Collateral Beauty (2016)

Korte Inhoud

Een reclameman uit New York maakt een tragedie mee waardoor zijn leven uit de hand loopt. Nadat zijn collega's hem op alle mogelijke manieren uit zijn depressie proberen te halen, smeden ze een complex en controversieel plan om hem geestelijk ongeschikt te verklaren zodat ze de controle over het bedrijf kunnen overnemen. Op miraculeuze wijze veroorzaakt dit plan het genezingsproces en maakt het deze man mogelijk om zijn leven opnieuw op te bouwen.

Genre : Drama
Land : VS

Cast :
Will Smith : Howard

Naomie Harris : Madeline
Helen Mirren : Brigitte

Regisseur : David Frankel

Mijn mening

“Love.

Time.

Death.

Now these three abstractions connect every single human being on Earth. Everything that we covet, everything that we fear not having, everything that we ultimately end up buying is because at the end of the day we long for love, we wish we had more time, and we fear death.”

Ik vrees dat “Collateral Beauty” weer zo’n film is dat het slachtoffer werd van een spiraal van negativisme in recenserende middens. Soms komt het voor dat een bepaalde opinie wordt geïntroduceerd die naderhand door anderen halsstarrig word gevolgd. Slogans zoals “Afgrijselijk cynisch en huilerig”, “Tranentrekker zonder meerwaarde” en “pretentieus gebakken lucht” zag ik tot mijn verbazing op mijn scherm verschijnen. Toegegeven, het is niet zo weergaloos als “The pursuit of happiness”. Maar het is ook niet zo’n commerciële flauwekul als “Men in Black II” of zo vervelend als “After Earth”. Misschien is Will Smith niet de geknipte acteur voor een melodrama en associeer je hem met een meer actierijk en luchtiger filmgenre. Maar toch kon hij me overtuigen als de door verdriet getekende eigenaar van een reclamebureau. En als er mondiaal een soort kruistocht wordt georganiseerd tegen een welbepaalde film en ik ben het daar niet helemaal mee eens, dan wordt het tijd om voor deze film in de bres te springen. De laatste keer dat ik dat nodig achtte, was bij “47 Ronin”.

Ik geef eerlijk toe dat een film zoals “Hold me” meer emoties oproept als het over sterven en afscheid nemen van iemand dierbaar gaat. En inhoudelijk zijn er genoeg elementen voorhanden om het de stempel melodrama te geven. Maar wat was nu de uiteindelijke boodschap? Ging het nu alleen over leed, verdriet en pijn? Of was de boodschap die van een sprankeltje hoop, persoonlijke demonen overwinnen en echte waardes die van belang zijn in een mensenleven? Tja, cynici zullen vol walging naar deze film kijken. En ja, zelf vond ik dat het einde een hoog “Scrooge” gehalte heeft. Drie metaforen die het leven van 4 individuen de juiste richting insturen.

Het is niet alleen het leven van Howard (Will Smith) dat bijgestuurd moet worden. Ook de drie mede-eigenaars Whit (Edward Norton), Claire (Kate Winslet) en Simon (Michael Pena) hebben af te rekenen met hun eigen demonen. Zij krijgen elk een individueel metafoor die voor hun de puntjes op de i zetten. Hun gezamenlijk project is Howard die sinds het overlijden van zijn zes jarige dochtertje (ze leed aan een zeldzame vorm van kanker) comateus en doelloos door het leven gaat. De charismatische verschijning aan het begin van de film staat in schril contrast met de zelfdestructieve figuur die blind van woede in kamikazestijl tegen het verkeer in fietst. Welke richting zijn bedrijf uitgaat kan Howard bitter weinig schelen. De enige activiteit die hij daar nog verricht is het ontwerpen van een bouwsel van dominostenen die hij na enkele dagen van noeste arbeid terug afbreekt door het eerste steentje om te duwen. Symboliek voor zelfvernietiging?

De eerste stap zetten naar een zelfhulpgroep voor mensen die trachten een verlies te verwerken, is echter een onmogelijke stap voor Howard. Daarom dat Whit, Claire en Simon iets bekokstoven om aan te tonen dat Howard ontoerekeningsvatbaar is en niet meer beslissingen kan nemen die het bedrijf schade zou kunnen berokkenen. Dat is waar de drie amateur toneelspelers op het toneel verschijnen. Brigitte (Helen Mirren), Amy (Keira Knightley) en Raffi (Jacob Latimore) zullen elk één van de drie abstracties vertolken en Howard hiermee confronteren. De abstracties waarnaar hij brieven schrijft. Op die manier trachten ze een agressieve of irreële reactie uit te lokken.

De film wordt genadeloos neergesabeld in de VS wegens overdreven dramatiek en het volgens de publieke opinie weerzinwekkend opgezet plan van aandeelhouders. Neem een willekeurig seizoen van Greys Anatomy en je krijgt een lading kunstmatige dramatiek pas over je heen (maar dit komt waarschijnlijk door mijn haat jegens televisieseries). En dat het moreel aanstootgevend is van de mede-eigenaars is ook hypocriet om te beweren. De VS (en ook andere kapitalistische landen) is een land waar men in de zakenwereld op dagdagelijkse basis over lijken gaat en waar individuen op strategische manier worden opzij geschoven. En Will Smith aanduiden als de boosdoener en dat hij niet capabel is een serieuze film te dragen, is ook kort door de bocht. Ik kan bijvoorbeeld Keira Knightley niet uitstaan (een film met haar, en mijn knusse zetel staat vol nagelafdrukken). Maar dat is voor mij geen reden om de film in totaliteit af te breken (zoals ik ook niet deed bij “Begin Again”).

“Collateral Beauty” is een degelijke film over verdriet en wat het verliezen van een dierbare teweeg kan brengen. Toegegeven het was een beetje voorspelbaar. Welke connectie er was tussen Madeline (Naomie Harris) en Howard was nogal duidelijk. En het einde was een beetje te sprookjesachtig. Maar uiteindelijk raakte de film een gevoelige snaar bij mij en liet het toch een indruk na. Will Smith wist me niet tot tranen te bewegen zoals bij “The pursuit of happiness”. En een potje huilen is ook niet zijn sterkste acteertalent. Maar toch heb ik respect voor de persoon die begon als rebelse, yo-yo-yo scanderende tiener uit Bel-Air.