Noah (2014)
Korte Inhoud
'Noah' vertelt het epische Bijbelverhaal van de ark van Noach. In een wrede wereld zonder hoop, zonder regen en zonder gewassen, die overheerst wordt door krijgsheren en hun barbaarse troepen, staat één man aan de kant van het goede; Noach. Hij is een doorgewinterde strijder, een magiër en een genezer, maar het enige dat hij wil, is vrede voor hem en zijn gezin. Elke nacht heeft Noach visioenen over een eindeloze vloed, die het symbool is voor de vernietiging van alle leven. Gaandeweg begrijpt hij de boodschap die de Schepper hem stuurt. Deze heeft besloten om de mensheid te straffen en hen tot de laatste man te doden. Maar Hij geeft Noach een allerlaatste kans om het leven op Aarde te vrijwaren...
Genre : Actie/Drama/Avontuur
Land : VS
Cast :
Russell Crowe : Noah
Jennifer Connelly : Naameh
Emma Watson : Ila
Regisseur : Darren Aronofsky
Mijn mening
Soit, ondanks de praktische kwesties die zich stellen, was dit toch een
hoogst onderhoudend spektakel met een overvloed van speciale effecten en
water (er werd zo maar eventjes 83.000 Liter verspild in deze film. Een
hoeveelheid waar de gemiddelde Ethiopische boer jaloers op zou worden
…). Dat de Christelijke gemeenschap gekant zou zijn tegen de vertoning
van deze film, was te verwachten. Het is toch heiligschennend om van dit
vroom verhaal zo’n megaspektakel te maken en dat gerust mag vergeleken
worden met hedendaagse fantasy films. Als men het interieur en de
aankleding van hedendaagse kerken zou herinrichten zodanig dat het een
weerspiegeling zou zijn van deze toch episch uitziende film, is de kans
wel groot dat men een nieuwe schare fans zou aanboren en de populatie
van de groep kerkgangers wel eens terug zou aangroeien. Ik heb geen
flauw idee of deze versie van “Noah” waarheidsgetrouw het origineel
verhaal volgt. Dat er een ark vol dieren op een immense oceaan een
voorname rol inneemt wist ik wel. Of de familiale perikelen zoals ze
hier voorgesteld worden inderdaad overeenkomen met het Bijbelse verhaal,
is mij niet bekend. Als Aronofsky zich had gehouden aan de Bijbelse
variant dan zou dit uiteindelijk toch maar een simpele,korte film
geweest zijn, want inhoudelijk stelt het verhaal over de lotgevallen van
Noah niet veel voor.
'Noah' vertelt het epische Bijbelverhaal van de ark van Noach. In een wrede wereld zonder hoop, zonder regen en zonder gewassen, die overheerst wordt door krijgsheren en hun barbaarse troepen, staat één man aan de kant van het goede; Noach. Hij is een doorgewinterde strijder, een magiër en een genezer, maar het enige dat hij wil, is vrede voor hem en zijn gezin. Elke nacht heeft Noach visioenen over een eindeloze vloed, die het symbool is voor de vernietiging van alle leven. Gaandeweg begrijpt hij de boodschap die de Schepper hem stuurt. Deze heeft besloten om de mensheid te straffen en hen tot de laatste man te doden. Maar Hij geeft Noach een allerlaatste kans om het leven op Aarde te vrijwaren...
Genre : Actie/Drama/Avontuur
Land : VS
Cast :
Russell Crowe : Noah
Jennifer Connelly : Naameh
Emma Watson : Ila
Regisseur : Darren Aronofsky
Mijn mening
“We broke the world - we did this. Man did
this. Everything that was beautiful, everything that was good, we shattered.
Now, it begins again.”
Ik vraag me eigenlijk af wat er nu zo
vreselijk slecht was aan de film “Noah”. Toegegeven, het ruikt wel een beetje
naar het commercialiseren van het boekwerk der boekwerken (overigens blijft dit
het meest ingenieus uitgewerkte marketingplan ooit bedacht in de menselijke
geschiedenis, met als eindresultaat een schrijfsel dat ten eeuwigen dage zal
blijven prijken bovenaan de lijst van bestsellers. Waarschijnlijk tot de wereld
vergaat …) in navolging van alle verfilmingen van literaire werken (de één al
meer geslaagd dan de andere). Na “The Lord of the Rings”,”Harry Potter”,”The Hunger
Games”,”Divergent” en andere gelijkaardige tot commercialisering vatbare
werken, lijkt het wel alsof Hollywood een Bijbels gat in de markt heeft
gevonden. Eind dit jaar mag Christian Bale in “Exodus : Gods and Kings” als
Mozes (ook met getrimde baard) weer strompelend door de kurkdroge woestijn
zwerven. Darren Aronofsky’s religieus verhaal “Noah” is van een vochtiger
gehalte waarin Russell Crowe weeral een gigantische sloep in elkaar moet
timmeren om, nadat de toornige God de Vader het aardoppervlakte rijkelijk
besprenkeld heeft, het zilte nat (Is het
eigenlijk met al die regen niet eerder zoetwater ?) te trotseren, tezamen met zijn kroost en alle
diersoorten. Behalve de zeedieren, want die voelen zich opperbest in de immense
badkuip (Maar er zijn toch twee soorten waterdieren nl. degenen die in
zoutwater overleven en de anderen. Hoe wordt dit cruciaal probleem aangepakt ?)
