Please stand by (2017)

Korte Inhoud
Wendy ziet het leven anders. Ze is onafhankelijk, heeft een briljante geest en een ondeugend gevoel voor humor. Maar Wendy heeft ook autisme. Voor haar zijn mensen onberekenbare wezens en de wereld een verwarrende plaats. Ze heeft het altijd moeilijk gehad en wil alleen maar een kans om geaccepteerd te worden, net als ieder ander. Geïnspireerd door haar verzorgster Scottie, wordt Wendy volwassen en ontsnapt ze aan het verzorgingshuis om te beginnen aan een roadtrip, met als doel haar 500 pagina's tellende Star Trek script te bezorgen bij een Hollywood competitie.

Genre : Drama
Land : USA

Cast :
Dakota Fanning : Wendy
Toni Collette : Scottie
Alice Eve : Audrey

Regisseur :
Ben Lewin

Mijn mening

Like Spock, for example.
He's half-human, half-alien.
He has trouble dealing with his emotions.
Where did it say that?
That's just how he is.

Alhoewel “Please stand by” een redelijk voorspelbare film is en pretentieloos de gevoelige snaar bij je tracht te raken, ben ik toch steeds te vinden voor zo’n type films. Het aantal films over individuen met een beperking die in onze maatschappij, waar perfectie tegenwoordig de maatstaf is, trachten te overleven en er meestal in slagen om grootse verwezenlijkingen te verrichten, is eindeloos. “I am Sam”, “Forrest Gump”, “Rain Man”, “The Theory of Everything”, “Still Alice”, “X+Y” en “Who's driving Doug”, om maar enkele op te noemen. Telkens films waarbij men enerzijds medelijden krijgt met het hoofdpersonage. En anderzijds ga je na een tijd beseffen dat deze personen alle verwachtingen overtreffen en zichzelf verbazen over hun eigen kunnen. Zo ook Wendy (Dakota Fanning) die aan een ernstige vorm van autisme lijdt, waardoor communiceren met haar omgeving een enorm obstakel is en haar dagelijks leven bepaald wordt door een strikt schema. Het inleveren van een zelfgeschreven script voor een “Star Trek” episode, zorgt er echter voor dat dit geordend en welomlijnd leventje duchtig dooreengeschud wordt.

Alle respect voor Dakota Fanning. De manier waarop ze dit complex personage speelde verdient alle lof. Ze distantieerde zich van alle mogelijkheden die er waren om Wendy te portretteren met alle mogelijke tics en bizarre rituelen. Ook het fenomeen autisme werd niet door haar onnodig uitvergroot. Buiten het dwangmatig noteren van allerlei feiten in haar notitieboek en het vast patroon van kleurrijke truien die ze op welbepaalde dagen aantrekt, lijkt ze toch redelijk normaal te functioneren. Niet zoals Freddie Higmore zijn personage speelt in “The Good Doctor” met zijn geforceerde intonatie waardoor hij lijkt op een spraakcomputer met foutief geïnstalleerde software van Lernout & Hauspie. En ja, ik weet dat het spectrum bij autistische personen redelijk breed is. Maar ik apprecieerde wel de ingetogenheid waarmee Dakota Fanning het persoontje Wendy vertolkt.

Ook Toni “Miss you already” Collette speelde een niet zo onaardige rol als de leidinggevende Scottie die het opvangcentrum leidt waar Wendy is opgenomen. Een geduldig en gepassioneerd persoon die elk individu in dit centrum begeleidt en tracht deze individuen de juiste weg te wijzen naar een dragelijk persoonlijk leven. Het werd me niet direct duidelijk of Scottie haar echte naam was of een soort geestigheid vanwege Wendy’s passie voor de televisiereeks “Star Trek”. Eerlijk gezegd vond ik dat alle nevenpersonages hun taak op een ordentelijk vervulden. Dat ze echter overkwamen als opvulsel is volledig te wijten aan het prachtig acteerwerk van Dakota Fanning natuurlijk. De gehele film laat zien hoe Wendy’s vertrouwen groeit en ze haar eigen grenzen verlegt (ook al is dit enkel en alleen maar het oversteken van een welbepaalde straat).

“Please stand by” gaat niet hoofdzakelijk over hoe autisten zich behelpen en hoe verwarrend hun zicht op het leven wel is. Het onderwerp wordt op dit vlak niet echt grondig uitgediept of toegelicht. Het woord autisme wordt ook niet echt uitgesproken. Alleen een vluchtige verwijzing door een vroom, oud vrouwtje die de opmerking maakt dat haar kleinzoon identiek gedrag vertoont. Het is eigenlijk een soort avontuurlijke queste met als einddoel het binnenbrengen van de script. En hierbij moet Wendy een ,voor ons normaal functionerende mensen doodgewone, route volgen waarbij ze enorm veel mensen met slechte bedoeling tegenkomt. En telkens wordt ze door een vroom mens gered. Het is vergelijkbaar met Frodo en die verrekte ring die hij in Mount Doom moet smijten. Ook zo’n riskante onderneming vol obstakels en moordzuchtige creaturen. Maar dan zonder het fenomeen autisme.

Tenslotte nog een eervolle vermelding voor hondje Pete die Wendy de hele weg vergezelt. Het leek wel Dorothy en Toto op weg naar de Wizard of Oz. Gelukkig was het duo niet zo irritant als Reese Witherspoon en haar keffertje in een roze outfit in “Legally Blonde”. En het meest verrassende moment was het moment waarop een politieagent op Wendy inpraat op een toch wel hoogst opmerkelijke manier. Maar dat moet je zelf ontdekken bij het bekijken van deze innemende en charmante film.

P.S. Als het script “The many and the few” echt bestaat, hoop ik dat men het ooit verfilmd. De flarden tekst die er werden voorgelezen, klinken intrigerend !