Dead Within (2014)

Korte Inhoud
Het is zes maanden na een dodelijke uitbraak die haast een einde maakte aan het menselijk ras. Mike en Kim hebben het overleefd door zich te isoleren in een verlaten hut en nooit de deur open te doen. Nu ze door hun voedselvoorraad heen zijn hebben ze echter geen keus. Ze moeten de confrontatie aan gaan met de verschrikkingen die hen bedreigen.

Genre : Horror
Land :VS

Cast :
Dean Chekvala : Mike
Amy Cale Peterson : Kim

Regisseur : Ben Wagner

Mijn mening

Baby, maybe we're just both crazy.
What if we're, like, in The Truman Show ?
There is no plague.
And...there’s cameras everywhere.

Ik ben er absoluut zeker van dat velen laatdunkend over deze film zullen spreken. Typische uitlatingen zoals totaal gebrek aan spanning, doodsaaie verhaallijn, een goedkoop geproduceerd film op één enkele locatie en de afwezigheid van confronterende, brutale en bloederige beelden waarbij zombies zich tegoed doen aan menselijk vlees, zullen in overvloed gebruikt worden. Maar geef toe, in de meeste zombiefilms wordt telkens hetzelfde clichématig beeld gebruikt van een zich voortslepend levend lijk, hunkerend naar vers bloed, met een vaalgrijs gelaat waar levenloze ogen in donkere oogkassen voor zich uit staren. “World War Z” gebruikte een heel andere benadering van het fenomeen zombie en hun typische kenmerken werden op een heel andere manier belicht. In “Dead Within” heb je alleen de akelige buitengeluiden en korte fragmenten van getransformeerde wezens. En eerlijk gezegd vond ik het openingsfragment met die akelige geluiden toch wel angstaanjagend : de primitief grommende en krijsende nachtelijke wezens (raar maar het deed me aan “Jurassic Park” denken) en de hulpkreten in panische angst van de slachtoffers die uiteengerukt worden. Zet het geluid wagenwijd open en deze hysterische angstkreten gaan door merg en been.

Buiten de openingsscène (een hallucinant beeld, in drie gespleten, met niet synchroon afgestemde beelden) en de slotscène, speelt deze film zich af in een houten berghut (veronderstel ik) ergens in een woud op een onbekend plek. We zien hoe Mike (Dean Chekvala) en Kim (Amy Cale Peterson) samen met hun pasgeboren baby Lily (en hond Teddy) arriveren bij de blokhut van hun vrienden Todd en Erika, waar ze waarschijnlijk van een lang verwacht relax-weekend zullen genieten. Eerst worden enkele sfeerbeelden over het gezellig samenzijn getoond. Dit wordt abrupt afgebroken en vervolgens zien we Mike en Kim op een slonzige matras liggen met een machete en soort riotgun naast zich. Na een tijd vernemen we dat ze zich al 6 maanden verschuilen in deze gebarricadeerd hut en niemand binnenlaten omdat er zich een dodelijk virus verspreidt heeft (lokaal of wereldwijd is echter een vraagteken) waardoor levende wezens veranderen in zwartogige levende doden door wiens aderen inktzwart bloed stroomt. Blijkbaar tast het elk levend wezen aan daar de hond Teddy ook een verschrikking is geworden. Ik vroeg me nadien af of er ook van die dodelijk eekhoorns of konijnen rondzwierven.

Voor de horror-freaks die genieten van bloederige films met voldoende afgerukte ledematen en gore taferelen, kan ik nu al zeggen dat dit een totale ontgoocheling zal zijn. Het enige waar we getuige van zijn, is de geleidelijke verandering die Kim ondergaat door haar totale isolement. Mike is de enige die op regelmatige basis de hut verlaat (waarbij hij zijn leven telkens riskeert) om proviand en andere verbruiksgoederen in te slaan, terwijl zij probeert haar tijd te doden door voor de zoveelste keer grote schoonmaak te houden, gitaar te spelen en een wandschilderij te fabriceren. Het is na een tijdje overduidelijk dat de twee overlevenden niet alleen moeten vrezen voor wat er buiten ronddwaalt, maar dat ook de groeiende paranoia en het besef dat hun situatie uitzichtloosheid lijkt, iets is wat een bedreiging vormt. Bij Kim manifesteert zich dat in redelijk psychotisch gedrag met waanbeelden en conversaties met imaginaire personen.

Is het een schitterende film ? Nee dat nu ook weer niet. Het repetitieve en het gebrek aan informatie maken het niet bepaald een spannende film. Het gebruik van flash-backs zorgt wel voor gedeeltelijk opheldering maar begint na een tijdje toch te enerveren. Ook het minimalistisch gebruik van echte horror-beelden is nu ook weer geen pluspunt. Is het dan een barslechte film ? Nee dat ook weer niet. De innerlijke spanning en constant dreigende atmosfeer zorgde ervoor dat het onderhoudend bleef. En vooral de acteerprestaties van de twee hoofdrolspelers is magnifiek. Het is niet evident om zo’n situatie op een overtuigende manier te schetsen. Het was een herkenbare situatie waarbij twee mensen die reeds geruime tijd samenzitten in een beperkte ruimte, geïrriteerd raken door pietluttigheden. “Dead within” is een atypische zombiefilm waarbij de nadruk meer ligt op de psychologische geestestoestand van overlevenden dan op het destructieve karakter van gemuteerde. Een overlevingsfilm avant la lettre met angst, schuldgevoelens en waanzin als centraal thema.