In the Shadow of the Moon (2019)

Korte Inhoud
In 1988 start de ambitieuze politieagent Thomas Lockhart een zoektocht naar een seriemoordenaar die op mysterieuze wijze om de negen jaar opduikt. Wat de misdaden van de moordenaar zo uitzonderlijk maken is dat er geen wetenschappelijke verklaringen voor te vinden zijn. Tijdens de zoektocht naar de waarheid lijkt de rechercheur zijn gezonde verstand te verliezen, waardoor hij zijn carrière en het leven van zijn familie op het spel zet.

Genre : Misdaad/SF/Mysterie
Land : VS

Cast
Boyd Holbrook : Locke
Cleopatra Coleman : Rya
Bokeem Woodbine : Maddox

Regisseur
Jim Mickle

Mijn mening

If you kill me now...
the world as you know it will end
in a very short time.

Leuk. Nog eens een film met het concept tijdreizen. Altijd interessant om te zien hoe ze de paradox van het tijdreizen hierin hebben verwerkt. Er zal altijd wel iemand zijn die dan weer beweert dat het niet echt klopt. Niet dat dit me echt boeit want ik ken nog niemand die effectief door de tijd is gereisd om een bewijs te leveren of wijzigingen in het verleden al dan niet invloed hebben op de toekomst. Misschien zou men dan eindelijk concreet kunnen zeggen of de grootvader paradox nu wel aannemelijk is of niet. Tot op heden is het dus nog altijd pure Sci-Fi. En dat zorgt dan voor genietbare films zoals “About Time”, “I'll Follow You Down” of “Predestination”. En ook deze Netflix Original was zeker niet zo slecht.

Deze film verschilt enorm van de film “Predestination”. En dit op vlak van eenvoud. Het is niet zo ingewikkeld allemaal. Verwacht niet zo’n immense “mindfuck” als in de laatstgenoemde. Hier is geen degelijke handleiding of walk-through noodzakelijk. En verder is het een aangename mengeling van een detective en Sci-Fi. Het opsporen van een seriemoordenaar door de ambitieuze politieagent Locke (Boyd Holbrook) die Philadelphia onveilig maakt, is de rode draad doorheen de film. De schijnbaar willekeurig uitgekozen, onschuldige slachtoffers sterven elk een vreselijke dood waarbij zich ontbindende hersenen oorzaak zijn van het plots overlijden. Het is door de instinctieve nieuwsgierigheid van locke dat hij tot de ontdekking komt dat alle slachtoffers littekens vertonen in de nekstreek. Algauw komt men tot de ontdekking dat een isotoop de oorzaak is dat de slachtoffers dood neerzijgen in een zich snel uitbreidende bloedplas. En als een vierde slachtoffer nog een accurate persoonsbeschrijving kan geven, volgt er een massale zoekactie waarbij Locke op het einde oog in oog staat met een jonge, gekleurde tiener (met een grondige kennis van gevechtstechnieken) in blauw joggingspak (Cleopatra Coleman) die schrikbarend veel feiten weet over Locke. En voor je het weet is het 9 jaar verder …

De film is dus verdeeld in tijdspannes van 9 jaar. Beginnend in het jaar 1988. Het jaar dat de eerste moorden gebeuren. Eigenlijk ook het meest actierijke deel. En ook het meest realistische. De manier waarop een kok, concertpianist en vrouwelijke buschauffeur aan hun einde komen, is wel enorm realistisch in beeld gebracht. Verwacht geen doorsnee overlijden. Het is nogal bloederig. En in het geval van de buschauffeur redelijk spectaculair. Maar als het fenomeen van de terugkerende tiener zich voor je openbaart en je eindelijk begint te beseffen wat er uiteindelijk aan de hand is, vervaagt het realisme langzaam maar zeker en maakt plaats voor pure fictie. En geleidelijk aan besef je dat dit niet een typische detective film is, waarbij men (zoals in “Se7en”) op de hielen zit van een geschifte seriemoordenaar. No way. Het transformeert geleidelijk aan in een doordachte sci-fi om dan te eindigen in een zeemzoeterige familiefilm.

Om eerlijk te zijn vond ik de acteerprestatie van Boyd Holbrook als de eigenzinnige Locke helemaal niet zo slecht. De volharding en gedrevenheid was uitzonderlijk goed geportretteerd. Zijn obsessie om het mysterie op te lossen zorgt er natuurlijk voor dat hij grip verliest op de werkelijkheid. Zijn familiale relaties en werk lijden eronder. Je ziet Locke ook langzaamaan veranderen in een onverzorgde schooier, zonder werk en wonende in zijn auto. Laat ik dan ook niet vergeten om de schminkafdeling bij deze productie te loven. Van overklassen was er geen sprake als je de rest van de cast bekijkt. Niet dat ze het slechter deden, maar je kan ook niet spreken van spectaculaire vertolkingen. Alleen de actierijk vechtscènes met Cleopatra Coleman als ontketende furie konden mij bekoren.

Nee, “In the shadow of the Moon” was zeker geen rampzalige film. Ook al was het verhaal in wezen niet al te origineel en kreeg je het gevoel dat je het allemaal al eens eerder ergens gezien hebt. Waarschijnlijk daardoor dat de ontknoping niet echt verrassend te noemen was. Misschien was de openingsscène te onthullend. De vraag of men een rampspoed kan vermijden door in het verleden iets drastisch te wijzigen, is en blijft fascinerend. Alleen zal datgene wat men hier tracht teniet te doen, weer voer zijn voor discussies. Kijk maar eens naar de politiek geladen meningen op andere websites. Zelfs het woord "propaganda" wordt al te pas en te onpas gebruikt. Het belerende toontje en het uitleggerig karakter van de film was voor mij geen belemmering om alsnog van deze film te genieten. Verwacht geen grensverleggende maar wel een onderhoudende film. Zeker de moeite om deze Netflix Original te kijken.
“In the Shadow of the Moon” is nu te bekijken op Netflix!