Lucky Day (2019)

Korte Inhoud
Red, die zijn geld verdient door kluizen te kraken, komt net vrij uit de gevangenis. Hij doet er alles aan om zijn familie bijeen te houden terwijl zijn verleden hem inhaalt. De psychopathische huurling Luc zit achter hem aan en zint op wraak voor de dood op zijn broer.

Genre : Actie/Thriller/Misdaad
Land : Frankrijk/Canada

Cast
Luke Bracey : Red
Nina Dobrev : Chloe
Crispin Glover : Luc
Ella Ryan Quinn : Beatrice

Regisseur
Roger Avary

Mijn mening

Purpose for coming to the United States, Mr. Chaltiel?
Uh... Business... Pleasure...
Well, which one is it?
A little bit of both. I take pleasure in my business.

Tegenwoordig lijkt het wel een hype om telkens weer af te komen met reboots of remakes van films uit lang vervlogen tijd. Ook al heb ik een grondige hekel aan dit soort filmmakerij en relateer ik het meestal met snel geldgewin, was ik na een tijdje toch enthousiast over “Lucky Day”. Niet dat het een reboot of remake is in de strikte zin van het woord, maar de overeenkomsten met “Pulp Fiction” zijn zo overduidelijk, dat ik het vanzelf al betitelde als de ultieme reboot die deze legendarische film uit de jaren 90 verdiende. En als er al iemand zou zijn die deze klus probleemloos zou klaren, dan is het wel Roger Avary, co-writer van “Pulp Fiction”. Het enige wat je jezelf zou kunnen afvragen is “Zat hier wel iemand op te wachten?”.

Alles draait rond Red (Luke Bracey), een brandkastenkraker, die na 2 jaar de gevangenis verlaat en terugkeert bij zijn Franstalige vrouw Chloe (Nina Dobrev) en snoezige dochtertje Beatrice (Ella Ryan Quinn). Vastberaden vertelt hij dat hij het leven als misdadiger de rug toekeert. Hij heeft alleen nog een appeltje voor de dorst opzij gezet. Zijn vrijlating is echter ook iemand anders ter ore gekomen. Niemand minder dan Luc Chaltiel (Crispin Glover) komt hoogstpersoonlijk uit Frankrijk over gevlogen om wraak te nemen op Red. Luc’s broer liet het leven tijdens een overval, met Red als medeplichtige, die grondig fout liep.

De overeenkomsten met “Pulp Fiction” zijn zo overduidelijk. Het is een cocktail van verschillende facetten die zo kenmerkend waren voor deze mijlpaal in Tarantino’s oeuvre. Zelf Chloe’s kapsel lijkt wel een kopie van die van Uma Thurman. En verder is er de algehele sfeer met bijpassende soundtrack en mengeling van absurde, cartooneske nevenpersonages. Maar het is vooral de extreme gewelddadigheden en bloederige taferelen. Verwacht je dus aan als watermeloenen exploderende hoofden en opgesneden kelen. En dat alles doordrenkt met zwartgallige, soms wel vulgaire, humor. Crispin Glover die als autodief tweemaal over het slachtoffer rijdt. Zijn explosieve confrontatie met een politiepatrouille. Het absurde vuurgevecht in de bar. De psychopathische manier waarop hij een bloedbad aanricht tijdens een tentoonstelling. Misschien niet indrukwekkend meer in deze tijd, waar men overstelpt wordt met films vol extreem, hard geweld. Maar het was wel genietbaar.

Zonder twijfel is Crispin Glover’s personage het meest in het oog springende deel van deze film. Altijd al eens willen weten hoe de klungelige, sullige George McFly (Yep, vader van Marty McFly in “Back tot he Future") het zou afbrengen als meedogenloze, brutale, psychopathische huurmoordenaar met een zwaar Frans accent? Dan is dit je kans. Want Crispin Glover parodieert dit op een briljante wijze. Misschien lichtjes overdreven maar toch extreem geweldig. En gewelddadig. Voor velen zal het Frans accent storend overkomend. Ja, misschien zelfs lichtjes beledigende ten aanzien van onze Franse medemens. Voor mij voelde het aan als een theatrale parodie. Ik las ergens dat je het hem zou kunnen vergelijken met Pepé Le Pew. Maar uiteindelijk paste dit extreem overdreven accent bij zijn exorbitante houding als de goedgeklede, grillige moordenaar die op wraak uit is.

“Lucky Day” heeft nog meerdere van die absurde personages in petto. Zoals Tomer Sisley als de excentrieke barman met Hitler-snorretje. Een "over the top" absurde rol. Of de vuilbekkende reclasseringsambtenaar Ernesto Sanchez (Clifton Collins Jr.). Vergeleken met deze figuren zijn Red en Chloe nog doodnormaal te noemen. Ook al komt Chloe nogal excentriek over met haar door gevangenismuren geïnspireerde kunstwerken.

Het was in ieder geval een film die niet verveelde en perfect diende als opvulling voor niet ingepalmde vrije tijd. De vergelijking met “Pulp Fiction” is snel gemaakt. Maar toegegeven, het reikt nog niet aan de enkels van deze briljante film. Daarvoor mist het panache en originaliteit. De briljante vertolkingen van Travolta, Jackson en Thurman zijn natuurlijk onevenaarbaar. En op narratief vlak moet “Lucky Day” natuurlijk ook zijn meerdere erkennen. Het hardvochtige en meedogenloze vol explosief geweld, bloederige baldadigheden en vulgair taalgebruik was zeker aanwezig. Maar dat hebben we 25 jaar geleden al kunnen bewonderen. Het lijkt alsof Avary wel in de tijd is blijven stilstaan. Net zoals ik nog dweep met muziek uit de jaren 80. Maar hey, daar is op zich niks mis mee. Niet?