XX (2017)

Korte Inhoud

Deze griezelomnibus is een bloemlezing van vier duistere verhalen vol moorden en bovennatuurlijke elementen geschreven en geregisseerd door vrouwen. Annie Clark (alias St. Vincent) debuteert met "The Birthday Party"; Karyn Kusama exorciseert haar zoon in "Her Only Living Son"; Roxanne Benjamin doet gruwelkreten weerklinken in "Don’t Fall"; en Jovanka Vuckovic opent een doos met bizarre geheimen in “The Box”. De animator Sofia Carrillo bundelt de vier terreurvolle vertellingen samen.

Genre : Horror
Land : VS/Canada

Cast :
Natalie Brown : Susan ("The Box")

Melanie Lynskey : Mary ("The Birthday party")
Breeda Wool : Gretchen ("Don't fall")
Christina Kirk : Cora ("Her only living Son")

Regisseurs :
Jovanka Vuckovic : "The Box"
Annie Clark : "The Birthday Party"
Roxanne Benjamin : "Don't Fall"
Karyn Kusama : "Her only living Son"

Mijn mening

“Are you taking any of this seriously?
Of course I am. I’m their mother.”

“XX” is een anthologie die het vaandel horror meegekregen heeft, maar eigenlijk niet echt angstaanjagend is. Er is geen echt verband tussen de vier verhalen. In eerste instantie dacht ik dat het telkens te maken had met de moederfiguur en haar dagdagelijkse beslommeringen in haar gezinssituatie. Maar dan kwam het derde verhaal, dat dan weer een heel ander thema aansneed. Misschien is het dat in elk verhaal een vrouwelijk personage de hoofdrol speelt. Achteraf maakte de korte inhoud op IMDb me duidelijk dat het hier over vier kortverhalen ging die geschreven en geregisseerd werden door vrouwen. Ik zat er dus niet echt ver naast.

Het meest fascinerende en op een bepaalde manier angstaanjagende verhaal hebben ze ditmaal niet bewaard als apotheose. Het eerste verhaal “The Box” is echt wel het meest creepy en is ook het enige verhaal waar een redelijk goor tafereel in voorkomt. Een choquerend verhaal waarbij de weigering voor het nuttigen van noodzakelijke maaltijden centraal staat. En nee, het was niet het kannibalistisch feestmaal dat verwarde. Of het verontruste gevoel dat over je heen kruipt als je bedenkt dat je eigen kinderen in zo’n situatie zouden terechtkomen. Het was vooral die finale beelden van uitgemergelde lichamen dat me trof. Het enige dat ik me afvroeg was hoe ze dit beeld hadden kunnen bewerkstelligen. En natuurlijk de ultieme vraag : wat zat er nu in godsnaam in die doos?

“The Birtday Party” was eerder een slapstick waarbij ik het gevoel kreeg dat ik naar een film uit de oude doos aan het kijken was. Een soort spelletje “Waar-verberg-ik-het-lijk” dat eerder op de lachspieren werkte dan angst aanjoeg. Een Hitchcockiaans verhaal dat zich profileerde als een deurenkomedie. Eigenlijk is dit het enige verhaal dat niet echt te klasseren is als horror. Het is eerder een belevening van een gênante situatie. “Don’t fall” valt dan weer onder de categorie “Bekend horror onderwerp” waarbij een verzameling petrogliefen voor een regelrechte nachtmerrie zorgt voor een aantal jongeren. Hun kampeertrip ergens in een woestijn eindigt niet zoals ze het verwacht hadden. Het finale verhaal “Her only living son” is het meest diabolische verhaal. Het is zoiets als “Rosemary’s Baby” maar ditmaal vlucht de moeder met haar zoon en probeert ze zijn lotsbeschikking te beïnvloeden. Een moederlijk instinct dat opborrelt om haar enige zoon te beschermen tegen het ultieme kwade.

Misschien is het feit dat deze vier beknopte kortverhalen geregisseerd zijn door vier vrouwen dat ze niet uitermate griezelig zijn maar eerder een demonstratie zijn van moederlijke angst als het over hun opgroeiende kroost gaat. Elke moeder wil tegenwoordig dat een verjaardagsfeestje van hun lieftallige dochter kost wat kost geslaagd is? En daar doen ze dan ook alles voor. En welke moeder heeft niet nachtmerries over anorectisch opgroeiende kinderen of zonen die het warme nest de rug toekeren vanwege een schadelijke invloed? Het is op een gewiekste manier verwerkt in de meeste kortverhalen (buiten “Don’t fall”). De grootste bron van frustratie in elke van de vier verhalen is dan wel het onverklaarde. Op het einde van elk verhaal blijft men zitten met enkele pertinente vragen. Inderdaad, wat zat er nu in die doos? Pleegde David zelfmoord in “The Birtday Party”? Wat waren die petrogliefen in “Don’t fall"? Zelfs het stop-motion filmpje dat diende als bindmiddel tussen de kortverhalen was redelijk verwarrend.

Hoogst origineel was het niet. Hoogst interessant was het dan weer wel. Film technisch was het wel puik te noemen. De stillevens van samengestelde maaltijden in “The box”. De geslaagde transformatie in “Don’t fall” gezien het beperkt budget. Het zwartgallige in “The Birtday Party” en het wreedaardige in “Her only living son”. Ik had alleen het gevoel dat de verhalen qua inhoud veel meer omvatte dan dat ze in zo’n korte film konden tonen. Kortom, de tijdspanne heeft het briljante in deze films een beetje gefnuikt mijn inziens.