Passengers (2016)

Korte Inhoud

Op een routinereis door de ruimte naar een verre kolonie worden twee passagiers door een storing 90 jaar te vroeg ontwaakt uit hun hyperslaap. Jim en Aurora zullen de rest van hun leven op het luxe ruimteschip moeten verblijven en al snel beginnen ze voor elkaar te vallen. De intense aantrekkingskracht tussen beiden valt niet te ontkennen, totdat ze erachter komen dat het ruimteschip in groot gevaar is. Met 5000 slapende bemanningsleden op het spel kunnen alleen Jim en Aurora een ramp voorkomen.

Genre : SF
Land : VS

Cast :
Chris Pratt : Jim Preston

Jennifer Lawrence : Aurora Lane

Michael Sheen : Arthur

Regisseur : Morten Tyldum

Mijn mening

“We were woken too soon... Ninety years too soon.
We have too go back to sleep.
We Can't !”

In eerste instantie wou ik deze film links laten liggen en hoopte ik dat ik het wel eens zou tegenkomen op één of andere televisiezender op een rustige zaterdagavond. Eerst en vooral omdat ik niet sta te springen om een film te bekijken waar men Jennifer Lawrence in laat opdraven. Zelfs niet als haar tegenspeler de charmante Chris Pratt is. En ook omdat alles erop wees dat dit een doorsnee romantisch ruimteverhaal zou worden. Ik dacht dat dit de galactische versie van “Titanic” was. Alleen dat het ruimteschip niet tegen een banale ijsberg gaat opvaren en men de beide tortelduiven innig omarmd op het voorplecht ziet staan terwijl een kosmische wind door hun haren ruist. Of een moderne versie van “Loveboat” (alleen een in futuristische kledij gehulde dwerg ontbrak). Al bij al viel het romantisch kwijlgedeelte nogal mee en werd het tot mijn verrassing meer een visueel spektakel dan een lovestory over twee achtergebleven passagiers die de rest van hun dagen met elkaar moeten doorbrengen op een luxueus ruimteschip.

Om eerlijk te zijn was het eerste gedeelte zowel fascinerend als heerlijk humoristisch. Het ruimteschip zag er indrukwekkend uit. De eerste beelden van een enorme lange slaapzaal waar alle pods zijn opgesteld waarin een duizendtal passagiers een kunstmatige slaap slapen, waren fantastisch. Op weg , samen met een honderdtal bemanningsleden, naar betere oorden om nieuwe kolonies te stichten. Als een komeetstorm echter roet in het eten gooit, is het Jim Preston (Chris Pratt) die als eerste wakker wordt. Spijtig genoeg zijn er nog 90 jaar te gaan eer ze de eindbestemming bereiken. Dat is dan het begin voor het meer humoristische gedeelte. Geen hoogstaande humor, maar toch goed voor enkele gniffelmomenten. De manier waarop Jim zijn tijd spendeert en de onderhoudende conversaties met Arthur (Michael Sheen), een gerobotiseerde barman, zijn enkele grappige momenten. En dit speelt zich allemaal af in fraai geconstrueerde sets en adembenemende interieurs. Eén ding is zeker, op een cent hebben ze niet gekeken bij het ontwerpen van dit gigantisch ruimteschip.

Vanzelfsprekend verdwijnt langzamerhand het opgetogen sfeertje en maakt men plaats voor een meer diepzinnig karakter waarbij eenzaamheid en het zinvolle van een verder solitair bestaan aan de oppervlakte komt drijven. Tijd dus om Jim te voorzien van een vrouwelijk tegengewicht. Dat is dan het moment om Aurora (Jennifer Lawrence) ten tonele te voeren. Qua spettergehalte horen de beide Tinder-gewijs wel bij elkaar. Dat hier beeldschone kinderen uit voortkomen staat in de sterren geschreven. Dit is dus de aanvang voor het romantische hoofdstuk waarbij de beiden elkaar secuur en voorzichtig aftasten, elkaar beter leren kennen en tenslotte qua intimiteit een perfecte match zijn. Ondanks mijn vrees, bleef de romantiek redelijk beperkt. Het enige wat me opviel is dat Jennifer Lawrence niet alleen op acteergebied gegroeid is. Ofwel is er hormonaal iets verandert, ofwel is er chirurgisch ingegrepen. Je kon er niet bepaald naast kijken. Haar acteergedeelte was echter redelijk beperkt hier. Het leek eerder dat ze Jim gewoon voorzien hadden van het meest sensuele speeltje uit de gehele bemanning. Natuurlijk ontbrak dan ook niet een zwembadscene die toch spectaculair in beeld gebracht werd (en nee dan praat ik niet over de vrouwelijke rondingen van J. Lawrence) dankzij een wegvallende kunstmatige zwaartekracht.

Tijd dus om het actierijke gedeelte te beginnen met een kort optreden van Laurence Fishburne en enkele indrukwekkende sequenties met verdraaid goed gebrachte CGI. Soms deed het me een beetje aan “Gravity” denken en “The Martian”, maar echt storend vond ik dit niet. Het is dus een mengeling van meerdere genres. Het meest kwetsbare van de film is de beperkte cast (uiteindelijk is het alleen Jim en Aurora die de plak zwaaien de gehele film). Gelukkig valt hierover niet veel te zeggen en werkte de chemie tussen de beide hoofdrolspelers wel degelijk. Het enige wat me tegenviel was dat de morele kwestie eigenlijk op een lacherige manier van tafel werd geveegd. Op het moment dat dit een problematisch en delicaat onderwerp werd, schroeft men de actie op en verdwijnt het euvel naar de achtergrond. Spijtig want dit moreel vraagstuk was interessanter dan het clichématige actiegedeelte. Was ik degene die ze dit geflikt hadden, dan had ik de snoodaard met een stevige trap de oneindige ruimte ingestampt. Maar ondanks dit matig en voorspelbaar actierijk gedeelte, en het geromantiseerde einde, kon deze film me toch bekoren. Al een geluk dat ik niet gewacht heb om het te zien op het kleine scherm, maar nu heb kunnen genieten van zijn grootsheid in de cinema. En nee, dan ben ik niet alweer bezig over J. Lawrence !