nerves in this spot for 24 hours.
You want some on your mouth? “

Verwacht geen cinematografisch hoogstandje als je deze film begint te kijken, maar verwacht je wel aan een onderhoudende verstand-op-nul actie-sciencefiction met Guy Pearce als een rasechte John McClane die in een hypermoderne gevangenis in de ruimte de dochter van de president van Amerika moet gaan redden. Een clichématig soort musketiersverhaal waarbij de slogan “Eén voor allen, allen voor één” vervangen is door “Eén tegen allen”. Het welbekende en veelgebruikte verhaal waarbij de held het moet opnemen tegen een hele meute laag allooi, zowat 500 moordenaars en verkrachters die uit een winterslaap ontwaken, om een bevallige jonkvrouw uit de nood te helpen. Je mag het gerust “Die Hard In Space” noemen.

Het verhaal op zich is niet echt speciaal te noemen en hangt een beetje met haken en ogen aan elkaar. Laat je niet ontmoedigen door de vreselijke achtervolgingsscène in het begin van de film. Dit zag er vreselijk gedateerd uit en leek wel uit één of ander C64 game te komen. Sommige fragmenten zijn redelijk onwaarschijnlijk (onder andere de windtunnel en het vermommingstrucje van de presidentsdochter gaven me zo’n “Het zal wel” gevoel) en het voorspelbaarheidsniveau is wel gigantisch hoog. Maar daarnaast is het actiegedeelte wel bevredigend te noemen en met name de personages zijn interessant genoeg om een vermakelijke filmavond eraan over te houden.

Guy “The Rover” Pearce mag zich hier eens uitleven als de flink uit de kluiten gewassen spierbundel “Snow” die er een redelijk fatalistische levenshouding op nahoudt en om de haverklap een droge oneliner of sarcastische opmerking uit zijn mouwen schudt. Nogmaals is de vergelijking met Bruce Willis in zijn jongere jaren snel gemaakt en zorgt dit voor enkele gniffelmomenten. De conversaties tussen hem en Maggie Grace (als Emilie Warnock) zijn dan hoogst vermakelijk op bepaalde momenten. Maar vooral de twee criminele broers Alex (Vincent Regan) en Hydell (Joseph Gilgun) stelen de show (een soort “Jekyll and Hyde” vertolking). Twee uiterst gevaarlijke misdadigers waarbij Alex de leidersfiguur voor zijn rekening neemt. Maar vooral Gilgun is schitterend op bepaalde momenten als de totaal geschifte Hydell die met een zwaar Engels accent zijn ongenoegen uit. Hij ziet er op bepaalde momenten redelijk angstaanjagend uit en verknoeid de plannen van zijn broer telkens maar weer (ook zo’n stupide beslissing die Alex telkens neemt).

Buiten de tot de verbeelding sprekende opzet van een ruimte gevangenis waar gevaarlijke criminelen hun straf uitliggen (letterlijk) in comateuze toestand, een hele resem heerlijk oneliners en actietaferelen met knettergekke gevangenen, is dit uiteindelijk maar een derderangs doodsimpele actiefilm met een rechtlijnige verhaallijn. Een film die past in onze consumptiemaatschappij. Consumeren, verteren en vergeten. Mijn favoriete fragment is aan het begin van de film waarbij een vuistslag en een krom geslagen sigaret de hoofdrol speelt. Het deed me direct denken aan een gelijkaardige scene uit “The Last Boy Scout”. Ik veronderstel dat Bruce het allemaal al eens eerder heeft gedaan.