Ad Astra (2019)

Korte Inhoud
'Ad Astra' volgt de ruimteavonturen van een licht autistische ingenieur, Roy McBride genaamd. Het is jaren geleden dat zijn vader naar Neptunus afreisde om buitenaardse intelligentie op te sporen. Roy besluit nu de Melkweg door te reizen, op zoek naar zijn vader en om antwoord te krijgen op de vraag waarom hij niets van zich heeft laten horen.

Genre : SF/Drama/Avontuur
Land : VS/China

Cast
Brad Pitt : Roy McBride
Tommy Lee Jones : H. Clifford McBride
Ruth Negga : Helen Lantos

Regisseur
James Gray

Mijn mening

Colonel, for what it means,
I think my father is dead.

Ik kan best begrijpen dat als je al heel lang niets meer gehoord hebt van een kennis die een paar straten verder woont, dat je jezelf eens bijeenpakt en je naar de betreffende persoon zijn woonst begeeft. Zomaar. Om eens te polsen waarom hij of zij al die tijd niks van zich heeft laten horen. En om te checken of alles nog koek en ei is met hem of haar. En in de meeste gevallen is het dan ook zo dat je niks spannends of adembenemends meemaakt onderweg. Extrapoleer deze stelling nu eens naar een veel grotere afstand. Bijvoorbeeld van de aarde tot Neptunus, om maar iets te zeggen. Dat is een enorm lange tijd dat je onderweg bent. En als je geluk hebt, kom je geen levensbedreigende of hachelijke situaties tegen. Kortom, je zit daar dan op je gemak de tijd te doden. Dagelijks je ecosysteem op peil houden. Je enorme stapel kruiswoordraadselboeken wegwerken. Of je ruimteschip wekelijks een degelijke schrobbeurt geven. Allerhande zaken dus om maar niet knettergek te worden uit verveling. Ik vrees dat menig thuiskijker identiek hetzelfde deed bij het bekijken van ”Ad Astra”.

Beweren dat er echt helemaal niks te beleven valt in “Ad Astra”, is natuurlijk ook een tikkeltje overdreven. Zo zijn er ruimtepiraten op de maan die het gemunt hebben op het konvooi, waar Brad Pitt zich tussen de reizigers bevindt. Een hightech ruimtebasis bouwen op de maan kan blijkbaar moeiteloos. Maar een degelijk verdedigingssysteem om stoute ruimtepiraten het oneindige universum in te slingeren was blijkbaar weer teveel gevraagd. Dan is er ook nog een opstootje op een ruimteschip in nood met een dolgedraaid primaat. En het einde van de film is ook voorzien van enkele fragmenten die actierijker zijn. Maar het overgrote deel van deze toch twee uur durende SF is toch wel opgevuld met veel gemijmer, gestaar en zelfreflectie. Ik vond het eerder een demonstratie navelstaarderij tussen de sterren.

Ik beken. Ik verwachte iets heel anders van deze film. Laat ik het zo zeggen. Ik had liever dat “Ad Astra” meer tot het hoekje van films zoals “Interstellar” of “Gravity” zou behoren. De eerste is dan wel een meer wetenschappelijk getinte SF over zwarte gaten en dimensies. Terwijl “Gravity” de populistische toer opging door George Clooney en Sandra Bullock een rondedansje te laten maken in de ruimte. Ik koppel “Ad Astra” eerder aan een film zoals “High Life”. Ook zo’n film waar het aspect van de menselijke psychologie en conflictsituatie tussen individuen centraal stond. En net zoals de ander opgesomde films, zitten hier toch wel enkele verbluffende visuele hoogstandjes in. Beelden uit het heelal die op het grote doek indrukwekkend overkomen ondanks hun minimalistische look op bepaalde momenten. Maar op een verhaal over een intergalactische vader-zoon relatie met al zijn ups en downs zat ik nu ook weer niet te wachten.

Het meest indrukwekkende van de film? Het acteren door Brad Pitt. De manier waarop hij de astronaut Roy McBride speelt is gewoonweg schitterend. Een autistisch personage wiens gevoelloosheid en flegmatische natuur van hem een geschikte kandidaat maken om zo’n expeditie uit te voeren. De manier waarop hij de psychologische evaluatie testen uitvoert getuigt van totale lichaamscontrole en gebrek aan emoties. Roy McBride is een persoon wiens hartslag nooit over de 80 slagen per minuut gaat. Zelfs niet in een levensbedreigende situatie waarbij hij uit de atmosfeer tuimelt. En de manier waarop hij toont hoe emoties langzaamaan zijn systeem insijpelen, is gewoonweg bewonderenswaardig. Na “Once upon a time … in Hollywood” is dit ook een vertolking waarmee hij in de prijzen zou kunnen vallen. Tevens slaagde men erin om steracteurs zoals Liv Tyler, Donald Sutherland en Tommy Lee Jones te strikken. De rollen van die eerste twee, hebben echter een minimale impact.

“Ad Astra” is dus geen episch ruimteverhaal vol sensationele ruimtegevechten of creatief bedachte ruimtewezens. Op enkele sporadisch toegevoegde actierijke scènes, is dit een film vol filosofisch gepieker en impressies van zwaarwegende eenzaamheid. Ik vrees dat de meningen over “Ad Astra” verdeeld zullen zijn. Sommigen zullen het zien als de meest aangrijpende film van het jaar. De schrijvende filmpers heeft er ook alleen maar lovende woorden voor. Anderen zullen het eerder als saai bestempelen. Een film die dus vanzelfsprekend geliefd zal zijn bij de kenners van de “betere” film. De boodschap over het verlies van een ouder en de zoektocht hiernaar is overduidelijk. Er valt zelfs een theologisch trekje te ontwaren. Het resultaat is echter een langdradig overkomend eindproduct waarbij de ontknoping niet echt voldoening geeft. Tja, ik ben er zeker van dat een nominatie bij de Oscar uitreiking volgend jaar wel op zijn plaats is. Maar voor mij mag het bij een nominatie en eervolle vermelding blijven.