Let it snow (2019)

Korte Inhoud
Wanneer een klein dorpje op kerstavond ondergesneeuwd wordt, veranderen de vriendschappen en liefdeslevens van een groep middelbare scholieren. Een gestrande popster, een groep competitieve dansers, een mysterieuze vrouw gewikkeld in aluminiumfolie en een episch feest in de lokale Waffle Town. De volgende ochtend zal niets meer hetzelfde zijn...

Genre : Komedie/Romantiek
Land : VS

Cast
Isabela Merced : Julie
Kiernan Shipka : Angie
Mitchell Hope : Tobin
Shameik Moore : Stuart

Regisseur
Luke Snellin

Mijn mening

Snow can make a difference!
Especially on Christmas Eve.
And sometimes it's not just the eve of Christmas,
it's the eve of everything,
of the rest of your life.

Kerstmis. Dat is de periode dat iedereen weer vrolijkgezind is. Familiereünies. Een bruingebakken kalkoen met een verfijnde vulling die door het engste gaatje werd geperst. Kerstbomen vol fonkelende kerstballen, engelenhaar en zachtgele LED-lampjes. Om de haverklap wordt er een kerstliedje de ether in gelanceerd. Kerstcadeautjes stapelen zich op. En iedereen hoopt dat op deze christelijke feestdag het firmament zich vult met zwangere sneeuwwolken die het aardoppervlak bedekt met een zacht, donzig sneeuwtapijt. Ik word er zowaar lyrisch van. Spijtig genoeg is dit niet overal het geval. Als je een gematigd zeeklimaat hebt, zoals in België, dan is het met de kerst eerder druilerig en herfstachtig. En een bijkomend fenomeen zijn de welbekende kerstfilms die men dan van onder het stof haalt. Op Twitter komt dan de jaarlijks terugkerende vraag “Wat is de ultieme kerstfilm?” weer razendsnel voorbij geflitst. Spijtig genoeg zal “Let it snow” niet vaak worden vermeld.

Als je, net zoals ik, een grondige hekel hebt aan “Love actually”, dan zou ik deze jongeren-versie zeker mijden. “Love actually” is nu echt zo’n typische film die tijdens de kerstdagen tot vervelens toe op verschillende televisiezenders getoond wordt. Misschien zorgt de film bij sommigen voor extra magie tijdens deze winterse feestdagen. Bij mij zorgt het voor een extreme vorm van racekak telkens ik die grijns van Hugh Grant op het scherm zie. En “Let it snow” gebruikt hetzelfde concept als deze laatste film. Een verstrengeling van verschillende verhaallijnen die dan samenkomen in een extatisch crescendo. Alleen zijn de hoofdrolspelers nu allemaal tieners. Elk met hun eigen liefdesleven-gerelateerde issues. De film is dan ook gebaseerd op een populair winterboek waarin drie auteurs een kortverhaal brengen.

Spijtig genoeg had ik na enkele minuten al door dat ik niet echt behoor tot het doelpubliek. Niet dat ik me stierlijk verveeld heb. Uiteindelijk volgen de verhalen het stramien van een triljoen andere rom-com verhalen. Allen bewandelen ze het befaamde spreekwoordelijk pad van de liefde vol valkuilen, struikelblokken en obstakels. En aan de meet is alles koek en ei, peis en vree en stijgt het liefdesgevoel met enkele graden Celsius. Kortom, het is zo voorspelbaar als een verhaaltje van Wickie de Viking. Een ultieme feel-good film dus waar tienerachtige bakvissen eens meelevend bij zullen zuchten en kreunen terwijl ze met grote kalverogen naar het scherm kijken en zien hoe de koppeltjes elkaar innig besnuffelen en knuffelen. Tja, mijn besnuffel-periode ligt ver achter mij. Vandaar.

Meest positieve in deze film zijn de deelnemende acteurs. De meeste ken ik wel niet, want ik ben niet zo’n een aanhanger van Netflix series. Alleen Julie (Isabela Merced) herkende ik direct (Ja hoor, “Dora and the Lost City of Gold” heb ik nog onlangs gekeken met mijn twee deugnieten). Zij heeft dan ook toevallig de meest bevallige en overtuigende rol toebedeelt gekregen. De wijze waarop ze de verantwoorde Julie neerzet is bewonderenswaardig. Het is de meest aandoenlijke en triestige rol in het hele verhaal. Zelfs het popidool Stuart (Shameik Moore) kon ik appreciëren. Hij paste dan weer wonderwel bij de lieftallige, snoezige Julie als de eenzame, door roem geteisterde zanger die de kerst eenzaam en alleen doorbrengt op een hotelkamertje. Tristesse alom. Ook al zal hij zich wentelen in alle luxe die hij zich kan veroorloven. Ook de rol van Tobin (de voor mij onbekende Mitchell Hope) vond ik geslaagd. Maar enkel en alleen omdat zijn humor en timide houding perfect paste in deze stroperige film. En ook hier wisten ze de perfecte gezellin te vinden in de vorm van The Duke (Kiernan “The Silence” Shipka). Meest grappige personage was die van Jacob “Spider-man: Homecoming & Far from home” Batalon als de hyperkinetische Keon.

Gooi er nog een lesbisch meisje bij met liefdesperikelen en een vriendin die niet haar beste dag heeft, en je hebt alle cliché-typetjes die een film als “Let it snow” nodig heeft. Laat iedereen vervolgens de gehele film worstelen met zijn emoties en brei er tenslotte een happy-end aan vast. Niet mijn meug, maar wie ben ik om daarover te klagen. ’t Is tenslotte een kerstfilm. En moet een kerstfilm niet over geluk en liefde gaan? Ook al druipt de meligheid er vanaf en is het zo suikerzoet dat een spontane buikkramp opkomt. Ik gun het de romantische zielen. Dus koppeltjes dezer aarde, verenigt u en ga deze film massaal kijken. Het is jullie gegund. Op naar de volgende film dan maar weer!