The Darkest Minds (2018)

Korte Inhoud

Een plaag doodt 98% van de Amerikaanse kinderen. Ruby Daly is één van de uitzonderingen en houdt hieraan, net als de andere overlevenden, bovennatuurlijke krachten over. Deze zijn enkel te beschrijven met behulp van een kleur. Ruby behoort tot de oranje groep die het denkvermogen kan beïnvloeden. Ze wordt naar het kamp van Thurmond gestuurd waar ook andere jongeren verblijven en waar ze zich ellendig voelt.

Genre : SF/Thriller
Land :VS

Cast
Amandla Stenberg : Ruby Daly
Harris Dickinson : Liam Stewart
Patrick Gibson : Clancy Gray

Regisseur
Jennifer Yuh Nelson

Mijn mening

This is not about politics.
This is about your children.
This is about our children.
We will find a cure and we will save our precious sons and daughters.

Wil je een zin vormen met de woorden “eentonigheid”, “middelmatigheid”, “clichématige eenheidsworst” en” klef “dan kan je er volgens mij zonder al te veel problemen eentje samenstellen met de filmtitel “The Darkest Minds”. Nu ben ik zelf het concept van een dystopische tienerfilms zo beu als koude pap. Zelfs al vermengen ze het nog met een soort “X-men” sfeertje. Buiten wat knetterende stroomstoten, een opgewekte storm met rondslingerende bomen en rondvliegende, brandende containers is er niet veel meer te beleven. En verwacht ook geen indrukwekkende speciale effecten. Eigenlijk had ik al bij het bekijken van “The 5th Wave” het gevoel dat we na de succesrijke franchises van “Divergent” en “The Hunger games” nog jaren overstelpt zouden worden met slappe duplicaatjes waarvan men hoopte dat ze de aanzet zouden kunnen zijn van weeral een succesvolle reeks. Ik vrees echter dat dit ook alweer de zoveelste poging is die op niets zal uitdraaien, want “The Darkest Minds” is wel echt tenenkrommend slecht.

Ditmaal is het geen allesvernietigende oorlog of een buitenaardse invasie die ervoor zorgt dat onze planeet een oord is waar overleven prioriteit één is. Neen, ’t is een plotsklaps opduikende ziekte (Idiopathic Adolescent Acute Neurodegeneration) die ervoor zorgt dat ongeveer 95 % van de jeugdigen sterven. Ik veronderstel dat dit een soort kinderziekte van een hoger niveau is. Diegenen die het wel overleven blijken ineens te beschikken over bovennatuurlijke krachten. Zij worden door de volwassen wereld ligna recta in jeugdkampen opgeborgen (omdat deze volwassenen net als bij de X-mannen schrik hebben van mutanten). Daar worden ze op basis van hun verworven krachten ingedeeld in groepen met elk een specifieke kleur, waarbij die uit het oranje en rood kamp als de meest gevaarlijke worden beschouwd. Met andere woorden diegene die in deze groep valt, wordt doodeenvoudig geëlimineerd. Zo ook het lieftallig meisje Ruby (Amandla Stenberg) die getest wordt en tot het oranje team blijkt te horen.

Voor de zoveelste keer zien we hoe debiel en stupide volwassenen worden geportretteerd in dit soort films. Want oranje betekent dat die persoon de gave heeft om iemand anders gedachten te manipuleren. Je moet geen Einstein zijn om te weten hoe Ruby zich weet te redden uit deze netelige situatie. Op het moment dat Ruby ontsnapt uit dit concentratiekamp en zich bij een groepje tieners voegt, mag je je klaar zetten voor de meest zoetsappige en voorspelbare verhaallijn ooit.

Het groepje tieners, bestaande uit Liam (Harris Dickinson), Chubs (Skylan Brooks) en Zu (Miya Cech), zijn op zoek naar een soort jeugdkamp waar kinderen veilig zijn en dat onder leiding staat van een legendarisch figuur met als naam “The Slip Kid”. En voordat je het goed en wel weet hangt er romantiek in de lucht, zorgt Ruby voor de verlossende hint om de locatie van het kamp te achterhalen en is er de verplichte verhaalwending die alleen kijkers die in slaap zijn gevallen boven hun popcornbeker niet hadden zien aankomen. Het enige dat op goedkeurend gegrom kon rekenen was de afsluiter. Niet echt origineel maar toch gedurfd. Maar terstond kwam ik tot inkeer toen ik besefte dat er nog wel enkele vervolgfilms met gelijkaardig nonsens zouden verschijnen.

Ik neem de filmstudio’s het niet echt kwalijk en besef wel dat voor hun de inkomsten van een film het belangrijkste is. En als een hype in de lift zit al een aantal jaren, dan moet je dit voortzetten tot het onderwerp compleet uitgemolken is. En zolang de zalen vollopen met tienermeisjes (met helm op daar ze telkens frontaal ergens tegenop knallen doordat ze constant gefocust zijn op hun smartphone) die lekker wegdromen bij een film vol vrouwelijke heroïek en wegzwijmelen bij het beeld van een knappe Boyband-achtig watje, zal men dit blijven produceren. Tot die jongeren zelf al walgend uitroepen (de jaren van verstand waarschijnlijk) dat het goed is geweest. En ondanks de politieke correctheid in deze film en de moraal over gelijkheid (“Het maakt niet uit tot welke kleur je behoort”-achtige boodschap), blijft dit toch gewoon middelmatige brol met superhelden. Dus ook al spelen kleuren een belangrijke rol in “The Darkest Minds”, lijkt het voor de rest toch maar een kleurloze (en tevens zoutloze) tienerfilm.