Primal (2019)

Korte Inhoud
Frank Walsh jaagt op exotische dieren die hij naar de VS verscheept. Wanneer hij een zeldzame witte jaguar vindt, denkt hij rijk te worden. Hij neemt het dier mee op het vrachtschip waarmee ook een moordenaar en andere dodelijke dieren reizen. Als de moordenaar weet uit te breken en de roofdieren bevrijdt, moet Frank vechten voor zijn leven.

Genre : Actie
Land : VS

Cast
Nicolas Cage : Frank Walsh
Famke Janssen : Dr. Ellen Taylor
Kevin Durand : Richard Loffler

Regisseur
Nick Powell

Mijn mening

I just spent ten months in the jungle,
and this all smells like cat shit to me.

Films waarin dieren het leven van de hoofdrolspelers zuur maken. Ze zijn er in grote getale. Nog maar recent kon je in “Crawl” zien hoe alligators een vader en dochter trachtten te verschalken met hun immense muilen vol vlijmscherpe, vlees verscheurende tanden. Ofwel zijn het schepsels die zo’n ontwikkeld gehoor hebben dat ze elk menselijk geluid kunnen lokaliseren en zich gezwind daar naartoe begeven om de bron van het lawaai aan stukken te scheuren. Vogels, honden, katten, krokodillen, tarantula’s, grizzlyberen, apen, mieren, slangen en haaien. Er is al een heel segment uit het dierenrijk aan bod gekomen. Deze film “Primal” deed me direct terugdenken aan een film die ik jaren geleden heb gezien n.l. “Burning Bright”. Ook in deze laatste film was het een tijger die op twee onschuldige personen joeg. Alleen speelde het zich af in een soort Pippi-Langkous-huis af. In “Primal” daarentegen is het een vrachtschip dat dienst doet als jachtterrein. En Nicolas Cage is ook van de partij. De moeite dus om deze film een kans te geven.

Nicolas Cage. Man, wat heb ik toch een immense bewondering voor dit fenomeen. Ik ben er zeker van dat hij een welbepaald doel ambieert. En dat is op zijn sterfbed kunnen zeggen dat het wereldrecord “Acteur met meeste vertolkingen in langspeelfilms” op zijn naam staat. De man (gekend voor zijn fenomenale rollen in “Leaving Las Vegas” en “Joe”) doet wel zijn uiterste best de laatste jaren. Elk jaar verscheen hij in maar liefst zes films. Dat het niet allemaal meesterwerken zijn, is natuurlijk ook een feit. Maar La Cage schijnt toch wel over een immens uithoudingsvermogen te beschikken. Volgens mij aanvaardt hij elk aanbod dat hij in de bus krijgt. Zijn liefde voor het vak lijkt oneindig te zijn blijkbaar.

De cruciale vraag die je je kan stellen is dan ook natuurlijk : “Is deze film het kijken waard of is het compleet waardeloos?”. Tja, de waarheid ligt eigenlijk ergens in het midden. Als Frank Walsh (Nicolas Cage) inscheept aan boord van een containerschip samen met een hele lading exotische dieren, merkt hij algauw dat hij niet de enige is met een uniek, levensgevaarlijk exemplaar. Frank verdient zijn boterham met het vangen van exotische dieren die hij dan doorverkoopt aan de hoogste bieder. En de witte jaguar (“white jag” zoals Frank telkens herhaalt) is voor hem een lot uit de lottorij. Een schot in de roos en de garantie op wat vastgoed in Pine Lake. Maar dan verschijnen de Amerikaanse autoriteiten met een hoogst gevaarlijke huurling (Kevin Durand) in ketens, een bataljon tot de tanden gewapende militairen en een persoonlijke vrouwelijke arts (Famke Janssen) om ervoor te zorgen dat de huurling de trip overleeft. Het heeft iets te maken met een hersenafwijking en de atmosferische druk. Bijzaak achteraf. Het vervolg kan je al raden. Voordat Frank het goed en wel beseft, moet hij zijn jagersinstincten bovenhalen en jacht maken op zowel de witte jaguar als de levensgevaarlijke Richard Loffler.

Echt spannend wordt de film nooit. Het lijkt meer op een langdurend verstoppertje spelen op het schip. De meereizende militairen worden op een wel echt te makkelijke wijze systematisch geliquideerd. Een echte functie heeft Dr. Ellen Taylor na een bepaalde periode ook niet echt meer. Famke Janssen beperkt zich tot irritant protesteren over het vangen van bedreigde diersoorten. Ze lijkt wel een feministische milieuactiviste die elk moment een spandoek uit haar broek tovert waarop leuzen over dierenrechten staan. Zelfs de jaguar wist alleen te overtuigen in de openingsscène. Naderhand werd het niet meer dan een rondsluipende schaduw. Alleen de beide personages van Cage en Durand zorgden voor enige animo. Kevin Durand wist op een overtuigende manier een psychopathisch personage te spelen. En Nicolas Cage had zichtbaar plezier hier. En eerlijk gezegd, vergeleken met “A score to settle”, “Kill Chain” en “Running with the devil” (waarbij ik schaamteloos in slaap viel), valt deze B-film best mee. Cage fan? Dan mag je deze gerust toevoegen aan je lijst van “Gekeken-Cage-Films”.