Black butterfly (2017)
Korte Inhoud Paul is een ongelukkige scenarioschrijver. Op een dag ontmoet hij een zwerver en biedt hem een plek aan om te verblijven. De gestoorde vreemdeling neemt Paul echter in gijzeling en dwingt hem om te schrijven. Hun losgeslagen relatie brengt diep begraven geheimen aan het licht.
Genre : Thriller
Country : USA
Cast :
Antonio Banderas : Paul
Jonathan Rhys Meyers : Jack
Piper Perabo : Laura
Director :
Brian Goodman
Mijn mening
“First you put a knife to my throat,
then a gun to my head.
And maybe I am crazy too,
because why I didn't toss you out day one,
is baffling to me.”
Wat doe je als je als schrijver van bestsellers geconfronteerd word met een writer’s block? Yep, je begint jezelf lazarus te drinken waardoor je nog minder letters op een stuk papier krijgt. En wat als je getuige bent hoe een onbekende jonge kerel een zich agressief gedragende trucker bij zijn nekvel grijpt en deze hardhandig uit een wegrestaurant verwijdert? Inderdaad, die nodig je ongegeneerd uit in je bergchalet om daar een storm uit te zitten. Twee gebeurtenissen waardoor Paul (Antonio Banderas) zichzelf in moeilijkheden brengt. Normaal gezien zou ik me over zulke stupiditeiten al ergeren. Maar het slot van deze film is hetgeen waar ik wel echt pissig van word. Heb je soms zo van die momenten dat je je afvraagt waarom je eigenlijk al die moeite hebt gedaan voor iets om daarna tot de conclusie te komen dat die inspanning uiteindelijk voor niets was? Zoals je auto liefdevol en toegewijd schoonmaken en opblinken. Om daarna te vertrekken voor een ontspannen ritje over het platteland. En tenslotte een gierwagen tegen te komen waarvan de afsluiting van de tank plotsklaps losschiet, waarna je pas opgeblonken wagen besmeurd wordt met excrementen. Tja, dat gevoel had ik ook bij deze film op het uiteinde.
then a gun to my head.
And maybe I am crazy too,
because why I didn't toss you out day one,
is baffling to me.”
Wat doe je als je als schrijver van bestsellers geconfronteerd word met een writer’s block? Yep, je begint jezelf lazarus te drinken waardoor je nog minder letters op een stuk papier krijgt. En wat als je getuige bent hoe een onbekende jonge kerel een zich agressief gedragende trucker bij zijn nekvel grijpt en deze hardhandig uit een wegrestaurant verwijdert? Inderdaad, die nodig je ongegeneerd uit in je bergchalet om daar een storm uit te zitten. Twee gebeurtenissen waardoor Paul (Antonio Banderas) zichzelf in moeilijkheden brengt. Normaal gezien zou ik me over zulke stupiditeiten al ergeren. Maar het slot van deze film is hetgeen waar ik wel echt pissig van word. Heb je soms zo van die momenten dat je je afvraagt waarom je eigenlijk al die moeite hebt gedaan voor iets om daarna tot de conclusie te komen dat die inspanning uiteindelijk voor niets was? Zoals je auto liefdevol en toegewijd schoonmaken en opblinken. Om daarna te vertrekken voor een ontspannen ritje over het platteland. En tenslotte een gierwagen tegen te komen waarvan de afsluiting van de tank plotsklaps losschiet, waarna je pas opgeblonken wagen besmeurd wordt met excrementen. Tja, dat gevoel had ik ook bij deze film op het uiteinde.
Paul (Antonio Banderas) is een in onmin geraakte ex-bestseller schrijver wiens leven een neerwaartse spiraal volgt. Vol tegenslagen. Zijn filmscenario’s worden niet gunstig ontvangen door zijn opdrachtgever. Zijn vrouw gaat er vandoor. Zijn schrijfsels verkopen niet meer, waardoor hij in financiële problemen geraakt en zelfs zijn inkopen op de poef koopt. Zijn schitterend gelegen berghut moet hij noodgedwongen verkopen. Alleen zijn vastgoedmakelaarster krijgt het goed niet echt verkocht. En een hardnekkige drankverslaving biedt nu ook niet bepaald soelaas. In tegendeel. Het verergert de zaken alleen maar. En dan is er het handgemeen in een wegrestaurant waar een jonge kerel genaamd Jack (Jonathan Rhys Meyers) tussenbeide komt. En als Paul achteraf zo goed is om deze schijnbaar rustige, jonge kerel een overnachting aan te bieden, blijkt deze over psychopathische trekjes te beschikken en voordat Paul het beseft is hij een soort gegijzelde in zijn eigen woonst. Het is vanaf dit moment dus ook niet zo moeilijk om de film te zien als een variant op de film “Misery”. Alleen dat er geen houtblokken en bijl aan te pas komen. Het begin van een psychologisch steekspel tussen de twee protagonisten.
“Black butterfly” is eigenlijk niet zo een slechte thriller. En de tweestrijd tussen Antonio Banderas en Jonathan Rhys Meyers is uitermate boeiend. In ieder geval boeiender dan het psychologisch spelletje dat Travolta en De Niro speelden in “Killing Season”. De rivaliteit was in “Black butterfly” veel intenser en tegelijkertijd was er ook in zekere mate sprake van een spanningsveld. Spijtig genoeg waren er bepaalde ontwikkelingen waardoor de gehele film herleidt werd tot banaal avondvertier. Zo zijn er ook de verdwijningszaken in de regio en het vermoeden dat er een seriemoordenaar opereert in deze contreien die het gemunt heeft op onschuldige vrouwen. Dat is ook hetgeen je te zien krijgt in de inleiding. Echter na 15 minuten ben je dit gegeven al lang vergeten daar je aandacht gevestigd wordt op het intimiderend gedrag van Jack.
Maar zoals ik al eerder aangaf waren vooral de meerdere twists teveel van het goede. Hadden ze de film 5 minuten eerder laten eindigen, dan had ik het positiever beoordeeld. Zelfs het acteergedeelte was van aanvaardbaar niveau. Geen Oscar-waardige prestaties, maar wel overtuigend genoeg. Alleen hoop ik dat Banderas niet hetzelfde straatje van te negeren B-films is ingeslagen zoals Bruce Willis, want de laatste film waarin hij verscheen (“Security”) was naderhand bekeken van een evenwaardig niveau. Als je dus het besluit genomen hebt om deze nietige film te bekijken, dan kan ik je één wijze raad geven. Zet de film uit 5 minuten voor het einde. Gegarandeerd dat je zegt dat het een schappelijke film was.
Post a Comment