The Legend of Tarzan (2016)

Korte Inhoud
Het is al jaren geleden dat de man ooit bekend als Tarzan de jungle van Afrika achter zich liet voor een nieuw leven als John Clayton, Lord Greystoke, met zijn geliefde vrouw, Jane aan zijn zijde. Nu is hij uitgenodigd om terug te komen naar de Congo als een handelsafgezant van het parlement. Hij is zich er echter niet van bewust dat hij als pion fungeert binnen een gevaarlijk spel vol hebzucht en wraak onder leiding van de Belgische kapitein Leon Rom. Maar diegenen achter dit moorddadige plot hebben geen idee wat ze te wachten staat.

Genre : Avontuur
Land : USA/UK/Canada

Cast :
Alexander Skarsgård : Tarzan/John Clayton

Samuel L. Jackson : George Washington Williams
Margot Robbie : Jane Clayton

Regisseur : David Yates

Mijn mening

“Bring it to me.
Bring him to me.
And you shall have your diamonds.”

Als kleine knaap mocht ik wel eens in de winkel een stripverhaal uitkiezen van mijn moeder. Dan koos ik steevast voor zo’n tot de verbeelding sprekend stripverhaal van Tarzan. De heerser over de jungle die zich verplaatste via lianen en heerste over zijn wilde medebewoners in de jungle. Ook die films uit de oude doos met Johnny Weissmuller konden me bekoren. Weismuller was vergeleken met de Tarzan uit deze film wel indrukwekkender. En dan bedoel ik op het gebied van borstomvang en ontwikkelde biceps en triceps. Deze Tarzan lijkt een maatje kleiner en had zich al aangepast aan de moderne maatschappij. Geen “Me tarzan. You Jane” toestanden dus. Nee, deze Tarzan luistert liever naar de naam John Clayton (Alexander Skarsgard). Een gedistingeerde Engelse heer die statig op zijn twee benen rondloopt en welbespraakt zijn medemensen te woord staat. Beschaafd met andere woorden.

Maar dat is dan buiten Leon Rom (Christoph Waltz) gerekend die Afrika afschuimt op zoek naar waardevolle diamanten om de expansiedrang van de Belgische koning Leopold II te kunnen bekostigen. Rom is een vastberaden globetrotter die voor niets terugdeinst en over lijken gaat als hij daarmee zijn doel kan bereiken. Het obstakel tussen hem en de waardevolle diamanten is Chief Mbonga (Djimon Hounsou) die maar één wens vervult wil zien in ruil voor de diamanten. En dat is dat Tarzan aan hem wordt overgeleverd. Tijd dus voor Rom om geslepen plannen te smeden en de heer van de jungle op een pientere wijze naar het donkere Afrikaanse continent te lokken. Dat deze joelende junglebewoner het gezelschap van zijn lieftallige vrouw Jane (Margot “Focus” Robbie) moet dulden, is een bijkomende kopzorg.

Is “The Legend of Tarzan” een slechte film? Neen, niet echt. Maar het is dan ook weer geen bovenste beste film. Het ziet er soms een beetje gedateerd uit. Ook al wordt Tarzan in een totaal andere tijdsgeest geplaatst en is zijn houding ten aanzien van de inboorlingen in Afrika niet autoritair te noemen. En zelfs Jane is niet meer zo’n teergevoelig blondje die gillend het oerwoud uit rent op het moment dat het eerste minuscule wilde dier zich laat zien. Uiteindelijk ontplooit de film zich als een doorsnee Tarzan verhaal waarbij de schrik van de jungle zijn vrouwtje moet zien te redden uit de handen van de slechteriken. Zo ging het eraan toe in de stripverhalen en de oudere films. Dus zo legendarisch is het allemaal niet meer.

Dat Tarzan er niet echt uitziet alsof hij probleemloos de oerkracht van de Mangani kan weerstaan en eigenlijk onder de mokerslagen van zo’n belager niet zou misstaan als vloerkleed in één of andere hut in de brousse, kon ik nog door de vingers zien. Het gaat tenslotte om een legende. Een onaantastbare en onoverwinnelijke superheld wiens status iconische proporties heeft aangenomen. Dat deze groep gorilla’s er niet overtuigend uitzagen, viel me het meeste op. Vergeleken met “The Jungle Book” zag de CGI van de wilde dieren er somtijds echt belabberd uit. Die troep struisvogels die zich “Jurassic Park”-gewijs voortbewogen, zagen er dan wel weer schitterend uit. Waar mijn rationeel verstand niet bij kon, was de manier waarop de achtervolging werd ingezet op de voortsnellende trein met behulp van lianen. Welk ingenieus systeem hierachter zat, kon ik niet direct uitmaken. Maar het zag er toch wel echt belachelijk uit.

Voor een gezellige filmavond is “The legend of tarzan” geschikt materiaal. Er zit voldoende actie in verwerkt. En Samuel L. Jackson zorgt weeral voor de komische noot. Margot Robbie ziet er weer adembenemend uit als de “vrouwe in nood”. En de confrontatie tussen Tarzan en de stam van Mbonga was schitterend tot op het moment dat de gedigitaliseerde gorilla’s zich ermee bemoeien. De makkelijkste rol was weggelegd voor Waltz. Die moest gewoon zich zelve weeral spelen. Een groot acteur, maar ik zie geen afwisseling. Maar ondanks alles is en blijft Tarzan een levendige legende.