Cell (2016)

Korte Inhoud :
Er wordt een krachtig signaal wereldwijd uitgezonden over mobiele netwerken. Dit zorgt ervoor dat de hersenen van de gsm-gebruikers direct en gevaarlijk geherprogrammeerd worden. Clay Riddell reist door New England richting het noorden in de hoop zijn vrouw en zoon te vinden. Hij krijgt bijval van een groep overlevenden en samen proberen ze de bloeddorstige 'phoners' af te weren.

Genre : SF/Horror
Land : VS

Cast :
John Cusack : Clay Riddell
Samuel L. Jackson : Tom McCourt
Isabelle Fuhrman : Alice Maxwell

Regisseur : Tod Williams

Mijn mening

"I thought when you get older, the nightmares go away.
No, they still happen.
They just grow up, too.”

Ben je geen echte Stephen King fan of zombiefilm fanaat, dan mag je gerust bij deze film afhaken. Iets wat de meerderheid in deze film ook best gedaan had bij het ontvangen van een oproep. “Cell” was nu eens een boekverfilming van King waar ik reikhalzend naar uitkeek. Spijtig genoeg ben ik halfweg het boek gestopt. Niet omdat het een slecht boek was (’t is tenslotte toch een Stephen King boek), maar wel vanwege tijdsgebrek. Dat is tenslotte nog altijd het grootste nadeel bij het lezen van een boek. Je moet er tijd voor vrijmaken. En dat is nu net iets waar ik jammer genoeg niet voldoende van heb. Een voordeel van een boek is dat de opbouw gelijkmatig kan gebeuren, dat er ruimte is voor diepgaande beschrijvingen en dat de karakters van de verschillende personages gedetailleerd uitgediept kunnen worden. Dit zorgt voor een uniek inlevingsgevoel dat door weinig films geëvenaard kan worden. En dat is nu net waar het schort in deze verfilming.

King lijkt wel uit te groeien tot een blitse, moderne versie van Jules Verne. Hij schreef dit verhaal ruim tien jaar geleden. Mobiele telefonie was toen al in ruime mate ingeburgerd, maar nog niet zo wijdverbreid als tegenwoordig. In deze moderne tijden wordt een hele generatie ingepalmd door deze elektronische telecommunicatie gadgets. Ik ben er van overtuigd dat er ’s avonds een meerderheid in bed kruipt met een pijnlijke duim en vermoeide, rode ogen vanwege het constant versturen van berichten en het neurotisch staren naar het flikkerende beeldscherm van hun smartphone. Stap de eerste de beste openbare plaats binnen en je kan een kudde, verwoed swipende technojunks bewonderen.

Iets gelijkaardigs maakt Clay Riddell (John Cusack), een grafisch ontwerper aka fantasy striptekenaar, mee als hij aankomt in de luchthaven van Boston. Het enige verschil is dat de digitaal verslaafden nogal agressief uit de hoek komen. Een mysterieus signaal heeft al diegenen die communiceerden met hun mobiele telefoon getransformeerd in schuimbekkende, moordende psychopaten. Halsoverkop vlucht Clay en slaagt er tenslotte in uit handen te blijven van deze tilt geslagen zombies. Met behulp van treinbestuurder Tom McCourt (Samuel L. Jackson) weet hij zijn appartement te bereiken en start een overlevingstocht richting Kent Pond. Daar hoopt hij zijn vrouw en zoontje ongedeerd terug te vinden. En als het buurmeisje Alice (Isabelle Fuhrman), die ook zonder kleerscheuren de chaos overleefde (maar wel een traumatische ervaring achter de rug heeft), zich bij het duo aansluit, gaat dit gezelschap op pad doorheen een apocalyptische maatschappij.

De allereerste ontgoocheling was voor mij de openingsscène die plaatsvond op een luchthaven. Ik had veel liever gezien dat het beginfragment uit King’s boek verfilmd werd. De setting was wel ideaal om een hele meute GSM-gebruikers bijeen te scharen die slachtoffer werden van de zogenaamde puls en het resultaat waren soms hallucinante beelden. Zoals die bewakingsagent die zijn trouwe viervoeter verscheurd. Of dat dolgedraaid tienermeisje die frontaal tegen een muur loopt met een tandeloze, bloederige glimlach als gevolg. En een destructieve vliegtuigcrash (wel met gebruik van belabberd uitziende speciale effecten). Spijtig genoeg is er na dit opwindend begin niet veel spannends meer te zien. De film is niet meer dan een standaard zombieflick, met rond hossende overlevers die op tijd en stond worden achtervolgt door een horde dolgedraaide “phoners”. Het enige nog noemenswaardige fragment is dat bij het voetbalveld. Voor de rest was het niet meer dan “The Day” gemengd met “Dark Skies”.

Grootste reden om het sowieso te kijken was enerzijds dat het een Stephen King verhaal was en anderzijds de cast die meewerkte. Ik geef grif toe dat een samenwerking tussen Samuel L. Jackson en John Cusack voor mij wel een enorme stimulans is. Ook al spelen ze beiden op automatische piloot en leek het soms alsof het met tegenzin was. Voor één keer wil ik ook eens de minder bekende cast in de bloemetjes zetten. En dit zijn namelijk de figuranten die de dolgedraaide, gewelddadige en mentaal opgewonden zombies uitbeelden. Het zijn wel geen Oscar-waardige vertolkingen, maar er zitten altijd enkele schitterende figuren tussen. Zoals de angstaanjagend uitziende kok met zijn uitpuilende ogen die dodelijk rondzwaait met een enorm keukenmes. Maar vooral eentje die deel uitmaakte van de eerste zombie-menigte die door de straten marcheerden. Een redelijk gestoord type die eerst manisch lacht om tenslotte in verwondering rond te kijken. Zo schitterend dat ik het wel 4 keer heb herbekeken.

Uiteindelijk voldeed “Cell” niet aan mijn hooggespannen verwachtingen. Echt spannend is het niet. En voor een zombie-achtige film ontbreekt er toch de nodige bloederigheid. De juiste betekenis van de figuur “The Night Traveller” ontging me ook volledig. Het einde van de film vond ik daarentegen niet zo slecht en een benadrukking van de hopeloosheid van de gehele situatie. Naar wat ik kon lezen, zou dit nogal afwijken van de initiële einde uit het boek. Maar ja, daar ik het nooit heb uitgelezen, kan ik me daar niet over uitspreken. Ik zou zo thuishoren bij deze gehersenspoelde schepsels, want ik word al knettergek als ik zo’n smartphone moet bedienen. De waarschuwende boodschap van King is overduidelijk. Maar nogmaals is deze film het bewijs dat er weinig verfilmingen zijn die de magie van de geschreven versie kunnen evenaren.