En daar zal dan wel het schoentje gewrongen hebben bij het Christelijke
publiek want het hele verhaal werd toch wel stevig voorzien van
ingrijpende speciale effecten en grootse veldslagen. Een gewaagde doch
uiterst geslaagde keuze is het introduceren van “The Watchers”. Een
verzameling in onmin gevallen engelen die gemuteerd zijn in rotsachtige
wezens. De vergelijking met “The Lord of the Rings” is snel gemaakt. Met
name het voortbewegen van The Watchers komt sterk overeen met de manier
waarop “The Ents” zich verplaatsen. Moeizaam en traag terwijl ze
vernietigend kunnen uithalen. Het moment waarop deze “zich verplaatsende
rotsmassa’s“ de familie Noah beschermen tegen de aanstormende menigte,
waarbij een redelijk deel van de meute met geweld verpletterd wordt en
gigantische uithalen met hun blokvormige vuisten een veelvoud krijgers
door het luchtruim laat zwieren, was moeiteloos te vergelijken met de
aanval op Minas Tirith (niet dezelfde omvang maar dezelfde adrenaline).
Ook de Ark is visueel uitstekend uitgewerkt. Een klaarblijkelijk
gigantisch vrachtschip waarin een hele dierentuin ondergebracht is.
Prachtige beelden en realistisch gecreëerde dieren. Zelfs de
vernietigende zondvloed vond ik geslaagd en minder nep zoals in “Evan
Almighty”.
Misschien lag het dan aan het acteerwerk ? Eerlijk gezegd kan ik daar
ook niets verkeerds over zeggen. Russell Crowe komt niet echt over als
een godvruchtig man en de manier waarop hij bijbelse zinsdelen
declareert, leek zo overtuigend als een marktkramer die nepproducten
probeert te slijten. En toch deed hij het naar behoren en was de
gewetenskwestie waarmee hij worstelde op het uiteinde toch subliem
gespeeld. Alleen het fanatisme dat de kop opstak begon me te storen.
Maar uiteindelijk is dit een vervelend facet dat bij elke religie om de
hoek komt kijken. Ondanks dat Jennifer Connelly, Naameh de vrouw van
Noah, beperkt in beeld kwam en niet zo’n grote rol speelde in het
geheel, was ze toch de drijvende kracht die Noah in de juiste richting
stuwde. Een rots in de branding als het ware. Hoe toepasselijk. Anthony
Hopkins, de naar bessen smachtende Methuselah en behulpzame grootvader,
maakte toch indruk. En Ray Winstone als de strijdlustige koning
Tubal-Kaïn vertegenwoordigde het kwade. De rest van de cast waren
noodzakelijk, maar niet bepaald gedenkwaardig in hun rol.
“Noah” resulteerde dus in een doorsnee rampenfilm met een familiaal
conflict wat uiteindelijk wel eens had kunnen eindigen in een
familiedrama. Misschien was het niet helemaal letterlijk zoals in de
Bijbel geschreven werd, maar uiteindelijk was het geen heiligschennis.
En er is zeker geen sprake van godslastering. Misschien moeten de
Christelijke vertegenwoordigers zich wat minder enggeestig opstellen en
deze interpretatie wat krediet geven. Uiteindelijk is de sequentie die
Aronofsky gebruikt om de schepping van de Aarde voor te stellen ook maar
een gissing. Geen levende ziel die onomstotelijk kan bewijzen dat dit
de ultieme waarheid is. En dit deel is dan toch zo uitgebeeld zoals het
in de Bijbel werd beschreven. Inderdaad is het niet een verfilming
waarbij een grappige giraf en een olijke olifant knusjes langs elkaar
zitten en over de reling naar het wassende water kijken. Het is eerder
een naargeestig en deprimerend beeld over de in zonde levende mensheid,
die door “De Schepper”, die het blijkbaar niet meer kan aanzien, met één
goddelijke veeg van de aarde wordt gespoeld om op die manier met een
blanco blad te herbeginnen. Maar met wie ? Dat is een ander theologisch
vraagstuk, veronderstel ik.
Tot slot enkele elementen die storend overkwamen en een beetje
ongeloofwaardig. Dat de Ark immens was, kan ik wel aannemen. Maar van
zo’n formaat dat een verstekeling na een jaar nog niet is ontdekt, lijkt
me toch wat overdreven. Dat die verstekeling dan ook niet vegetarisch
is, had eigenlijk nefast moeten zijn voor de rustende kudde aldaar. De
zwangerschapstest deed mijn wenkbrauwen fronsen. En de uiteindelijk
ontknoping is wel helemaal hallucinant. Uiteindelijk had Noah zich niet
al te druk moeten maken over het verdere verloop, want het nageslacht
zorgt eigenlijk vanzelf voor de oplossing. En anders moet ik toch eens
twee keer nadenken voordat ik het woord “inteelt” gebruik.
Al bij al, een aangename film (ondanks mijn niet zo religieuze
opvattingen) met een paar missertjes, maar toch een schitterende visuele
voorstelling met mooie,serene vertolkingen. Voor diegenen die moord en
brand riepen (zelfs nog voor er beeldmateriaal was) : staat er niet in
de Bijbel geschreven “Want als jullie anderen hun misstappen vergeven,
zal jullie hemelse Vader ook jullie vergeven. (Matteüs 6:14) ? Ik stel
voor om Aronofsky te vergeven en met een meer open geest deze
interpretatie te benaderen. Dat zou pas naastenliefde zijn. Amen !
Post a Comment