The Professor (2019)

Korte Inhoud
Richard is een hoogleraar die het leven niet meer ziet zitten, nadat hij gediagnosticeerd wordt met iets dat zijn leven totaal ondersteboven zet. Hij besluit alles opzij te schuiven en zijn bestaan zo brutaal en onbezorgd door te brengen. Met een apart gevoel voor humor en een roekeloze manier van doen en laten, pakt hij alles aan wat hij eerder niet deed, waaronder drinken, roken, seks en het klakkeloos uitschelden van voorbijgangers die hem irriteren. Het zal hem meer plezier geven dan hij in jaren had.

Genre : Drama/Komedie
Land : VS

Cast
Johnny Depp : Richard
Rosemarie DeWitt : Veronica
Odessa Young : Olivia
Danny Huston : Peter

Regisseur
Wayne Roberts

Mijn mening

What kind of cancer is it?
It's, uh, it's lung cancer.
You don't smoke.
No. I can now.

Laat ik met een brutale en denigrerende toon beginnen. Je neemt Jack Sparrow, promoveert hem tot een welbespraakt universiteitsprofessor in de literatuur en vertelt hem dat hij terminaal ziek is. Als je de film “The Professor” (met als originele filmtitel “Richard says goodbye”) bekijkt met een laatdunkende houding, zou je zo’n uitspraak kunnen verwachten. Goed. Johnny Depp heeft misschien wel de neiging om de immer dronken piraat naar boven te laten komen. Maar verder heeft deze onderhoudende tragikomedie niet veel punten van overeenkomst met het Caraïbisch zeerovers-spektakel. Ook als is de film doordrenkt met gitzwarte humor, dan toch valt er een diep tragisch onderwerp te ontdekken. Een boodschap over aanvaarding en berusting. Richard’s (Johnny Depp) manier van aanvaarding en berusting is wel erg rigoureus te noemen.

In plaats van een zware behandeling tegen de voortwoekerende kwaal, besluit Richard om het op zijn beloop te laten en het roer van zijn leven volledig om te gooien (Tja, de subtiele Sparrow verwijzingen komen spontaan in me op). Dat betekent dus volop genieten van het leven. Kortom, de levenswijsheid “Carpe Diem” extreem uitbuiten. Richard drinkt zich te pletter, lurkt op regelmatige basis eens aan een hasjsigaret en waagt zich aan ongegeneerde vrije seks. Met beide seksen en met goedkeuring van zijn eega die zelf een buitenechtelijke relatie met Richard's baas heeft bekend. Je mag dus wel stellen dat het slechte nieuws dat hem ter ore kwam voor een grensverleggende ommezwaai zorgt in zijn persoonlijk leven. Voor de omstaanders lijkt het echter alsof hij compleet krankzinnig is geworden.

Zonder twijfel is dit één van de meest geslaagde vertolkingen van Depp sinds jaren. Hier toont deze energetische acteur dat hij wel degelijk kan acteren. Ik begrijp maar al te best dat hij deze rol toegeschoven kreeg, want het rebelse karakter van de egocentrische figuur Richard past moeiteloos bij een figuur als Johnny Depp. Misschien zorgde zijn persoonlijke privétoestand voor de gepaste gemoedstoestand om deze tot onverschilligheid bekeerde intellectualist te spelen. Zijn sarcastische kijk op het leven levert amusante taferelen op. De roekeloosheid waarmee hij zich in avontuurtjes stort, doet menig bijstander het voorhoofd fronsen. Als kijker begrijp je deze ommekeer natuurlijk beter. Het resultaat zijn redelijk bizarre situaties waar zijn vrouw Veronica (Rosemarie DeWitt), dochter Olivia (Odessa Young) en beste vriend Peter (Danny Huston) bij betrokken zijn. Overigens vond ik de acteerprestaties van deze laatsten ook niet zo slecht. Buiten de theatrale dramatiek van Danny Huston.

“The Professor” zal niet echt in de smaak vallen bij een jonger publiek. Het is dan ook niet echt een film om vrolijk van te worden. Dat geldt trouwens voor alle films die over deze vreselijke ziekte handelen. Toch slaagde “The Professor” erin om dit tragisch gegeven te transformeren naar iets humoristisch. Dat het einde emotioneler zou worden (zelfs naar het melige neigend) was natuurlijk onvermijdelijk. Serieuze films waarbij je geconfronteerd wordt met het gegeven eindigheid en sterven, doet een mens wel eens iets. Het zet je aan het denken over de zin van het leven en wat je bereikt hebt. En ik beaam dat met ouder worden mijn gedachten daar wel eens naar afdwalen. Na het zien van deze film, denk ik dat ik mijn standpunt drastisch ga herzien en ook net als Richard een “je mon fou” houding aannemen en voluit ga genieten van alles in de tijd die me rest. Dat lijkt me een aangenamere manier om mijn aards avontuur mee te beëindigen.