Giant Little Ones (2018)

Korte Inhoud
Carly en Ray zijn gescheiden ouders van een tienerzoon genaamd Franky. Laatstgenoemde is sinds de kindertijd beste maatjes met Ballas. Beiden leiden een perfect tienerleven: ze zijn knap, zitten in het zwemteam en zijn populair bij de meisjes. Dit verandert wanneer op Franky's zeventiende verjaardag een incident plaatsvindt, waar ook Ballas bij betrokken geraakt. Hun levens, en dat van hun familie en vrienden, zullen nooit meer dezelfde zijn.

Genre : Drama
Land : Canada

Cast
Josh Wiggins : Franky Winter
Darren Mann : Ballas Kohl
Kyle MacLachlan : Ray Winter
Taylor Hickson : Natasha Kohl

Regisseur
Keith Behrman

Mijn mening

It never would have happened
if we weren't wasted.

Net zoals in de chemie les aan het begin van de film , wordt er in deze film duchtig geëxperimenteerd door de jeugdige acteurs. Vooral op seksueel gebied. Als bij Ballas (Darren Mann) dit laatste echter zo uitdraait dat het wel eens nefast is voor zijn reputatie als stoere dekhengst, die liefst pocht over het aantal keren dat hij van bil ging met zijn vriendin, dan slaan de stoppen door. Zijn bloedbroeder, vriend voor het leven en partner in crime Franky (Josh “Walking Out” Wiggins) wordt ineens de gevreesde vijand. Men behandelt Franky als een rasechte paria wiens nabijheid voor paranoïde reacties zorgt. Precies alsof hij de overbrenger is van weerzinwekkende soa’s. Van de ene op de andere dag bevindt Franky zich in het kamp van de uitgestotenen in een jongerengemeenschap waar succesvolle en populaire tieners, die aan het schoonheidsideaal voldoen, het voor het zeggen hebben en de standaardregels qua aanvaarding vastleggen.

“Giant Little Ones” hoort zowel thuis in de categorie “Coming of age” films als in de categorie met films die een homo/lesbische thema aansnijden. Dit laatste omzeilt de film wel enorm handig door niet expliciet iets te onthullen over de werkelijke geaardheid van de desbetreffende personen. Uiteindelijk hebben we aan het einde van de film nog altijd geen weet of Franky dan wel Ballas de spreekwoordelijke kast moeten uitkomen. En dat maakt “Giant Little Ones” een film die authentiek aanvoelt. Ook in de werkelijkheid hebben sommigen tijd nodig om hun voorkeur te ontdekken. De enige figuur in deze film die dat effectief heeft gedaan, is Franky’s vader (beperkte rol maar bepalende rol gespeeld door Kyle “Twin Peaks” MacLachlan). Een situatie die zorgt voor tegenstrijdige gevoelens bij Franky. Enerzijds is er de haat-liefde verhouding tussen de beide personages. Enerzijds vanwege het verwijt dat Ray het ideale familieportret heeft verstoord en hen in de steek heft gelaten. Anderzijds is er de twijfel die bij Franky rijst aangaande zijn geaardheid. De vraag of hij al of niet genetisch materiaal heeft geërfd van zijn vader.

En de hele heisa begint nadat Franky en Ballas na een hels verjaardagsfeestje, waarbij overmatig alcohol en hoogstwaarschijnlijk andere geestverruimende middelen geconsumeerd worden, samen onder de lakens kruipen. Initieel een doodnormaal idee waarbij twee boezemvrienden in bedenkelijk staat in een bed kruipen om de nacht door te komen. Ook de plannen die Franky had met zijn so-called vriendin Priscilla die avond vielen in duigen. Misschien zat dat er ook voor iets tussen. In ieder geval is het overduidelijk dat de vriendschap een heel andere niveau bereikt die avond. Wazige beelden van gewoel in het tiener bed en het angstig wegvluchten van één van beide lijken hier toch op te wijzen. Als naderhand Ballas een afstandelijke houding aanneemt (beter gezegd een agressieve, vijandelijke houding) en zichtbaar niets van Franky meer moet weten (inclusief andere medestudenten) weet je dat er stront aan de knikker is.

Het acteren van Josh Wiggins is voortreffelijk in deze film. Een frisse jongeman die enerzijds moeiteloos bij de club van populaire jongens behoort en tegelijkertijd ook een houding heeft alsof deze reputatie hem niet echt boeit. Ook Darren Mann overtuigde en was qua uiterlijk perfect geschikt om de rol van Ballas te spelen. Hij heeft een uitstraling die past bij zo’n figuur die leeftijdsgenoten het leven zuur maakt omdat ze minder gefortuneerd zijn als het over uiterlijke kenmerken en mindere afkomst gaat. Zo’n ettertje die zijn reputatie bij zijn mede-confraters hoog moet houden en zich daardoor verlaagd tot pesterijen en irritante stoerdoenerij. En vanzelfsprekend wordt zo iemand verafgood door leden van het andere geslacht die dezelfde standaard voor ogen hebben. Meestal van die blonde bimbo’s met een schrikbarend laag IQ wiens enige doel in het leven is om hun welgevormde, slank gebruinde benen zo snel mogelijk wagenwijd open te gooien zodanig dat deze populaire jock zijn lusten kan botvieren. Een overwinning voor de jongedame in kwestie wiens reputatie sky-high gaat bij gelijkgezinde troela’s. En tenslotte vond ik de rol van Taylor Hickson het meest ontroerend.

Visueel is “Giant Little Ones” niet echt spectaculair te noemen. Maar narratief gezien is het een uitstekende, bijna briljante film. De film toont hoe nep een deel van de Amerikaanse jeugd wel is. Een plastiek betaalkaart heeft meer karakter en charisma dan de meeste van die etalagepoppen uit mondaine kringen. Niet alleen worden deze schertsfiguren met hun denigrerend en homofoob gedrag hier opgevoerd. Ook de persoonlijkheden die zichzelf blijven worden in de schijnwerpers geplaatst. De boodschap “wees jezelf” wordt uitvoerig uitgestald hier. Vooral de hilarische lesbo Mouse (Niamh Wilson) verkondigt deze boodschap luidkeels in haar manier van doen. “Giant Little Ones” heeft zowel emotionele als grappige momenten. En wat het vooral deed, was me verrassen. Op een positieve manier, welteverstaan.