Revenge (2017)

Korte Inhoud
Jen wordt door haar geliefde uitgenodigd voor een weekend voor de start van de traditionele jacht die hij jaarlijks organiseert met twee vrienden. Geïsoleerd van alles en iedereen in de Grand Canyon, wordt Jen het object van verlangen en de jacht neemt een onverwachte wending wanneer ze door de drie wordt misbruikt. Ze wordt voor dood achtergelaten in de woestijn en wil maar één ding: wraak.

Genre : Thriller
Land : Frankrijk

Cast :
Matilda Lutz : Jen
Kevin Janssens : Richard
Vincent Colombe : Stan

Regisseur :
Coralie Fargeat

Mijn mening

“Even for your tiny little oyster brain, it shouldn’t be too difficult to understand.
So, I'll ask you again.
Did my height change since yesterday?”

Ik was al een tijdje “Revenge” aan het kijken en zat me de hele tijd al af te vragen waar ik die Richard in godsnaam van kende. Blijkt het verdoeme toch wel Kevin Janssens te zijn die hier al jaren schittert op de Belgische televisie in bekende Belgische TV series zoals “Vermist” en recent “Salamander”. Ik was toch eventjes van mijn melk om deze Belgische acteur te zien in een sadistische, Franstalige wraakfilm à la “I spit on your grave”. Dat is dan ook het eerste waar ik enthousiast over was. Maar om eerlijk te zijn vond ik de film redelijk bij de haren getrokken op bepaalde momenten (wat dan wel past bij dit type films).

Voor velen is een verkrachtings-wraak filmpje niet direct iets waar ze naar uitkijken. Persoonlijk vond ik “I spit on your grave” te walgelijk om naar te kijken en werd de verkrachtingsscène iets te realistisch uitgewerkt. In feite is deze laatste choquerende film op te splitsen in twee delen. Het wraakgedeelte is bijna equivalent in tijd als het vreselijke eerste deel. Op dat vlak vond ik “Revenge” draaglijker en is het vrouwonvriendelijk gedeelte beperkter in tijd. Het survival en wraakgedeelte neemt de grootste hap van de film voor zijn rekening. Maar dit deel zit zo volgestouwd met ongeloofwaardigheden en overdreven acties dat het nogal lachwekkend overkomt.

Ben je van mening dat door Quentin Tarantino gemaakte films zoals “Kill Bill” of “From dusk till dawn” een belachelijke hoeveelheid bloed op het scherm toverde ? Wel dan staat je toch een verassing te wachten. De hoofdpersonages beschikken over een indrukwekkende hoeveelheid liters bloed. Ik ben er zeker van dat medewerkers van een bloedbank in tranen uitbarsten bij het zien van al dat verspild levenssap. Vincent Castiglia zou er een mega-oeuvre mee bijeen schilderen. Het bloed vloeit dermate dat ik van mening was dat ze allen best wat teenslippers aandeden zodanig dat ze niet al glijdend hun nek zouden breken. Toegegeven, ik hou wel van films waar het er nogal bloederig aan toegaat. Maar dit was toch een beetje teveel van het goede.

En dat was niet het enige waar ik vol ongeloof naar keek. Op een bepaald moment leek het wel alsof ik gekatapulteerd was naar mijn jeugd en een episode van “Roadrunner” gepresenteerd kreeg, met Jen (Matilda Anna Ingrid Lutz) in de rol van de arme Wile E. Coyote die telkens weer het onderspit moest delven. Om het even wat deze tekenfilmfiguur ook te verduren kreeg (een kist dynamiet die in zijn handen ontplofte of een gigantische rotsblok die hem tot een dubbeltje plette), de dekselse coyote liep het volgend fragment weer ongeschonden rond. Zo ook Jen, die een voor mij onmogelijk te overleven val maakt. En de gruwelijke wonde, die voor de meeste slachtoffers fataal is, deert haar niet echt blijkbaar. Laat staan hoe ze dit pijnlijk euvel verhelpt. Maar deze, en andere, misselijk makende, bloederige scenes zorgen voor dat tikkeltje realisme.

In se is “Revenge” niet echt een film die alleen draait rond wraak nemen. Voor Jen is overleven en uit handen van de meedogenloze jagers blijven het belangrijkste. Dat deze macho's uiteindelijk aan het kortste eind trekken, ook wel vanwege hun overmoedigheid en het onderschatten van hun vrouwelijke tegenstander, is doordat Jen’s zelfverdedigingsinstinct in werking treed. Ik vond het ook fantastisch hoe de film mijn visie over Jen compleet transformeert. Van een wulps, schaars geklede en verleidelijk voortbewegend zelfbewuste jonge vrouw naar een gewond en hevig terug vechtende vrouwelijk Rambo-figuur met een killerinstinct om u tegen te zeggen. Van seks object naar een van zich afbijtende Lara Croft. Matilda Lutz, een voor mij totaal onbekende actrice, paste perfect in beide rollen.

Van wraakfilms moet je nu ook niet verwachten dat ze zijn volgepropt met intellectualistische dialogen en een magistrale verhaallijn. Het principe is doodsimpel. Een individu wordt op een bepaalde manier misbruikt. Weet aan zijn of haar belagers te ontsnappen. En neemt vervolgens op zo’n wreed mogelijke manier wraak. Het enige waar zo’n film zich mee kan onderscheiden vergeleken met gelijkaardige films, is de creativiteit en gorigheid die bij de wraakacties gebruikt wordt. “Revenge” heeft nog een bijkomende troef. En dat is de wijze waarop alles in beeld gebracht werd. De zinderend hete, goudkleurige, bruine woestijn dat in schril contrast staat met blitse kleuren. Het roze en blauwe raam in het weekendhuis. De lichtblauwe lederen jekker van Richard (Kevin Janssens) en rode sexy bikini van Jen. Maar vooral het rijkelijk vloeiend helrood bloed. En dit alles gebracht gebruikmakend van een subtiele montage van korte close-up fragmenten zoals een rottende appel, mieren die zich weg haasten voor druppelend bloed, het kauwen op een reep chocolade, de schaduw van rijdende jeeps en het urineren op een woestijninsect. Kortom, een lelijk verhaal verwerkt in een stilistische omkadering. In deze tijd van aanklachten tegen seksueel grensoverschrijdend gedrag zal “Revenge” wel voer zijn voor discussies. ’t Is te hopen dat de leden van de “Me Too” bewegingen niet deze praktijken gaan toepassen op hun belagers.