Complicity (2013)

Korte Inhoud
Het is vrijdag en de ouders van Shannon zijn niet thuis. Voor Shannon is dit het perfecte moment om een feestje te geven. Er wordt muziek opgezet en alcohol gedronken. Het feestje krijgt een andere wending wanneer een vriendin van Shannon haar vertelt verkracht te zijn door een jongen. De feestgangers weten niet of de jongen schuldig is of niet, maar besluiten om hem een lesje te leren. Daarbij vermoorden ze hem per ongeluk. Het begin van een gigantisch drama...

Genre : Thriller/Drama
Land : VS

Cast :
Soshana Bush : Shannon
Heather Hemmens : Kimberley
Haley Ramm : Lacy

Regisseur : C.B. Harding

Mijn mening

"Don't you get gangsta with me, dog."

"Complicity" maakte evenveel indruk op mij als toen er tijdens mijn militaire dienst één of andere onderofficier tegen mij brulde dat ik weekendarrest zou krijgen indien ik de kasseienweg achter de kazerne niet wat grondiger zou proper maken elke morgen. Bitter weinig dus. Ik was toen meer onder de inruk van een immense Amerikaanse “Drill Sergeant” die mij optrommelde om mee te gaan op een nachtelijke schietoefening (want ik was van de medische dienst en was verantwoordelijk voor het uitdelen van watten om gehoorbeschadiging te voorkomen)met enkele “marines” die oorspronkelijk uit Hawaï kwamen en nu gestationeerd lagen in Duitsland bij de kernkoppen. Ik was vooral onder de indruk die avond toen die boom van een vent tegen zijn mannen begon te schreeuwen dat ze een bende “losers” waren en dat ze minder goed waren dan “The Medic” want die had een betere hit-ratio bij het schieten met een M-16 (ik had al zowat met elk Belgisch prulgeweer geschoten, dus toen hij vroeg of ik eens wou proberen, hapte ik toe). Het woord "lethal" werd meermaals gebruikt en de vraag om niet het Amerikaanse leger te vervoegen als scherpschutter. Dit doet eigenlijk niks ter zake, maar het is wel plezant om te vertellen.

Het begint als een doorsnee Highschool verhaal. Ik vind films die zich afspelen in en rond een Amerikaanse Highschool altijd hoogst interessant. Niet omdat dit meesterwerken zijn (buiten “The Breakfast Club”,”Class of 1984” en “Pretty in Pink”) maar omdat er meestal zo’n clubje stereotypen naar voor wordt gebracht. Zo ook hier. Allereerst heb je de 2 klas bimbo’s Shanon Erdman (Shoshana Bush) en Kim (Heather Hemmens) die zo nep zijn als een rubberen eendje en het IQ niveau hebben van een doorsnee kiwi. Meestal zijn zulke Beauty Queens meer met zichzelf bezig en zich bewust van hun onweerstaanbare schoonheid (de buitenkant wel te verstaan), en is hun bekwaamheid beperkt tot het hanteren van een smartphone (mits een beperkte woordenschat te gebruiken zoals “OMG” en “No way”) en het organiseren van nietszeggende party’s. Vanzelfsprekend heeft minstens één van de twee een vriendje,Kurt (Logan Huffman) de quarterback, die mag doorgaan voor de lokale “jock” en uitblinkt in het werpen van een eivormige bal, maar wiens hersenen grotendeels zijn afgezakt tot in zijn biceps. En net zoals een zuigbaars die een witte haai vergezelt, is er ook altijd een teamgenoot, liefst een zwaarlijvige zwarte medemens, die deze domme spiermassa overal volgt zoals Dwayne (T.J. Wilkins) hier. De enigste reden dat ze zogezegd vrienden zijn is het feit dat ze toevallig in hetzelfde team spelen. Die stelling wordt zelfs bevestigd in deze film.

