Noah (2014)

Korte Inhoud
'Noah' vertelt het epische Bijbelverhaal van de ark van Noach. In een wrede wereld zonder hoop, zonder regen en zonder gewassen, die overheerst wordt door krijgsheren en hun barbaarse troepen, staat één man aan de kant van het goede; Noach. Hij is een doorgewinterde strijder, een magiër en een genezer, maar het enige dat hij wil, is vrede voor hem en zijn gezin. Elke nacht heeft Noach visioenen over een eindeloze vloed, die het symbool is voor de vernietiging van alle leven. Gaandeweg begrijpt hij de boodschap die de Schepper hem stuurt. Deze heeft besloten om de mensheid te straffen en hen tot de laatste man te doden. Maar Hij geeft Noach een allerlaatste kans om het leven op Aarde te vrijwaren...

Genre : Actie/Drama/Avontuur
Land : VS

Cast :
Russell Crowe : Noah
Jennifer Connelly : Naameh
Emma Watson : Ila

Regisseur : Darren Aronofsky

Mijn mening

“We broke the world - we did this. Man did this. Everything that was beautiful, everything that was good, we shattered. Now, it begins again.”

Ik vraag me eigenlijk af wat er nu zo vreselijk slecht was aan de film “Noah”. Toegegeven, het ruikt wel een beetje naar het commercialiseren van het boekwerk der boekwerken (overigens blijft dit het meest ingenieus uitgewerkte marketingplan ooit bedacht in de menselijke geschiedenis, met als eindresultaat een schrijfsel dat ten eeuwigen dage zal blijven prijken bovenaan de lijst van bestsellers. Waarschijnlijk tot de wereld vergaat …) in navolging van alle verfilmingen van literaire werken (de één al meer geslaagd dan de andere). Na “The Lord of the Rings”,”Harry Potter”,”The Hunger Games”,”Divergent” en andere gelijkaardige tot commercialisering vatbare werken, lijkt het wel alsof Hollywood een Bijbels gat in de markt heeft gevonden. Eind dit jaar mag Christian Bale in “Exodus : Gods and Kings” als Mozes (ook met getrimde baard) weer strompelend door de kurkdroge woestijn zwerven. Darren Aronofsky’s religieus verhaal “Noah” is van een vochtiger gehalte waarin Russell Crowe weeral een gigantische sloep in elkaar moet timmeren om, nadat de toornige God de Vader het aardoppervlakte rijkelijk besprenkeld heeft, het zilte nat (Is het eigenlijk met al die regen niet eerder zoetwater ?) te trotseren, tezamen met zijn kroost en alle diersoorten. Behalve de zeedieren, want die voelen zich opperbest in de immense badkuip (Maar er zijn toch twee soorten waterdieren nl. degenen die in zoutwater overleven en de anderen. Hoe wordt dit cruciaal probleem aangepakt ?)

Soit, ondanks de praktische kwesties die zich stellen, was dit toch een hoogst onderhoudend spektakel met een overvloed van speciale effecten en water (er werd zo maar eventjes 83.000 Liter verspild in deze film. Een hoeveelheid waar de gemiddelde Ethiopische boer jaloers op zou worden …). Dat de Christelijke gemeenschap gekant zou zijn tegen de vertoning van deze film, was te verwachten. Het is toch heiligschennend om van dit vroom verhaal zo’n megaspektakel te maken en dat gerust mag vergeleken worden met hedendaagse fantasy films. Als men het interieur en de aankleding van hedendaagse kerken zou herinrichten zodanig dat het een weerspiegeling zou zijn van deze toch episch uitziende film, is de kans wel groot dat men een nieuwe schare fans zou aanboren en de populatie van de groep kerkgangers wel eens terug zou aangroeien. Ik heb geen flauw idee of deze versie van “Noah” waarheidsgetrouw het origineel verhaal volgt. Dat er een ark vol dieren op een immense oceaan een voorname rol inneemt wist ik wel. Of de familiale perikelen zoals ze hier voorgesteld worden inderdaad overeenkomen met het Bijbelse verhaal, is mij niet bekend. Als Aronofsky zich had gehouden aan de Bijbelse variant dan zou dit uiteindelijk toch maar een simpele,korte film geweest zijn, want inhoudelijk stelt het verhaal over de lotgevallen van Noah niet veel voor.

