Trench 11 (2017)

Korte Inhoud

De Eerste Wereldoorlog was de tijd van de wedergeboorte van de technologische ontwikkeling van dodelijke wapens. Het machinegewer en mosterdgas werden geïntroduceerd. In de nadagen van de oorlog zijn de Duitsers bezig met de ontwikkeling van een biologisch wapen dat gruwelijker en dodelijker is dan alle andere. De geallieerden sturen de Canadese tunnelbouwer Berton achter de vijandelijke linies. In een Duitse ondergrondse bunker moet hij het biologische wapen zien te vinden en vernietigen.

Genre : Horror/Oorlog
Land : Canada

Cast
Rossif Sutherland : Lt. Berton
Robert Stadlober : Reiner
Ted Atherton : Maj. Jennings
Charlie Carrick : Dr. Priest

Regisseur
Leo Scherman

Mijn mening

The air is moving.
Fritz left a door open somewhere.

Wisten de makers van “Trench 11” dat de film “Overlord” dit najaar op het filmpubliek wordt losgelaten? Dachten ze filmstudio “The Asylum” voor te zijn en een low-budget horror af te leveren waarin Amerikaanse en Engelse soldaten te maken krijgen met Duitse zombies? Grootste verschil met “Overlord” is de keuze van wereldoorlog. “Overlord” gaat over de lotgevallen van Amerikanen na D-day in de 2de wereldoorlog, terwijl “Trench 11” zich situeert tijdens de 1ste wereldoorlog. Dus geen Nazi Duitsland.

En een ander verschil toont zich in het beeldmateriaal. Kijk maar eens naar de trailer van “Overlord” en je zal probleemloos merken dat er budgettair wel een verschil is op de afdeling “Speciale Effecten” en “Computer Graphics”. Filmproducent “Carousel Pictures” lijkt me niet over een CGI afdeling te beschikken. En qua speciale effecten is het ook niet al high-tech wat de klok slaat. Het blijft beperkt tot wat grime en stop-motion technieken.

In strikte zin gaat het hier niet echt over zombies. Je kan eerder spreken over uit de hand gelopen chemische experimenten. Zo’n beetje als hetgeen gebeurde in “Attack of the Lederhosen Zombies” waar een chemisch product voor kunstmatige sneeuw de oorzaak was van al de ellende. Hetgeen Lt. Berton (Rossif “zoon van Donald” Sutherland) en het groepje Amerikaanse soldaten en Engelse officiers tegenkomt in de ondergrondse tunnels van een reusachtige Duitse bunker in de bossen van Argonne, zijn geïnfecteerde proefkonijnen. Proefpersonen waarop men medische experimenten uitvoerde waarna ze veranderden in nietsontziende woestelingen wiens lichaam volgepropt zit met wriemelende spaghetti. Een soort parasiet die de frontale kwab van de menselijke hersenen infecteert, waardoor het slachtoffer zijn persoonlijkheid verliest en niet meer het verschil tussen goed en kwaad kent. Het resultaat is enkele bloederige confrontaties en ietwat heerlijk goor gespetter.

Misschien zien de bloederige scenes er een beetje goedkoop en ouderwets uit (ook al hou ik wel eens van een uit elkaar spattende schedel), toch slaagde men erin een dreigende sfeer te creëren. De locatie is één gegeven dat hiervoor zorgt natuurlijk. Ondergrondse tunnels zijn natuurlijk geschikt om te zorgen voor duistere, claustrofobische beelden. Een griezelig doolhof van gangen waar je om elke hoek weer een krankzinnige mutatie kan tegenkomen. Spanning is dus wel degelijk aanwezig. En humor is ook op bepaalde momenten aanwezig. Ook al denk ik dat dit niet met opzet is gedaan. Zoals bijvoorbeeld deze conversatie :

How do I know I’m not infected?
What are the symptoms?
Begins with fever. You become increasingly violent.
How do you feel?
I feel like blowing up something.
That is a symptom....

Spijtig genoeg zijn de personages een beetje clichématig. Zo heb je weer een betweterige, autoritaire overste (Ted Atherton) die geen tegenspraak duldt en telkens weer met smoesjes afkomt of dreigende taal uitspreekt als hij zijn gezag wil laten gelden. Ze worden begeleidt door een trio doorgewinterde Amerikaanse soldaten die stijf staan van de adrenaline. Terwijl de Engelse officieren een authentiek Engelse theepot bovenhalen, snuiven deze heren een lijntje coke (of iets gelijkaardigs) om onverschrokken en alerter het strijdtoneel te betreden. Kleurrijkste en atypische figuur hierbij is Sgt. Pronger (Jeff Strome). Die gelaatsuitdrukking laat bij momenten zien hoe geschift deze oorlog hem wel heeft gemaakt. En dan heb je de Duitse sadistische onheilsofficier Reiner (Robert Stadlober) die een fervente aanhanger is van chemische oorlogsvoering. Een beetje vergelijkbaar met Dr. Maru uit “Wonder woman” of Red Skull waartegen Captain America het opnam. Maar dan minder machiavellistisch.

“Trench 11” zal geen instant klassieker worden in horror Land. Maar je kan er wel veel positiefs over zeggen. Toegegeven, sommige van de acteurs zijn niet bepaald overweldigend. En bij momenten zitten er onnozelheden en onwaarschijnlijkheden tussen (maar dat heb je bij elke horror wel eens). Zo vond ik de uitspraak van Capt. Cooper (Luke Humprey) over het inschakelen van het hele Amerikaanse leger (“Whatever Jennings is doing down here is important enough to secure the full cooperation of the American army. How else could he get a whole division down her?”) toch een beetje raar klinken. Ik veronderstel dat een divisie uit het Amerikaans leger toch uit meer dan drie soldaten bestaat. Maar ondanks deze minpunten, vond ik deze oorlogs/horrorfilm wel behoorlijk geslaagd.