Wie natuurlijk ook niet mag ontbreken is de Goth-chick. Bij nader inzien een niet onaantrekkelijk uitziend vrouwelijk persoon die door haar alternatieve looks (zwarte dwarrelende kledij a la Siouxsie, ravenzwart haar en overmatig gebruik van mascara) toch als een randgeval wordt bekeken en een haat-relatie heeft met de popperige barbies van school. In deze film wordt er een beetje afgeweken van dit patroon daar Lacy (Haley Ramm) blijkbaar toch redelijk aanvaard wordt. Wat zou ze anders ten huize Erdman doen. Dan heb je nog één of andere weirdo nodig. Hier is dit Mica (August Emerson). Een soort Brian Molko die zich voordoet als een androgyn persoon en aanvaard wordt door de schooltrienen omwille van zijn kledingssmaak waarschijnlijk.

En last but no least hebben we dan nog de eenzaat Dylan (Josh Janowicz) die zijn uiterste best doet om zich af te zonderen en daardoor nog meer in de kijker loopt. In de meeste gevallen is het iemand die hoog scoorde in school en nu door bepaalde omstandigheden ondermaatse cijfers haalt. Meestal is dit individu de pineut op het uiteinde. Idem voor Dylan hier. Het enigste wat we dan nog missen is een bende nerds en geeks. Die werden hier niet expliciet geportretteerd. Maar als je sommige fuifnummers nader bekijkt, dan zijn er toch een aantal die ik onder dit type zou categoriseren. En dan de “wannebes” zoals Rachel (Jenna Boyd) die er alles voor over hebben om in het kringetje van de populaire personen te geraken (zelfs eventueel door een lijk te vervoeren). In de meeste High School films speelt dit scala aan personages mee.

Inhoudelijk gaat “Complicity” niet verder dan het eindwerk van een student Psychologie die handelt over de interactie tussen personen, die qua persoonlijkheid en afkomst danig van elkaar verschillen, tijdens een stress situatie en hoe te komen tot een aanvaardbare oplossing. Als deze film het eindresultaat is van deze student zijn noeste arbeid, zou ik hem het jaar zeker laten overdoen, want het eindresultaat is nogal magertjes. Geen spanning, geen verrassing, geen onverwachte wending, geen opzienbarend einde. Kort samengevat : bimbo’s organiseren een party omdat de ouders pas de volgende dag arriveren, blijkbaar is iedereen uitgenodigd (zelfs de outsiders), het geflirt loopt uit de hand en er is zelfs sprake van aanranding (alhoewel dit niet echt duidelijk wordt), party wordt stopgezet en een handgemeen loopt danig uit de hand , een redelijk vervelend en levenloos probleem stelt zich, verwijten en zelfbescherming nemen de overhand, probleem lost zichzelf uiteindelijk op.

Verwacht je dus niet aan diepgaande psychologische ontwikkelingen. Meestal blijft het bij een kinderachtig welles-nietes spelletje en probeert iedereen zijn eigen hachje te redden. Helemaal hilarisch werd het dan als de hersencel-arme schoolkoninginnen trachten diep filosofische te converseren zoals Shannon op een bepaald moment. Ook Kim leverde haar bijdrage op het einde door blijk te geven dat ze de diepere betekenis van parataxis, zoals gebruikt door Allen Ginsberg, wel begreep en deze techniek toepaste op de recente ervaringen :

He used words to express how he felt.
But not the right words.
He chose his words carefully.
He painted a different reality, but he can't tell you what it is.
He wants to say something else, entirely.
You have to decide what it is.
He... makes a puzzle with his words.
Creates a rhythm with his breath.
It’s like everything's disconnected.
He's not gonna just come out and tell you what he's thinking.
He hides his true meaning.
No one can be trusted with it.
You have to...find out the truth on your own.

En te denken dat deze wijze woorden werden uitgesproken door iemand die samen met anderen de ene stupide beslissing na de andere nam. Belachelijk.
Heb je dus tijd teveel en heb je je dagelijkse dosis nonsens nog niet ontvangen, dan moet je zeker deze film bekijken. Een film zo leeg als mijn blaas na een langdurig toiletbezoek.

PS. En wanneer gaan ze nu eens eindelijk figuranten gebruiken die toch een gevoel voor ritme hebben en enigszins een beetje kunnen dansen. Alweer was dit een uit de maat huppelende bende waarbij iedereen precies naar hun eigen iPod aan het luisteren was.
En ik vraag me nog steeds af wie die oude vent was de hele tijd ...