Falcon Rising (2014)

Korte Inhoud

Voormalig marinier John 'Falcon' Chapman, een duistere antiheld die lijdt aan een post-traumatische stressstoornis en die wordt gedreven door schuldgevoel, vernietigt zichzelf tenzij hem iets gegeven wordt om te vernietigen. Wanneer Chapman's zus op brute wijze wordt aangevallen tijdens een opdracht in Brazilië, vliegt hij naar Sao Paulo om de aanvallers op te sporen. In de louche onderwereld van de stad komt hij al snel in aanraking met een wereld van drugs, seks, corrupte agenten en georganiseerde misdaadsyndicaten die vechten om de macht.

Genre : Actie
Land : USA

Cast :
Michael Jai White : John Chapman

Neal McDonough : Manny Ridley
Laila Ali : Cindy Chapman

Regisseur : Ernie Barbarash

Mijn mening

“When you work with animals you’re bound to get bit”

Dom, dommer, domst. Dat was de eerste gedachte na het zien van deze actie flick. Niettegenstaande dat ik altijd wel te vinden ben voor een stevige knokfilm en ik een fervente fan was van films waar Jean-Claude Van Damme in speelde (en niet enkel omdat het een landgenoot is) en zijn vechttechnieken demonstreerde. Zelfs voor een film met Steven Seagal (in zijn hoogdagen toen hij nog zuurstof genoeg had om rond zijn tegenstander te dwarrelen) zette ik me paraat. Maar “Falcon Rising” was toch maar een schim vergeleken met deze old-skool actiefilms. Zelfs de grimassen die John Chapman (Michael Jai White) trok nadat hij twee overvallers in een shop in de vernieling schopt, is een armtierige imitatie van Van Damme’s of Bruce Lee’s overwinningsgrijns.

Qua voorspelbaarheid spant deze film ook al de kroon. Falcon (de bijnaam van John Chapman) is een aan PTSD lijdende ex-marinier die klaarblijkelijk geen greintje levensvreugde meer bezit. Als resultaat zit hij thuis in zijn sjofele zetel een partijtje Russische roulette te spelen en liters sterke drank te consumeren. Totdat blijkt dat zijn zuster Cindy (Laila Ali, dochter van de befaamde bokslegende), een soort Moeder Theresa die helpt in de favela’s in Rio, voor dood word achtergelaten. Natuurlijk heeft Falcon de wonderbaarlijke kracht om zijn drankprobleem en zelfmoordneigingen opzij te zetten en zich ligna recta te begeven naar Brazilië. Aldaar aangekomen stort hij zich direct op de zoektocht naar de verantwoordelijken en loopt hij zowel nietszeggende lokale boefjes als drugsbendes tegen het lijf. Zelfs de beruchte Yakuza zitten er voor iets tussen. En ja hoor, er zijn ook weer eens enkele corrupte agenten.

Ik besef ook wel dat dit type films niet bepaald uitblinken in het verzinnen van een geloofwaardige en boeiende verhaallijn. Maar de onzinnigheden waren hier toch wel massaal aanwezig. Zo vond ik het toch wel lachwekkend dat er toch nog eventjes gecheckt werd of iemand nog een teken van leven geeft, nadat er een kogel door zijn hoofd werd gejaagd. Ik vraag me nog altijd af hoe John erin geslaagd is om op tijd in de koffer van een auto te kruipen. En als hij de boel op stelten zet in een door de Yakuza gemanaged bordeel, roepen die alle hens aan dek. Er komen dan ook zo maar eventjes 4 man opdagen om de klus te klaren.

De nadruk ligt hier natuurlijk op de vechtscenes (wat een verrassing) waarbij je een demonstratie krijgt van allerhande technieken uit verschillende vechtsporten. Spijtig genoeg zijn er niet echt overdreven veel van deze scenes. Tevens waren het precies schijngevechten of demonstraties. Het leek soms wel alsof ze bang hadden om elkaar te raken. Ook het verloop van John’s Braziliaans avontuur is gelijkaardig aan dat van een PC-game zoals bijvoorbeeld “Mortal Combat”. Een standaard verloop waarbij hij zich doorheen verschillende levels moet opwerken. Van de plaatselijke punks tot aan de getatoeëerde leider (die niet simpelweg te verslaan is).

De acteerprestaties waren ook niet bepaald indrukwekkend. Alleen Michael Jai White’s torso maakte indruk. Laila Ali is door afkomst berucht, maar kreeg hier niet de kans om zich als actrice te bewijzen (niet moeilijk als je grotendeels in coma ligt). Masashi Odate zijn tatoeage was adembenemend en zijn samoerai zwaard was zonder twijfel vlijmscherp, maar uiteindelijk leek die Hirimoto toch maar een onhandige oen. Zeker zijn lidmaatschap bij de Yakuza gekocht. De enige vermeldenswaardige, en dat vanwege zijn charismatische verschijning en uitgesproken karakterkop, was Neal McDonough. “Falcon rising” ontgoocheld dus eigenlijk op meerdere vlakken. Ondermaats acteren, een beperkt aantal tegenvallende knokpartijen en een simplistisch script. Zelfs het einde van de film is een fiasco en totaal ongeloofwaardig (bij de inlichtingendienst gaan werken met een hospitalisatieverzekering als verloning), maar wel een joekel van een cliffhanger om er wat vervolgfilms aan te breien. Hopelijk heeft de scriptschrijver dan wat meer originele ideeën.