En daar zal dan wel het schoentje gewrongen hebben bij het Christelijke publiek want het hele verhaal werd toch wel stevig voorzien van ingrijpende speciale effecten en grootse veldslagen. Een gewaagde doch uiterst geslaagde keuze is het introduceren van “The Watchers”. Een verzameling in onmin gevallen engelen die gemuteerd zijn in rotsachtige wezens. De vergelijking met “The Lord of the Rings” is snel gemaakt. Met name het voortbewegen van The Watchers komt sterk overeen met de manier waarop “The Ents” zich verplaatsen. Moeizaam en traag terwijl ze vernietigend kunnen uithalen. Het moment waarop deze “zich verplaatsende rotsmassa’s“ de familie Noah beschermen tegen de aanstormende menigte, waarbij een redelijk deel van de meute met geweld verpletterd wordt en gigantische uithalen met hun blokvormige vuisten een veelvoud krijgers door het luchtruim laat zwieren, was moeiteloos te vergelijken met de aanval op Minas Tirith (niet dezelfde omvang maar dezelfde adrenaline). Ook de Ark is visueel uitstekend uitgewerkt. Een klaarblijkelijk gigantisch vrachtschip waarin een hele dierentuin ondergebracht is. Prachtige beelden en realistisch gecreëerde dieren. Zelfs de vernietigende zondvloed vond ik geslaagd en minder nep zoals in “Evan Almighty”.

Misschien lag het dan aan het acteerwerk ? Eerlijk gezegd kan ik daar ook niets verkeerds over zeggen. Russell Crowe komt niet echt over als een godvruchtig man en de manier waarop hij bijbelse zinsdelen declareert, leek zo overtuigend als een marktkramer die nepproducten probeert te slijten. En toch deed hij het naar behoren en was de gewetenskwestie waarmee hij worstelde op het uiteinde toch subliem gespeeld. Alleen het fanatisme dat de kop opstak begon me te storen. Maar uiteindelijk is dit een vervelend facet dat bij elke religie om de hoek komt kijken. Ondanks dat Jennifer Connelly, Naameh de vrouw van Noah, beperkt in beeld kwam en niet zo’n grote rol speelde in het geheel, was ze toch de drijvende kracht die Noah in de juiste richting stuwde. Een rots in de branding als het ware. Hoe toepasselijk. Anthony Hopkins, de naar bessen smachtende Methuselah en behulpzame grootvader, maakte toch indruk. En Ray Winstone als de strijdlustige koning Tubal-Kaïn vertegenwoordigde het kwade. De rest van de cast waren noodzakelijk, maar niet bepaald gedenkwaardig in hun rol.

“Noah” resulteerde dus in een doorsnee rampenfilm met een familiaal conflict wat uiteindelijk wel eens had kunnen eindigen in een familiedrama. Misschien was het niet helemaal letterlijk zoals in de Bijbel geschreven werd, maar uiteindelijk was het geen heiligschennis. En er is zeker geen sprake van godslastering. Misschien moeten de Christelijke vertegenwoordigers zich wat minder enggeestig opstellen en deze interpretatie wat krediet geven. Uiteindelijk is de sequentie die Aronofsky gebruikt om de schepping van de Aarde voor te stellen ook maar een gissing. Geen levende ziel die onomstotelijk kan bewijzen dat dit de ultieme waarheid is. En dit deel is dan toch zo uitgebeeld zoals het in de Bijbel werd beschreven. Inderdaad is het niet een verfilming waarbij een grappige giraf en een olijke olifant knusjes langs elkaar zitten en over de reling naar het wassende water kijken. Het is eerder een naargeestig en deprimerend beeld over de in zonde levende mensheid, die door “De Schepper”, die het blijkbaar niet meer kan aanzien, met één goddelijke veeg van de aarde wordt gespoeld om op die manier met een blanco blad te herbeginnen. Maar met wie ? Dat is een ander theologisch vraagstuk, veronderstel ik.

Tot slot enkele elementen die storend overkwamen en een beetje ongeloofwaardig. Dat de Ark immens was, kan ik wel aannemen. Maar van zo’n formaat dat een verstekeling na een jaar nog niet is ontdekt, lijkt me toch wat overdreven. Dat die verstekeling dan ook niet vegetarisch is, had eigenlijk nefast moeten zijn voor de rustende kudde aldaar. De zwangerschapstest deed mijn wenkbrauwen fronsen. En de uiteindelijk ontknoping is wel helemaal hallucinant. Uiteindelijk had Noah zich niet al te druk moeten maken over het verdere verloop, want het nageslacht zorgt eigenlijk vanzelf voor de oplossing. En anders moet ik toch eens twee keer nadenken voordat ik het woord “inteelt” gebruik.

Al bij al, een aangename film (ondanks mijn niet zo religieuze opvattingen) met een paar missertjes, maar toch een schitterende visuele voorstelling met mooie,serene vertolkingen. Voor diegenen die moord en brand riepen (zelfs nog voor er beeldmateriaal was) : staat er niet in de Bijbel geschreven “Want als jullie anderen hun misstappen vergeven, zal jullie hemelse Vader ook jullie vergeven. (Matteüs 6:14) ? Ik stel voor om Aronofsky te vergeven en met een meer open geest deze interpretatie te benaderen. Dat zou pas naastenliefde zijn. Amen !