Green Room (2015)

Korte Inhoud :
Een punkband die door een afgelegen gebied van de Pacific Northwest reist, krijgt een optreden aangeboden voor een publiek bestaande uit skinheads. Omdat hun toer niet lekker loopt besluiten ze het aan te nemen. Eenmaal aangekomen op de locatie lijkt alles goed geregeld te zijn en doen ze een redelijk succesvol optreden. Maar dan loopt de situatie uit de hand.

Genre : Thriller/Horror
Land : VS

Cast :
Anton Yelchin : Pat

Imogen Poots : Amber
Patrick Stewart : Darcy

Regisseur : Jeremy Saulnier

Mijn mening

“Things have gone south, no doubt.
But you know if you don't hand over that gun, it won't end well.”

Het voordeel van eens een film te kijken, zonder enige voorkennis of besef waar het initieel over gaat, is dat je wel eens aangenaam verrast kan worden. En dat deed “Green Room”. Me verrassen. Sowieso vond ik het al een interessant gegeven dat het hier handelde over de leden van één of ander obscure punkband, “The Ain’t Rights” genaamd, die in een aftandse Minivan doorheen de V.S. reizen van optreden naar optreden. Het is niet bepaald een aangenaam leven zoals dat van een succesvolle, rijkelijk betaalde rockband. Ze lijken eerder op ondervoede, slonzig uitziende bohemiens die niet eens voldoende geld hebben om brandstof te kopen zodanig dat ze zich uit een maïsveld kunnen verplaatsen. Stiekem van binnen werd ik jaloers op deze bende zorgeloze tieners wiens favoriete bezigheid bestaat uit het produceren van rauwe, anarchistische muziek. Spontaan kwamen mijn herinneringen van zo’n rebels leven in een ver verleden terug naar boven. Yep, ik begon er dus een beetje bevooroordeeld aan.

Als Pat (Anton Yelchin), Sam (Alia Shawkat), Reece (Joe Cole) en Tiger (Callum Turner) besluiten om nog één optreden te accepteren, zodanig dat ze wat geld in het laatje krijgen, beseffen ze niet in wat voor een wespennest ze terechtkomen. De locatie is ergens in een afgelegen bos waar enkele guur uitziende barakken verzameld liggen. Blijkt dit het een soort kampement te zijn voor de lokale skinheads. Na hun optreden, dat ze gewaagd beginnen met een gedreven homage aan de Dead Kennedys door één van hun klassiekers te spelen “Nazi Punks Fuck Off”, zijn ze getuige van een bloederige misdaad. Het eindresultaat is dat ze zich barricaderen in hun kleedkamer en proberen een vrijgeleide te bedingen met Darcy (Patrick Stewart), de man die daar de plak lijkt te zwaaien. Wat volgt is een brutaal gevecht waarbij alle middelen worden aangewend door de elitetroepen van de skinheads. De onverschrokken bendeleden met de rode veters.

In eerste instantie verwachtte ik een soort documentaire-achtige film over de punkscene. Toen dit echter langzaamaan richting slasher ging en de eerste bloederige confrontaties in beeld kwamen, werd mijn enthousiasme gewekt. Wat je krijgt voorgeschoteld is pure agressie in zijn meest expliciete vorm. De grimmigheid en brutaliteit is van ongeziene aard. De bloederigheid en meedogenloosheid waarmee de neo-nazis proberen de bandleden te elimineren is redelijk confronterend. Niks wordt ook maar in bedekte vorm getoond. Het geweld raakt je ongenadig als een moker. Maar niet alleen het geweld is zichtbaar aanwezig. De intensiteit en de oplopende spanning in deze claustrofobische ruimtes is bij momenten ondragelijk. Wat zeker bijdraagt is de algehele setting waar het verhaal zich afspeelt. Duistere gangen en groezelige ruimtes. En het feit dat de beide partijen geen flauw idee hebben hoe het af te handelen, maakt het alleen nog maar interessanter.

Grootste verassing voor mij was het zien van Patrick Stewart als de charismatische leider van deze subversieve bende. Stewart is beter gekend als de meer gereserveerde en plichtbewuste Captain Jean-Luc Picard. Het voelde een beetje raar aan om hem hier te zien rond paraderen als een soort xenofoob die koelbloedig moorddadige orders geeft aan ultrarechtse sympathisanten. De overige vertolkingen voelden aan als noodzakelijk opvulsel. Behalve Anton Yelchin en Imogen Poots die het meeste weerwerk boden. De beide acteurs hadden al eens een onderonsje in “Frightnight”. Maar Yelchin zal me altijd bijblijven als “Odd Thomas”. Hij wist te overleven in deze film. In het echte leven had hij echter minder geluk. Zijn geparkeerde Jeep op een heuvel werd hem fataal, doordat deze nog in neutraal stond. Tja, life sucks !