Korte Inhoud Een gewonde, jonge vrouw zit alleen opgesloten in een ziekenhuis. Ze
moet zien te ontsnappen aan een stel kwaadaardige moordenaars die op
zoek zijn naar het enige bewijs dat hen kan linken aan een gruwelijke
moord: de kogel in het been van de vrouw. Een gepensioneerde agent
krijgt de opdracht de vrouw te beschermen. Genre : Actie/Thriller Land : VS Cast Nicky Whelan : Madison Taylor Bruce Willis : Det. Wakes Texas Battle : Sergeant Tull Tito Ortiz : Det. Pierce
Regisseur Matt Eskandari
Mijn mening
What I want is not on you.
It's in you.
’t Is een beetje “Die Hard” in een ziekenhuisvleugel. Alleen is
de onvermurwbare John McClane vervangen door de dappere serveerster
Madison Taylor (Nicky Whelan) die haar vege lijf (en toegegeven, ’t is
een schoon, welgevormd lijf) moet redden terwijl er twee kleerkasten
achter haar aanzitten. En ja hoor, de actieheld bij uitstek Bruce
Willis, waar in lang vervlogen tijden nog bewondering voor was vanwege
zijn bijdrages aan actiefilms en verafgoding van de persoon in kwestie
een vanzelfsprekendheid was, is ook van de partij nu. Ditmaal echter
niet om met de hoofdprijs “Meest waardevol acteur” te gaan lopen. Zijn
bijdrage is redelijk gelimiteerd en stelt uiteindelijk niet veel voor.
Een verwaarloosbaar personage die zich overduidelijk doorheen elke scène
moet slepen terwijl hij achter de feiten aanholt.
Wat is er toch met de steracteur Bruce Willis aan de hand? De
sympathieke acteur van weleer, die tijdens zijn hoogdagen elke flutfilm
kon omtoveren tot een kaskraker, is langzaam maar zeker zijn status in
de vernieling aan het werken. Het lijkt wel alsof hij de laatste jaren
bewust kiest voor flauwe, inspiratieloze B-films met een rammelend
scenario. Als ik de lijst van films afloop met hem in een centrale rol
die ik de laatste jaren heb gezien, dan zit daar echt niks ordentelijks
tussen. De films “The Prince”, “Vice”, “Extraction”, “Precious Cargo”, “Marauders”, “First Kill”, “Acts of violence” en “Reprisal” zijn stuk voor stuk misbaksels van films die een kijkbeurt zelfs niet waardig zijn. De enige film die ik kon waarderen was “Once upon a time in Venice”.
Het is de enige film waar Willis een ongeforceerd enthousiasme
demonstreert. Ik weet wel dat het acteursleven iets dierbaars is voor
Willis. Ik raad hem echter aan om de eer aan zichzelf te houden en
stilletjes zijn zuurverdiende vermogen te gebruiken om de rest van zijn
leven te genieten van een welverdiende rust. En dat bespaart de
filmliefhebbers heel wat ergernis.
Soit. Als je dus de futloze bijdrage van Bruce Willis vergeet, de vele
onwaarschijnlijkheden en het ridicule in sommige situaties negeert en
het schaamteloos kopiëren van enkele overeenkomstige situaties uit “Die Hard”
aanvaardt, dan is het eigenlijk niet zo vreselijk slecht allemaal.
Toegegeven, veel krediet blijft er niet meer over. En zonder twijfel
verdient hoofdrolspeelster Nicky Whelan het overblijvende gedeelte van
dit krediet. Ook al is het soms wel irritant om te zien hoe haar
conditie van de ene scène op de andere radicaal kan verbeteren. Het ene
moment strompelt ze hevig bloedend door een ruimte. Het volgende moment
lijkt ze weer springlevend. Overigens begrijp ik nog altijd niet waarom
men in dit hospitaal de schotwonde niet verzorgde. Enkel een snelverband
aanleggen en tot na het weekend wachten totdat er iemand aanwezig is om
de wond te dichten, lijkt me niet een patiëntvriendelijke procedure.
Mijn mening
Post a Comment