The Devil's Candy (2015)

Korte Inhoud

Metal muziek, schilderen en zijn familie zijn de passies van Jesse, een schilder die een gelukkig leven leidt met zijn vrouw Astrid en hun dochter Zooey. De zaken zien er nog rooskleuriger uit wanneer ze hun droomhuis in het landelijke Texas kunnen kopen doordat de prijs omlaag gedreven wordt door het mysterieuze verleden van de woning. Wanneer ze hun intrek nemen raakt Jesse echter beïnvloed door satanische krachten.

Genre : Horror
Land : VS

Cast :
Ethan Embry : Jesse Hellman

Kiara Glasco : Zooey Hellman
Pruitt Taylor Vince : Ray Smilie

Regisseur : Sean Byrne

Mijn mening

“This is different.
I've never had a muse before.
I don't remember painting this.
It's like it's,
it's like somethin'..
It flowed through me.”

Laat ik niet rond de pot draaien. Ik vond “The Devil’s Candy” weergaloos. En dit niet vanwege het demonische verhaal op zich, maar wel door de uitstraling van Jesse Hellman (Ethan Embry). Een rasechte metal-head die in de late uurtjes met ontbloot bovenlijf een canvasdoek te lijf gaat met spuitbussen. Een oermens met sluik, vettig haar en glimmende, door olieverf besmeerde spieren, die de energie die vrijkomt bij het luisteren naar snerpende en jankende gitaren van loeiharde metal probeert over te brengen op zijn kunstwerken. Op een bepaalde manier liet hij me denken aan Rob Zombie. Als de familie Hellman (toepasselijke naam trouwens) de beslissing neemt om hun intrek te nemen in een lieflijk ogend huisje ergens in Texas, beseft Jesse zelf niet dat de duistere krachten die hier aanwezig zijn hem een heel andere inspiratie bezorgen.

Echt angstaanjagend is het omzeggens nooit in deze film. Geen paranormale verschijnselen of plotse schrikeffecten die je de stuipen op het lijf jaagt. Het angstaanjagende is iets subtieler gebracht. Het demonische karakter van een voormalige bewoner die ofwel bezeten is door satanische krachten, ofwel gewoonweg psychisch gestoord is, is hetgeen dat voor enkele enge en naargeestige momenten zorgt. Het gaat hier over de ietwat verwarde en labiel lijkende Ray (Pruitt Taylor Vince). Nog niet zo lang nadat de familie Hellman is ingetrokken in het bewuste huis, staat deze achterlijk handelende persoon voor de deur met de bewering dat hij terug naar huis moet komen, zodanig dat hij probleemloos oorverdovende klanken kan produceren op zijn rode Gibson Flying V. Herrie die hij moet maken om de bezwerende stemmen niet meer te moeten horen. Stemmen die hem aanzetten tot het verrichten van walgelijke daden.

Voor een horror is het ook al niet bloederig. Je kan je wel voorstellen wat voor vreselijke moorden er gepleegd worden. En op een bepaald moment, tijdens een schilderssessie, worden fragmenten van rode olieverf vermengd met schijnbaar bloederige scenes. Het wordt echter nooit expliciet in beeld gebracht. Er zijn wel enkele momenten waar je de hulpeloosheid van een toekomstig slachtoffer kan voelen. De machteloosheid en het besef wat ze te wachten staat, zorgen voor een onbehagelijk gevoel. Uiteindelijk kan je je de vraag stellen of het nu inderdaad Satan is die Ray in zijn ban heeft. Of is het gewoon een psychisch gestoord persoon die stemmen hoort en zich daardoor laat leiden. Min of meer verwoord de predikant op de televisie het al een beetje. Satan is niet alleen het metafysisch personage met de horens en de puntige staart. Het is niet alleen dat masker dat gedragen wordt met Halloween of de figuur die opdaagt in een film. Het is een agressieve antichrist die onder ons leeft en ons gebruikt om zijn onuitsprekelijke daden uit te voeren. In een minder religieuze context betekent dit gewoonweg het kwade dat in de mens woekert.

Het verhaal is niet bijster origineel, maar de ondertoon van de film is fascinerend te noemen. Dat de hele film voorzien is van keiharde metal-sound, zorgt natuurlijk voor een extra satanische dimensie. Zelf vind ik het een beetje belachelijk, maar de associatie met Satan is bij metal nooit ver te zoeken. Tja, waarschijnlijk zullen er wel van die leeghoofden zijn die Ray’s daden wijten aan het luisteren naar heavy-metal. Uiteindelijk balanceert de film tussen een paranormaal, demonisch verhaal en het relaas van een seriemoordenaar die geleidt wordt door een duivelse beïnvloeding. Ik vond het in ieder geval fascinerend genoeg!