The book of Henry (2017)

Korte Inhoud

'The Book of Henry' volgt een alleenstaande moeder met twee zonen, waarvan er een hoogbegaafd is. Henry, de oudste zoon, begint gevoelens te ontwikkelen voor zijn buurmeisje. Vervolgens werkt hij samen met zijn jongere broertje Peter aan een plan om haar te redden van het misbruik door haar vader.

Genre : Drama/Thriller
Country : USA

Cast :
Jaeden Lieberher: Henry
Naomi Watts : Susan
Jacob Tremblay : Peter

Director :
Colin Trevorrow

Mijn mening

“Violence isn't the worst thing in the world.
What is then?
Apathy.”

Ik vrees dat de meeste filmcritici voor gerenommeerde dagbladen (“The Guardian” en consorten) en tijdschriften akelige, wereldvreemde ventjes zijn die wegkwijnen op een armzalig zoldertje waar ze elk contact met andere menselijke individuen mijden. Pessimisten die bij het minste teken van emotionaliteit en suikerzoete feelgood stemmingen ineenkrimpen en wegkruipen zoals een naaktslak die een korreltje zout op haar weg tegenkomt. Het resultaat is een allergische reactie vol walging en afkeer waarna deze hun gal à volonté beginnen te spuwen en het geviseerde object beginnen af te breken waar menig puinruimer vreselijk jaloers van zou worden. Is “The book of Henry” echt zo overdreven sentimenteel? Is het zo suikerzoet dat je bloedsuikerspiegel plotsklaps de pan uit swingt? Komt het inderdaad zo ongeloofwaardig over dat een Jerry Springer show op een realistische opiniestuk lijkt? En is het tweede deel over een wraakneming op een kindermishandelaar bij de haren getrokken? Misschien wel ja. Maar om dan deze film uit te roepen tot de miskleun van het jaar getuigt dan ook weer van kortzichtigheid en een inlevingsvermogen evenwaardig aan dat van een gemummificeerde Egyptische farao.

Wat ze ook beweren, “The book of Henry” is een gemoedelijke en onderhoudende avondvuller. Zoiets waar ik ook wel eens naar snak na een eindeloze reeks van zenuwslopende of uiterst serieuze films waar je geconcentreerd bij moet blijven om niet de draad kwijt te zijn na de zoveelste plottwist. Ik geef eerlijk toe dat ik het eerste hoofdstuk met meer plezier over me heen liet gaan, dan het tweede hoofdstuk. Niet vanwege de vertolkingen. Maar inhoudelijk was het een beetje te veel van het goede en verloor het na een tijd wel zijn geloofwaardigheid. Ik twijfel eraan dat je in de V.S. louter en alleen door het laten vallen van één of andere obscure naam en doodbedaard met een stapel dollarbriefjes te zwaaien, je zonder problemen en officiële poespas een hightech sluipschuttersgeweer over de toonbank aangereikt krijgt. En dat het aanschouwen van een emotioneel gebracht balletdansje aanleiding kan geven tot het oproepen van de ordediensten, vond ik ook nogal bizar. De aantoonbare blauwe plekken en het timide gedrag van het meisje zelf (plus de getuigenissen van Henry) zouden toch al genoeg alarmsignalen zijn.

Bizar kan je de film wel noemen. Niet alleen vanwege de gezinssituatie waarin de familie Carpenter zich bevind, is uiterst vreemd te noemen. Ook de plotse wending in het midden van het verhaal is een rariteit. Niet vaak verlaat een hoofdpersonage al zo vroeg het verhaal. Ook al verdwijnt hij niet volledig van het toneel. En daarom dat ik over twee hoofdstukken spreek. De pré en post Henry periode. Misschien is de mengeling van genres een aanleiding tot kritiek. Bij aanvang lijkt het een onschuldige jeugdfilm om dan via het melodramatische over te gaan in een misdaad met een wraakmotief. Toegegeven, het is misschien teveel van het goede.

Het waren vooral de vertolkingen waar ik van genoten heb. Jaeden Lieberher als de pientere Henry. Een jonge knaap die de wereld met heel andere ogen bekijkt dankzij zijn onwezenlijke intelligentie en tegelijkertijd toch als een doodnormaal jongetje doorgaat. De manier waarop hij zijn klasgenootjes de neus op de feiten drukt is zowel ontnuchterend als uiterst grappig. Lieberher speelt dit met schijnbaar weinig moeite. Een briljante geest maar op dusdanige manier gespeeld dat hij nog menselijk blijft. Alleen vond ik zijn cartooneske automaat die hij ontwierp met behulp van draden, hamers en houten mechanismen nogal tegenstrijdig met zijn hoog intellectuele capaciteiten. Naomi Watts (schitterende rol in “Demolition” overigens) is een gevestigde waarde. Hoewel ze hier toch van het scherm wordt gespeeld door haar dominanter zoontje en zich moet beperken tot het rammen van knopjes op haar PS4 controller. Zelfs in het tweede hoofdstuk is het Henry die haar handje vasthoud en de leiding heeft over het gebeuren. Maar het is vooral Jacob Tremblay als het jongere broertje Peter die me echt verraste. Niet vanwege de impact die zijn rol heeft. Maar wel de professionaliteit waarmee Tremblay gestalte heeft gegeven aan dit persoontje. Een aimabel en hoogst amusant personage. Maddie Ziegler wist dan weer op een sublieme manier het emotioneel gekraakte buurmeisje te spelen. Een vertolking waarbij de ingehouden gevoelens meer indruk maakte dan het soms hyperkinetisch gedrag van Henry.

Misschien is het de ouderdom die me weemoediger maakt en ervoor zorgt dat mijn gevoelige snaar sneller wordt geraakt. Ik denk echter dat de meeste kijkers deze film op een verkeerde manier benaderen. Ik las ergens dat het vooropgezette plan van Henry (dat hij dan ook in detail uitgewerkt heeft in zijn rode boekje) het tegenovergestelde is van zijn intellectueel vermogen. Een barst in zijn wijsheid omdat hij zich laat leiden door wraak. Misschien was dit echter de enige uitweg voor hem na zijn deductief en analytisch redeneringsvermogen. Hoe reageert iemand als een strafbaar feit ongestraft blijft? En als wettelijke maatregelen niet het gewenste effect hebben? Misschien duurt het voor doorsnee intelligente mensen het wat langer om tot dezelfde conclusie te komen.

Ik vrees dat ik weer de enige ben met een positieve kijk op deze film. Blijkbaar speel ik wel graag de underdog op filmgebied. Ik ben er zeker van dat Trevorrow na dit filmisch zijspoor volgens de critici en tegenstanders beter werk zal afleveren in de meer realistische blockbuster “Episode IX”. Als hij Chewbacca, Han Solo en Luke Skywalker al cancan dansend op het scherm laat verschijnen, zullen deze kenners van het verhaal op celluloid waarschijnlijk goedkeurend knikken en beweren dat de man een eigenzinnige interpretatie heeft toegevoegd aan het Star Wars verhaal. Maar hij moet niet toegeven aan die eigenzinnigheid als het over andere films gaat (knarsetandende intonatie). Ik ben blij dat er toch nog eigenzinnige films als “The book of Henry” worden gemaakt in Hollywood in plaats van de soms zoutloze bagger die er uitgebracht wordt. Het zijn dit soort films waar ik na afloop zeg : “Dat was nu eens een mooie film”.

Ik vermeld niet snel iemand anders zijn mening, maar nu kon ik het toch niet nalaten. Alhoewel ik het niet helemaal eens ben met deze review, kon ik wel de cynische toon appreciëren.