Gravity (2013)

Korte Inhoud
Dr. Ryan Stone is een briljante medische ingenieur en die een eerste ruimtereis maakt met een shuttle in gezelschap van oudgediende Matt Kowalsky. Dit is Kowalsky zijn laatste vlucht voordat hij op pensioen gaat. Maar op een blijkbaar doodnormaal moment tijdens een ruimtewandeling, slaat het noodlot toe. The shuttle loopt onherroepelijke schade op en Stone en Kowalsky zweven rond in de ruimte.

Genre : SF
Land : USA

Cast :
Sandra Bullock : Ryan Stone
George Cloone : Matt Kowalsky
Ed Harris : stem vanuit Houston

Regisseur :
Alfonso Cuaron

Mijn mening

"You've got to learn to let go."

Toegegeven "Gravity" is op visueel vlak overdonderend met die prachtbeelden van de Aarde. De oneindigheid en immensheid van het heelal wordt prachtig in beeld gezet. De nietigheid van de mens in deze onleefbare omgeving geeft je een voortdurend beklemmend gevoel. Het leven van een astronaut hangt letterlijk in de ruimte aan een draadje. Ik vrees echter dat je alleen dat overweldigend gevoel krijgt als je deze film in de cinema kijkt. Op een gewone LCD TV in de huiskamer blijft er van dat ruimtelijk spektakel niet veel meer over. En dan is dit wel een domper op de verwachte ervaring want het uiteindelijke verhaal stelt eigenlijk niet veel voor. Ik vind het wel een prachtprestatie om met zo'n flinterdun gegeven en alleen twee personages die bijna fulltime in beeld zijn, zo'n onderhoudende film te creëren.

Ik zat bijna de hele film constant in spanning te kijken. Het geheel heeft een verrassend snel tempo en de ene situatie is nog maar pas achter de rug, of de volgende dient zich al aan. Maar als je de overweldigende CGI weglaat en de waarschijnlijk indrukwekkende 3D beelden vergeet, blijft er niks anders over dan een saaie vervelende blockbuster waar zoveel heisa over is. Een door de media sterk overdreven en opgeklopte hype. Als ik snel de reacties overloop op IMDb, kom ik tot de vaststelling dat ik toch bij de grootste hoop zit die dezelfde mening zijn toegedaan. Verontrustend vond ik het ook dat een mens zoveel pech kan hebben op één en dezelfde dag. Als je het chronologisch op een rijtje zet : de eigen shuttle wordt door brokstukken geraakt met als resultaat een deel gesneuvelden en eentje (Sandra Bullock) op drift , deze laatste wordt terug opgepikt door George Clooney maar zit bijna zonder zuurstof, met zijn thruster pack gaan ze op weg naar het ISS, daar knallen ze keihard tegenaan met als resultaat dat Clooney heldhaftig loslaat om Bullock te redden, bijna stikkend geraakt ze in de ISS, een brand breekt uit en verplicht haar de Soyuz los te koppelen, de Soyuz blijft aan de parachute haken, het ISS wordt vernietigd door brokstukken, de Soyuz heeft geen brandstof, de branders voor het landen kan ze wel gebruiken, ze bereikt het Chinees ruimtestation met behulp van een brandblusapparaat, duikt de atmosfeer in en kan ondanks dat ze de chinese bediening eigenlijk niet begrijpt op goed geluk de juiste knopjes indrukken, om dan veilig te landen. Als kers op de taart verdrinkt ze ook nog eens bijna. Het zou me niet verwonderen als ze nooit of te nimmer nog eens een trip naar de ruimte zou willen maken.

Ondanks dat de twee hoofdacteurs niet de minste zijn, kunnen ze de film niet echt groots maken. Sandra Bullock kwam bij mij niet echt over als een wetenschapster met hoog intellect. Ze leek eerder op een Miss America die als hoofdprijs een ruimtereis had gewonnen. George Clooney vond ik dan weer zo overdreven charmant en galant in de ruimte. Ik verwachte elk moment dat hij afgevlogen kwam met een heerlijke Nespresso voor mevrouw de ruimtereizigster. Soms leek het me wel een peperduur videogame waar je van level naar level je weg moet banen om alles tot een goed einde te brengen. Te denken dat het realiseren van deze luchtledige film een slordige 100 miljoen dollar heeft gekost. Daar hadden ze wel een aantal meer tot de verbeelding sprekende films van kunnen maken. En dan vergeet ik de waarschijnlijk technische en wetenschappelijk onmogelijkheden zoals ze op Wikipedia worden beschreven door een NASA expert. Maar toegegeven anders zou het een nog saaiere en doodernstige bedoening zijn geweest. En het moet tenslotte onderhoudend zijn ! In tegenstelling tot vele andere toeschouwers, vond ik het moment waarop Ryan begint te blaffen en huilen als een hond niet belachelijk en lachwekkend, maar eerder een pakkend moment.