The Discovery (2017)

Korte Inhoud

Het is een jaar nadat wetenschappelijk bewezen is dat het hiernamaals werkelijk bestaat. Dit heeft erin geresulteerd dat miljoenen mensen zich van het leven hebben beroofd om naar het hiernamaals af te reizen. Will, de zoon van de ontdekker ervan, wordt vervolgens verliefd op Isla, een vrouw die achtervolgd wordt door een tragisch verleden.

Genre : SF
Land : VS

Cast :
Robert Redford : Thomas

Jason Segel : Will
Rooney Mara : Isla

Regisseur :
Charlie McDowell

Mijn mening

Over four million people have taken their lives, attempting to "get there."

Wat als onomstotelijk bewezen wordt dat er leven is na de dood? Zijn er dan inderdaad miljoenen mensen die hun huidige leven abrupt beëindigen met het vooruitzicht op een beter leven? Dat er een soortement hiernamaals bestaat heeft Dr. Thomas Harber (Robert Redford) in deze film wetenschappelijk bewezen. Hij construeerde een machine die aantoonde dat er na de dood hersengolven op sub-atomisch niveau ons lichaam verlaten. Het resultaat na deze ontdekking is een golf van zelfmoorden wereldwijd. Alleen dit feit al is voer voor ellenlange discussies. Is het inderdaad zo dat mensen massaal een einde aan hun leven zouden maken, om op die manier een eventueel beter leven te leiden? Ik ben ervan overtuigd dat er wel individuen zijn die deze ontdekking als laatste druppel beschouwen om zo’n drastische daad uit te voeren. Echter is dit nog steeds een sprong in het duister, want waar dit “bewustzijn”, “ziel” of hoe je het ook wil noemen naar toe gaat, is nog altijd onbekend.

Zelf vind ik het fascinerend om hierover te filosoferen. Is het een voortzetting van het huidige leven in een ander tijdperk? Of zonnestelsel? Is het een andere dimensie? Een parallelle tijdslijn? Een wedergeboorte? Een flits terug of voorwaarts in de tijd? Dat is dan wat Thomas Harber tracht te bewijzen met een nieuw ontworpen machine, twee jaar na de onthulling van zijn initiële ontdekking. Een gesofisticeerd toestel dat in staat is opnames te maken van iemands hersenen na de dood. Dat de beelden getoond worden op een televisietoestel dat stamt uit het atoomtijdperk en dat dit beeldmateriaal toch op één of andere manier te bekijken is op een hedendaags tablet, verbaasde me toch. Ik veronderstel dat Dr. Harber ook met aandacht heeft gekeken naar de film “Listening” want een gelijkaardig gedachtenlezer-apparaat wordt ook daar gebruikt.

Een bijkomend punt dat ter discussie staat, is het wel of niet onthullen van wetenschappelijke ontdekkingen. Zeker als er nog belangwekkende facetten onbewezen zijn. Hier is het eventueel bestaan van een leven na de dood bewezen, alleen welke richting het uitgaat is onbekend. Met alle gevolgen vandien. En dat is wat Will (Jason Segel), zoon van Thomas Harber, tracht te bewerkstelligen. Zijn vader te overtuigen om publiekelijk toe te geven dat zijn theorie niet klopt. Op die manier zou er dan een einde komen aan het eindeloos aantal zelfmoorden. Hij vergelijkt zelfs het toevluchtsoord van zijn vader, een gigantisch tehuis voor jongeren, met een sekte. Een oord waar mensen opgevangen worden die enkele mislukte zelfmoordpogingen achter de rug hebben, hier een nieuwe thuis vonden en terug proberen zin aan hun leven te geven. Een occasionele peptalk van Thomas Harber zelf, helpt hierbij.

Dat Will onderweg de excentrieke Isla (Rooney “Her” Mara) tegenkomt op de ferry en op slag bepaalde gevoelens voor haar krijgt, is misschien op het eerste zicht een goedkope manier om een romantisch aspect te introduceren. Maar het is de ontknoping die ervoor zorgt dat de puzzelstukken uiteindelijk in elkaar vallen. Raar maar waar. Hoe romantisch het in wezen ook is, toch slaagt men erin om er niet een klef en melig einde van te maken. Buiten de toch wel grandioze vertolkingen door Jesse Plemons (als de trouw gebleven zoon) en Rooney Mara, is het vooral de sfeer die indruk maakte. De gebruikte beelden zijn een weergave van de toestand waarin de mensheid is verzeilt geraakt : somber, deprimerend en duister. Echt happy wordt je er niet van. De lege ferry, de verlaten wegen, de zoveelste begrafenis en de lusteloze huisbewoners wiens jammerlijke,laatste poging om opnieuw te kunnen genieten van een beetje geluk (op een drastische manier) spijtig genoeg mislukte. Redford en Segel pasten wonderwel in deze film want zelf kwamen ze nogal flets over. “The discovery” is geen opbeurende film, maar wel een kijkbeurt waard. Al is het dan maar het verrassend en hoopgevend einde.