Braven (2018)

Korte Inhoud
Joe Braven is een nederige houthakker woonachtig langs de Amerikaans/Canadese grens. Op een dag wordt hij geconfronteerd met een stel drugskoeriers in zijn afgelegen hut in de bergen. De drugskoeriers weten echter niet dat de bescheiden Joe twee dynamische krachten bezit: een die vecht voor het leven van zijn familie en een die ervan geniet om te doden.

Genre : Actie
Land : Canada

Cast :
Jason Momoa : Joe Braven
Garret Dillahunt : Kassen
Stephen Lang : Linden

Regisseur :
Lin Oeding

Mijn mening

“You know if you give the other half,
we're as good as dead.”

Ik las ergens een artikel met als titel : “10 Redenen waarom je “Braven” moet kijken”. Met enkele punten was ik het wel eens. Dat het een nostalgische terugblik is op actiefilms uit de jaren 90, is zeker een feit. Maar er zijn redenen genoeg om deze middelmatige actie film gewoon over te slaan (voor jou om deze redenen te ontdekken in de rest van mijn opiniestuk). Het is niet omdat Jason Momoa als “Aquaman” het witte doek onveilig maakt en daardoor bekend werd bij het bredere publiek, dat je deze film geslaagd kan noemen. Persoonlijk vond ik hem schitterend in “The Bad batch”. En zelfs in de belachelijk slechte film “Wolves” was hij diegene die de meeste indruk op me maakte. Zal wel liggen aan zijn indrukwekkend postuur en die speciaal gekleurde ogen. Maar zelfs die hypnotiserende ogen kunnen een film als “Braven” niet echt verbeteren.

In “Braven” speelt Momoa de robuuste bedrijfsleider van een houtbedrijf Joe Braven. En daarmee is de titel van deze film ook al verklaard. Joe is een goedhartig man die inzit met het welzijn van zijn werknemers. Zo toont hij zich bezorgd over een chauffeur die nog een lading moet wegbrengen. Hij is een rasechte familieman die zijn vrouw Stephanie (Jill Wagner)op een zilveren dienblad draagt en zijn dochter Charlotte (Sasha Rossof) verafgood. En dan is er zijn vader Linden (Stephen Lang) die tekenen van Alzheimer vertoont waardoor hij de kerstverlichting niet vind en vreemde vrouwen aanziet als zijn gestorven vrouw. En dat is dan ook de bron van alle ellende. Het moment dat Joe beslist om met zijn vader naar hun afgelegen blokhut te gaan om mogelijke opties te bespreken, beseft deze niet dat één of andere obscure drugsbende deze hut gebruikt als opslagplaats van een aanzienlijke hoeveelheid drugs.

Wat er zeker niet ontbreekt in “Braven” is het aspect voorspelbaarheid. Dat Joe en zijn vader aanwezig zijn op het moment dat de drugsbende hun waar komen recupereren, is niet bepaald een verrassing. Dat Joe’s dochter Charlotte tot het groepje van koppige tienerdochters behoort, kon je ook wel verwachten. En die koppigheid slaat dan ook nog toe tijdens de minst gunstige momenten, waardoor Charlotte ook nog eens aanwezig is tijdens de confrontatie. Nog niet problematisch genoeg? Geloof me, Joe’s vrouw Stephanie heeft ook een lidkaart van de club “filmechtgenotes-die-altijd-komen-opdagen-op-het-meest-verkeerde-moment“. Gelukkig dat Stephanie de olympische discipline boogschieten meester is.

Er zijn ook heel veel wat-krijgen-we-nu momenten. Vader Braven heeft wel last van waanbeelden en vergetelheden, maar blijkt goed te functioneren als hij onder druk staat. Al een geluk dat hij niet tijdens de confrontatie begon te ijlen en één van de bendeleden aanzag als zijn zoon. Dat zou nogal problematisch worden. Ook het feit dat een rondslingerend haarbandje al direct voor zo’n inzicht kan zorgen bij de drugsbaron, vond ik indrukwekkend. Verder was er nog dat nonchalant weggegooid mes als aas in zo’n immens woud. En hou je vast. Diegene waar het voor bedoeld was, stuit daar ook nog op. Redelijk lachwekkend als je die snul net daarvoor domweg ziet botsen tegen een boom, waarna hij er zo idioot naar kijkt en in zijn eigen denkt “Wat doet die boom hier in dit bos…”. Hilarisch.

Echt slecht is “Braven” nu ook weer niet. Maar je wordt ook niet omvergeblazen door deze clichématige actiefilm. Zelfs door het gebruik van een snel in het vuur gelegde bijl, zal je niet in extase raken. Uiteindelijk kan je alleen maar concluderen dat er al duizenden zulke films gemaakt zijn. Om toch positief te eindigen. Garret Dillahunt mag gaan aanschuiven bij de rij van meest intrigerende badguys uit de filmgeschiedenis. Een wreedaardig persoon die doodkalm iemands hoofd inbeukt om dan met een apathische blik iedereen aan te kijken. Inderdaad een psychopathisch overkomend figuur. Maar net zoals de rest van de film, niet echt innovatief en verre van snugger.