Just say goodbye (2017)

Korte Inhoud
Sarah telt enthousiast de dagen af tot aan haar zomervakantie die ze gaat doorbrengen met haar vader, totdat ze ontdekt dat haar beste vriend van plan is om zijn leven te beëindigen tijdens haar afwezigheid.

Genre : Drama
Land : USA

Cast :
Katerina Eichenberger : Sarah
Max MacKenzie : Jesse
William Galatis : Rick

Regisseur :
Matt Walting

Mijn mening

“That was the first of hundreds of conversations between us. Most came easy. And some a little harder.
And one would change my life forever”

Soms heb je niet overweldigende speciale effecten nodig om een film groots te maken. Of dik betaalde wereldberoemde filmsterren om het geheel op te smukken. Of een intrigerend verhaal dat op een verbazingwekkende manier naar een magistraal einde toewerkt. Soms zijn er zo van die films waar de boodschap een allesoverheersende indruk nalaat. Zo ook hier in “Just say goodbye”. Ook al heb je aan het begin duidelijk in de gaten dat het een low-budget film is, overtuigt deze film toch na een bepaalde tijd. Persoonlijk ben ik nog nooit in aanraking gekomen met mensen die in een gelijkaardige situatie zitten als Jesse (Max McKenzie). Jesse’s jeugd kan je moeilijk rooskleurig noemen. Allereerst is er zijn moeder die vrijwillig uit het leven stapte. En vervolgens is er Jesse’s vader (William Galatis). Een haatdragend persoon met een drankprobleem die constant aan dit voorval herinnert wordt als hij naar zijn zoon kijkt. Bijkomend is er dan ook nog het constant gepest op school. Dit alles zorgt ervoor dat Jesse een redelijk fatalistische kijk heeft op het leven. Het enige positieve is Sarah (Katerina Eichenberger). Een vriendin die uitkijkt naar een vakantie en dagdagelijks haar kalender af vinkt. Ze heeft niet in de gaten dat Jesse ook aftelt naar een ander hoogtepunt in zijn leven.

“Just say goodbye” behandelt een redelijk gevoelig en hyperactueel onderwerp. Het feit dat we in een narcistische maatschappij leven, waar individuen meer en meer geïsoleerd raken en vervreemden van hun omgeving, is het belangrijk om hier de aandacht op te vestigen. Voor velen die het geluk hebben om in een situatie te verkeren waar de vooruitzichten positiever zijn, zal dit meer een ver-van-mijn-bed gevoel opwekken. Tot het moment dat het noodlot toeslaat in hun directe omgeving. En meermaals zal dan de opmerking gemaakt worden dat men dit niet had zien aankomen. En dat men dacht dat de bewuste persoon niet in staat zou zijn voor deze wanhoopsdaad. Ik denk dat het wanneer het over zelfdoding gaat bij tieners, het al lang vijf voor twaalf is. Als je de actualiteit doorzoekt over dit onderwerp, kom je tot verontrustende feiten. In de meeste landen is het zelfs de nummer één doodsoorzaak en spreekt men over drie zelfdodingen per dag. Erover praten met jongeren is broodnodig. En het zijn films als “Just say goodbye” die een perfect hulpmiddel zijn hiervoor.

“Just say goodbye” weet op een serene manier dit onderwerp aan te snijden. Er werd niet nodeloos de sensationele toer opgegaan. Op een waarheidsgetrouwe manier toonde het enerzijds het defaitisme van iemand die geen uitweg meer zoekt en de zin van het leven kwijt is. De moedeloosheid is constant voelbaar. Anderzijds is er de strijd van een goede vriendin om dit tij te keren en die er alles aan wil doen om de betreffende persoon erop te wijzen dat het leven ook zijn goede kanten heeft. Zelfs zichzelf aanbieden op seksueel gebied, behoort tot de middelen die ze hanteert. Het is verre van een vrolijke film en op voorhand weet je al welke richting het zal uitgaan. Ondanks de kleine opflakkering van hoop.

Ook al besefte ik dat het een Indie low-budget film was, die gemaakt werd met een beperkt budget van ongeveer $13K, waardoor ik me zeker niet verwachtte aan indrukwekkend beeldmateriaal en acteerwerk van de bovenste plank, moest ik toch toegeven dat het er eigenlijk wel allemaal professioneel uitzag (ook al veroorzaakte de tweede cameraman rimpelingen in het water, waardoor ik al kon vermoeden vanwaar het volgende shot zou genomen worden). Het acteren van zowel Max McKenzie als Katerina Eichenberger voelde oprecht en geloofwaardig aan. De twee vulden elkaar perfect aan. Twee oprecht goede vrienden die om elkaar gaven en waar zelfs op bepaalde momenten romantiek in de lucht hing. Zonder enige twijfel het meest bewonderenswaardige uit de film ook al was het samenspel soms niet 100% vloeiend en voelde het nogal geforceerd aan. Ook Jesse Walters als de pestkop Chase verdient een vermelding. Ook al is hij het schoolvoorbeeld van de gemiddelde kwelgeest die je kan terugvinden op scholen. Een verwend ventje die dankzij zijn steenrijke ouders niks tekort komt en anderen denigrerend behandelt en pest. Zo’n typisch personage waar ik direct een bloedhekel aan heb en liefst van al door een staalwals zou willen jagen. De rest van de cast bestaat voornamelijk uit volwassenen die in mijn ogen een minder centrale plaats innamen. Wat ook vanzelfsprekend is, gezien het onderwerp.

Er waren enkele minpunten. Zo vond ik de smeekbede van Sarah bij Chase nogal kortzichtig. Als intellectueel en meelevend meisje zou ze toch moeten weten dat dit alleen maar een averechts effect zou hebben. Het bijkomend plotelement over Chase vond ik nogal vergezocht en overbodig. Het enige nut dat het had, was het geven van een verklaring voor de zelfmoord van Jesse’s moeder. Maar buiten dat, liet deze film toch een indruk na. Niet alleen zien we hoe groot de wanhoop is bij diegenen die geen voeling meer hebben met hun omgeving en er de brui aan willen geven. Ook de wanhoop van diegenen die achterblijven is merkbaar. Een duidelijk signaal naar ouders toe om signalen van hun kinderen niet te negeren. “Just say goodbye” is een film die een gevoelig onderwerp aansnijdt en een verpletterende indruk nalaat. Er is moed nodig om zo’n film te maken.