Patient Zero (2018)

Korte Inhoud

Een ongeziene globale pandemie heeft de meerderheid van de mensheid veranderd in gewelddadige "Geïnfecteerden". Een man die over de gave beschikt om te communiceren met deze "Geïnfecteerden" leidt een kleine groep overlevenden in een zoektocht op de patiënt bij wie het allemaal begon en een mogelijke remedie.

Genre : Horror
Land : UK

Cast

Natalie Dormer : Dr. Gina Rose
Stanley Tucci : The Professor
Matt Smith : Morgan

Regisseur
Stefan Ruzowitzky

Mijn mening

The virus has laid dormant in us since the beginning of time.
And the extremes of modern stress have caused it to awaken.
We're all, in essence, Patient Zero.

Hupla, weer eens een zombie-film. En ook eentje waarin men iets unieks tracht te verwerken om op die manier origineel over te komen. Nu, om eerlijk te zijn vond ik het idee dat ze gebruiken wel hoogst amusant. Een geïnfecteerde die nog normaal functioneert wordt gebruikt om informatie te vergaren. En de gebruikte verhoortechniek was ook een leuke vondst. Natuurlijk is het hoogtepunt van de film het moment waarop Stanley Tucci komt opdagen.

Spijtig genoeg is de initiële opzet niet origineel te noemen. Voor de zoveelste keer is de planeet aarde slachtoffer van één of andere epidemie waardoor het merendeel van de bevolking in iets onmenselijk transformeert. En net als bij een realistische Ebola-epidemie gaat men op zoek naar diegene waar het allemaal begon. De zogenaamde “Patient zero”. In “Outbreak” was het een geïmporteerd aapje. In “World War Z” tracht men ook de oorsprong van een virus te achterhalen. In deze film gaat men op klopjacht en probeert men via gevangen genomen geïnfecteerde personen deze cruciale persoon op te sporen, waarbij Morgan (Matt Smith) gebruik maakt van zijn unieke gave en zijn verzameling vinyl platen.

Nu ben ik zelf van oordeel dat het fenomeen zombie gelijk staat met hersenloze, bloeddorstig rondstruinende wezens wiens geest dusdanig is aangetast dat ze een catatonisch bestaan leiden. Dat ze verwachten dat zo'n creatuur op een kaart gaat aanduiden waar de gezochte persoon zich bevindt (waarschijnlijk apathisch en comateus rondstarend), maakt al duidelijk hoe stupide de opzet wel is. Dat deze gemuteerde individuen zich superieur voelen ten aanzien van het menselijke ras en de hele redenering over de opgekropte woede over allerhande mistoestanden die nu als een climax losbarst, klinkt aannemelijk en zelfs interessant. Maar behalve deze filosofische mijmeringen, die op een excellente manier naar voren worden gebracht door de professor (Stanley Tucci), is er niets hoogstaands te bespeuren. Om eerlijk te zijn, deze film schoot op meerdere gebieden tekort.

Het acteren van Stanley Tucci en de conversatie tussen hem en Matt Smith, zijn eigenlijk de enige hoogtepunten in deze film. De rest is te beperkt, te goedkoop en te oppervlakkig. Het verhaal op zich is te enggeestig. Men smijt er nog een liefdesrelatie bij om het op te smukken, terwijl het eigenlijk niet ter zake doet. De zoektocht naar het ultieme antigif om alzo een geliefde te redden, is er voor sentimentele redenen aan toegevoegd. Men beperkte zich tot één duistere locatie. En het zombiegedeelte is ook niet om te zeggen angstaanjagend. En constant had ik het gevoel dat dit een pilootaflevering was voor een nieuwe televisieserie. Zoiets als “The walking dead”. Vandaar waarschijnlijk mijn lichtelijk apathische houding tijdens het kijken van deze film. Ik ben geen voorstander van series. En als je er goed over nadenkt, lijkt dit scenario toch wel verrekt veel op dat van “I am legend”. En dat is iets wat helemaal niet door de beugel kan.