Bokeh (2017)

Korte Inhoud

Tijdens een romantisch tripje naar IJsland ontdekt een jong Amerikaans koppel wanneer ze op een morgen wakker wordt, dat iedere persoon van de aarde verdwenen is. Hun strijd om te overleven en zich neer te leggen bij de gevolgen van de mysterieuze gebeurtenissen zorgt ervoor dat al hun opvattingen over de wereld en henzelf drastisch veranderen.

Genre : SF/Drama
Land : IJsland

Cast :
Maika Monroe : Jenai

Matt O’Leary : Riley

Regisseur : Geoffrey Orthwein,Andrew Sullivan

Mijn mening

“Riley, this is starting to freak me out.
I know, I don't get it at all.”

Wat als je op een dag wakker wordt en tot het besef komt dat je de enige bent die over deze aardbol rondloopt? Dat is wat Jenai (Maika Monroe) en Riley (Matt O’Leary) ervaren als ze hun vakantie doorbrengen op IJsland. Aanvankelijk gedragen ze zich als doodnormale toeristen die de natuurpracht van IJsland bewonderen terwijl Riley alles fotografeert met zijn ouderwets uitziende camera. De dag dat ze merken dat ze moederziel alleen zijn, is dit het begin van een enerzijds fascinerende ontdekkingstocht. Maar anderzijds ook een teleurstellend verhaal waarbij ze een hele reeks menselijke reacties ondergaan. Allereerst is er de paniekerige en verwarde stemming waarbij ze angstig proberen te begrijpen wat er juist aan de hand is. Er is niet direct een plausibele verklaring voor de plotse verdwijning van de bevolking. Geen achtergebleven lijken of algehele destructie. Geen berichtgevingen omtrent het fenomeen daar alle nieuwszenders zijn uitgevallen. Geen vermeldingen op nieuwssites of mailberichten. Het menselijke bestaan is abrupt geëindigd op één of andere manier.

Vervolgens geraken ze in een euforische stemming, beseffend dat ze om het even welke gebruiksgoederen kunnen bemachtigen en het rijk voor hun alleen hebben. Ze hebben de beschikking over achtergelaten personenwagens en kiezen het huis naar hun smaak uit. Vervolgens beseffen ze dat ze op zichzelf aangewezen zijn en dat bepaalde situaties levensbedreigend zouden kunnen zijn. Hieruit volgt irritatie, zelfbeklag en strubbelingen tussen de beide overlevenden. Vooral Jenai vervalt in melancholische buien. Liefst van al wil ze terug naar haar huis. Alleen zitten ze vast op dit verlaten eiland. Ze worstelt dan ook met de “Waarom?” vraag over hun situatie en of dit alles te maken heeft met een Goddelijke voorbestemming. Riley daarentegen beschouwd dit als een verse start voor de mensheid. Een mogelijkheid om met hun tweeën een nieuw bestaan op te bouwen. Het lijkt nog steeds een toeristische trip voor hem waarbij hij zoveel mogelijk pittoreske plaatsjes wil vastleggen.

Ik geef toe dat mijn gedachten telkens afdwaalden naar de hamvraag “Wat zou ik doen in zo’n situatie?”. Op zoek gaan naar de auto van mijn dromen? Mijn droomhuis uitkiezen en lokale elektronicazaken plunderen zodanig dat ik voorzien was van de laatste snufjes? Een totale vrijheid waarbij ik me tegoed zou kunnen doen aan alles wat maar wenselijk is, zonder je zorgen te maken over het prijskaartje. Toegegeven, film kijken is ook een beetje jezelf verplaatsen in een fictieve situatie. Alleen mag dit niet een dusdanige vorm aannemen dat je de complete aandacht verliest. En dat was juist hetgeen me overkwam tijdens het bekijken van “Bokeh”.

Misschien is het grootste minpunt van de film de beperktheid. Er gebeurd niet echt veel interessants. Het overgrote deel van de film is gevuld met schitterende momentopnames opgevuld met minimalistische pianoklanken. Indien je nog nooit op IJsland bent geweest en je je niet kan voorstellen hoe het eruitziet, dan heb je daar wel een degelijk beeld over na het zien van deze film. Het leek wel alsof de toeristische dienst van IJsland hoofdsponsor waren van “Bokeh”. Prachtige natuurbeelden vol gletsjers, geisers en bloemenvelden. Geen horden door een virus gemuteerde zombies. Geen angstaanjagende buitenaardse wezens die een invasie zijn gestart om de energiebronnen van de aarde in te palmen. Uiteindelijk geeft de film geen uitkomst over de oorzaak. Net als Jenai en Riley blijf je hierover in het duister tasten.

Het enige wat ik me nog afvroeg, was waar de filmtitel nu eigenlijk vandaan kwam. Initieel dacht ik dat het een IJslandse uitdrukking was. Blijkt het volgens Wikipedia over een term uit de fotografie te gaan. De omschrijving is als volgt : “Bokeh drukt de kwaliteit van de onscherpte in een foto uit. Het gaat om de onscherpte die ontstaat doordat het voorwerp buiten het scherptevlak ligt”. Nu kan je je alleen nog de vraag stellen waar dit betrekking op heeft. De manier van fotograferen zoals Riley het toepast? Of is het een verwijzing naar de wazige inhoud van de film? Nog zo’n een onbeantwoorde vraag.