The Big Wedding (2013)

Korte Inhoud
Don en Ellie waren ooit getrouwd en hebben twee kinderen, Lyla en Jared. Ze adopteren ook een jongen uit Colombia, Alejandro. Uiteindelijk scheiden ze waarbij Ellie zich ergens anders vestigt en Don begint een relatie met Bebe, Ellie's beste vriendin. Wanneer Alejandro op het punt staat te trouwen, informeert hij Don En Ellie, dat hij nooit zijn natuurlijke en uiterst traditionele moeder verteld heeft dat ze gescheiden zijn. Hij vraagt hen of ze kunnen doen alsof ze nog steeds getrouwd zijn. Don en Ellie gaan met tegenzin akkoord.

Genre : Komedie
Land :USA

Cast :
Diane Keaton : Ellie
Robert De Niro : Don
Susan Sarandon : Bebe

Regisseur :
Justin Zackham

Mijn mening

My mom is Jbuddist, which is Jewish slash Buddhist

Zo af en toe doe ik eens een toegeving en ben ik verplicht te kijken naar zo’n “romcom” in het weekend. Mijn vrouw tevreden omdat ze nog eens naar zo’n zwijmel film kan kijken. En ik tevreden omdat mijn grijze hersencellen eens mogen rusten tijdens het kijken van een film, want deze heb je nu echt niet nodig tijdens “The big Wedding”. Het enigste lichtpunt voor mij om deze een kans te geven, was het feit dat er toch wel een paar kleppers meedoen zoals Robert De Niro, Diane Keaton, Susan Sarandon, Robin Williams en Topher Grace. Dat een sublieme cast een film niet altijd kan redden is overduidelijk.

Toegegeven , het is niet helemaal barslecht en de film voldoet aan alle eisen die men stelt wanneer de inhoud van de film over het organiseren en voltooien van een bruiloft gaat. Het is er eentje uit een dozijn en vervolledigt de lijst van eerdere bruiloftfilms zoals daar zijn “Father of the Bride”, ”My big Greek wedding”, ”Honeymoon in Las Vegas” en “Wedding Crashers”. Deze laatste is wel van een ander kaliber, maar de cliché doorsnee grappen komen er ook wel eens in voor. Trouwens lijkt me dat Diana Keaton een zwak heeft voor zulke films, daar ze weeral komt opdraven als de moeder van de (ditmaal) bruidegom.

Iets wat onvermijdelijk altijd in zulke films aanwezig moet zijn is een vijver in de buurt, zodanig dat er steevast een plonspartij in de film voorkomt, waar fetisjisten op zitten te wachten zodat de tranen van jolijt over hun wangen biggelen. In “The Big wedding” werd dit dubbel gebruikt. Eenmaal toen het bevallige lichaam van Ana Ayora er in verdween (verrukkelijk moment) en de tweede keer als Robin Williams er in dondert (iets minder verrukelijk moment). Deze laatste heeft zich wel enorm ingehouden qua overdreven acteren en lijkt wel een dosis kalmeringsmiddelen gekregen te hebben zodanig dat hij niet al te hyperkinetisch begint rond te draven. Ik dacht trouwens eventjes dat ik deze film al had gezien , maar dat was een verwarring met “License to wed” waar hij ook al de rol van priester speelde. Persoonlijk vond ik de biechtstoelscène wel uitermate grappig en hilarisch. Ik moest er zelfs als het ware eventjes mee lachen.

De rest van de cast speelde voor mij op automatische piloot. De Robert Niro kwam weer opdagen in zijn kamerjas en leek wel recht uit “Meet de Fockers” weggelopen. Diane Keaton kwam weer over als een kwezeltje die zich erbij heeft neergelegd dat haar hoogdagen op seksueel vlak achter de rug liggen, maar dan toch in de loop van het verhaal aangenaam verrast wordt zodanig dat die spinnenwebben toch plots verdwenen zijn. De dialogen tussen de beiden waren soms wel grappig en onderhoudend. Susan Sarandon speelt weer het trutterig typetje zoals altijd. Katherine Heigl zorgde voor de dramatische noot. De meest tot de verbeelding sprekende en grappige rol was weggelegd voor Topher Grace. De niet zo onknappe dokter die reeds 29 jaar op droog zaad zit en nu de hele film als een bronstige geilaard achter de Zuid-Amerikaanse Nuria zit.

De onvermijdelijke misverstanden volgen elkaar op in hoog tempo. Het gescheiden koppel dat de schijn moet ophouden dat ze eigenlijk nog getrouwd zijn, met de nodige ongemakkelijke situaties tot gevolg. De nieuwe vriendin die een beetje opzij geschoven wordt waardoor deze in haar kont gebeten is en weerwraak wilt nemen door telkens ergens onverwacht te verschijnen. De dochter die al jaren zwanger probeert te geraken en daardoor een allergische reactie heeft op alles wat met baby’s te maken heeft. Uiteindelijk blijkt ze zwanger te zijn terwijl ze de toekomstige vader de laan heeft uitgestuurd. De Zuid-Amerikaanse die wel eens wil rollebollen met de 29 jarige zoon die, zoals eerder gezegd, nog maagd is, maar na een gezellig onderonsje met de moeder hier niks meer van wil weten, met als gevolg dat de zoon als een gefrustreerde tiener de hele film met een te krappe onderbroek rondloopt. Het betere handwerk door de Zuid-Amerikaanse bij deze 29 jarige zoon tijdens het etentje deed me al direct denken aan “Wedding Crashers”. Als kers op de taart blijkt er tot slot dat er wel meer schuins marcheren en zelfs niet vies zijn voor een stoeipartij met iemand van hetzelfde geslacht. Niet getreurd, niemand die er aanstoot aan neemt en het leven gaat gewoon verder als vanouds.

Bwah, het was een leuk tijdverdrijf voor op een zondag en het voordeel van zulke films is dat ze nooit erg lang duren. Naderhand voel je je ontspannen en tevreden dat je niet terecht bent gekomen in zo’n maffe familie.