Demolition (2015)
Korte Inhoud :
Davis is een jonge bankier die worstelt met zichzelf na de tragische dood van zijn vrouw. Ondanks druk van zijn schoonvader om de draad weer op te pakken, brokkelt het leven van Davis verder af. Wat begint als een klachtenbrief aan een automatenbedrijf, resulteert in talloze brieven over en weer waarbij enkele schokkende privéomstandigheden worden onthuld. De brieven trekken de aandacht van Karen, vertegenwoordiger van de klantenservice, die een onwaarschijnlijke band weet op te bouwen met Davis. Met hulp van Karen en haar zoon probeert Davis een nieuw leven op te bouwen.
Genre : Drama/Komedie
Land : VS
Cast :
Jake Gyllenhaal : Davis
Een film met als centraal thema het rouwproces van een goed boerende
zakenman nadat hij zijn vrouw verloor in een vreselijk auto-ongeval, is
niet bepaald voedingsbodem voor een entertainende of grappige film. Om
eerlijk te zijn had ik enorm veel moeite om de film uit te kijken.
Eigenlijk zat ik niet te wachten op een metaforische film vol symboliek
met Jake Gyllenhaal zoals het geval was bij “Enemy”. Zoals Davis zelf zegt in deze film : “For some reason, everything has become a metaphor”.
Geef toe dat het volgende toch absurd klinkt. Iemand verneemt in de
wachtkamer van een ziekenhuis het nieuws dat zijn vrouw juist is
overleden (terwijl hijzelf ongeschonden er vanaf komt). Het eerste wat
in hem opkomt na dit gehoord te hebben, is een zakje M&M uit een
snoepautomaat te gaan halen. Ongelukkigerwijs blijft dit kleinood in de
automaat vasthangen, wat dan weer een briefwisseling tot gevolg heeft
tussen hem en Karen (Naomi Watts), medewerkster van de klachtendienst
van de snoepautomatenfirma.
En alsof dit nog niet absurd genoeg is, begint Davis het advies van zijn schoonvader Phil (Chris Cooper) wel erg letterlijk op te volgen. Phil’s advies was : “If you wanna fix something ... You have to take everything apart ... and figure out what's important". Voor je het weet begint Davis bepaalde niet goed functionerende apparaten te demonteren. Hij gaat zelfs een stap verder en begint kosteloos te werken voor een sloopfirma. En als hij tenslotte nog meer toenadering zoekt tot Karen en daardoor kennismaakt met diens zoon Chris (Judah Lewis) wordt dit gedrag nog drastischer. Chris is trouwens, vanwege zijn twijfels over zijn werkelijke geaardheid, een geestesgenoot. Je kan trouwens ook nog genieten van een schitterende conversatie tussen deze twee over de semantische betekenis van het F-woord.
In kringen van aspirant filosofen en toekomstige psychiaters kan er hevig gedebatteerd worden over het symbolisme in deze film. Is het gedrag van Davis een weerspiegeling van zijn huidige situatie? Een persoonlijk leven dat langzaam uiteenvalt? Een mankement in de psychische machinerie? Of is het een soort “Tabula rasa” reactie om een nieuw leven op te starten nadat alles met de grond gelijk is gemaakt? Duidelijk dat Gyllenhaal weeral een licht geschift personage vertolkt waar iedereen van veronderstelt dat een psychologische kortsluiting de oorzaak is van zijn zonderling gedrag. Dat dit een rol is die uitgesproken geschikt is voor een acteur zoals Gyllenhaal, die ik de kameleon van Hollywood noemde na het bekijken van “Nightcrawler”, staat buiten kijf. Deze magistrale acteur heeft een natuurlijke souplesse om te balanceren tussen een licht manische moment en een vanzelfsprekend lijkend ontspannend moment waarbij die geamuseerde en verwonderend kijkende blik weer naar boven komt. Een briljant acteur.
Buiten Jake Gyllenhaal was Judah Lewis ook een kleurrijk figuur. Zelfs de schoonvader Phil was een interessant personage, ondanks zijn eerder beperkte rol. De enige die niet echt uit de verf kwam was Naomi Watts. Een ietwat fletse en kleurloze vrouw die door persoonlijke problemen eerder introvert overkwam. Of dit aan Watts of het script lag was niet echt duidelijk. Wat me het meeste verwonderde was dat de film er in slaagde om geleidelijk aan meer en meer te boeien. Wat startte als een totaal absurd en gestoord verhaal, evolueerde langzaamaan naar een naargeestig (en ook ontroerend) verhaal vol cynische humor. Alleen het kleffe einde vol vergevingsgezindheid en berouw was iets minder. Uiteindelijk was dit toch geen slechte film (eventjes doorbijten aan het begin is een must) met Gyllenhaal weer in de rol van een individu met een hoek af. Weeral een symbolische beeldspraak die doorgetrokken werd naar het design van de filmposter. Ik ben benieuwd of hij deze lijn ook doortrekt in zijn toekomstige projecten.
Post a Comment