Kong : Skull Island (2017)

Korte Inhoud

De jaren 70. Een gevarieerde groep ontdekkingsreizigers is bij elkaar gekomen om samen naar een nooit eerder ontdekt eiland, gelegen aan de Grote Oceaan en even mooi als verraderlijk, te reizen. Wat ze niet weten is dat ze zich in het domein van de mythische Kong bevinden.

Genre : Avontuur/Fantasy
Land : VS/China/Australië

Cast :
Tom Hiddleston : James Conrad
Brie Larson : Mason Weaver
Samuel L. Jackson : Preston Packard

Regisseur :
Jordan Vogt-Roberts

Mijn mening

“I call them skull crawlers.
Why?
Cause it sounds unique.”

Is er nu echt niemand die zich ook afvraagt waarom de vrouwelijke medespeelsters in een King Kong film zich zo aangetrokken voelen tot deze gigantische mensaap? Wel eerlijk gezegd, ik vraag me dat ook telkens af. Is dit omdat Kong “Koning op elke plaats waar hij ook maar verschijnt” zo’n imposante verschijning is, waardoor deze macht en bescherming uitstraalt? Of is het zijn primitieve geaardheid? Geen flauw idee! Maar die aap heeft sowieso goede smaak naar mijn mening. En in elke film kijkt hij vol verlangen naar de dame in nood die zijn pad kruist. Nu, het zijn dan ook telkens vrouwen waar een primitieve aap op slag horendol van wordt en zonder dralen een beschermende taak op zich neemt. Ook in deze nieuwe Kong-film is de dame, die door de gevreesde monsterachtige aap uit penibele situaties wordt geholpen, een appetijtelijk uitziende dame.

“Kong : Skull Island” bevat toch een aantal geslaagde facetten waar ik toch redelijk enthousiast over was. De soundtrack vond ik persoonlijk grandioos. De actiescènes zijn op sommige momenten wel echt magistraal. En Brie "The Gambler" Larson die de hele film in een marcelleke rondloopt was een meesterlijke zet. Onslow in “Keeping up appearances” is echt niet om aan te zien. Maar Brie Larson in zo’n niemendalletje zien, was genoeg om te vergeten dat er zelfs een reuzenaap op het eiland rondliep. Voor de rest is het niet echt indrukwekkend te noemen. Het verhaal is nogal oppervlakkig en eenvoudig gehouden en dient alleen als kapstok voor een actierijk monsterverhaal vol adembenemend grafisch geweld. De onzinnigheden zijn soms van lachwekkend niveau en sommige scenes zijn regelrechte persiflages op de film “Apocalypse now”. Zelfs de geluidsinstallatie die oorverdovende muziek uit de jaren 70 uitbraakt, ontbreekt niet.

Who cares? Ik niet in ieder geval. Dit is wat ik verwacht bij het bekijken van een nieuwe King Kong film. Een Kong die indrukwekkend en angstaanjagend overkomt. Zeker op het moment dat hij die befaamde oerkreet uitbrult. En eerlijk gezegd, dit is de eerste film waar ik me soms afvroeg of het geen levensechte primaat was. Zo realistisch ziet deze Koninklijke gorilla eruit. Hadden ze er een intellectueel hoogstaand verhaal van gemaakt vol zinnige dialogen en wetenschappelijk gebrabbel, dan was het waarschijnlijk ook weer niet goed geweest. Maak maar eens een vergelijking tussen de laatste “Godzilla” film en deze. Hoeveel procent van de volledige tijdsduur is Kong hier in beeld geweest ten opzichte van dat ander gedrocht? Mijn inziens is dit merkelijk meer. Je moet zelfs niet zo lang wachten. Na het vermakelijke tweede wereldoorlog tafereel waarbij twee aartsrivalen na een luchtduel eindigen op het vervloekte eiland (blijkbaar hing er toen geen apocalyptische storm aldaar), krijg je al de doordringende ogen van deze aap te zien.

Het zijn de gesofisticeerde speciale effecten die ervoor zorgen dat je snel onvolmaaktheden in het verhaal langs je neerlegt. Zo was de eerste confrontatie tussen Kong en het aanstormende bataljon gevechtshelikopters enerzijds weergaloos in beeld gebracht . Maar anderzijds was het zo onwezenlijk stupide. Ze zijn getuige hoe de gigantische aap probleemloos de ene helikopter na de andere tot schroot herleidt. En toch is er geen enkel piloot die de conclusie trekt dat het misschien beter is om zijn toestel de andere kant op te sturen. Weg van het woedende monster. Teveel psychedelische muziek en hallucinogenen tijdens hun tour in Vietnam heeft daar wellicht iets mee te maken. Toen Brie Larson als echte dieren-activiste een neergestorte heli persoonlijk wou opheffen om een reuzegrote waterbuffel te bevrijden, verslikte ik me bijna in mijn popcorn.

Tevens kan je de meeste menselijke personages karikaturaal noemen. Maar op een bepaalde manier paste dit perfect in deze film. Vooral Samuel L. Jackson die als een bezetene het eiland doorkruist op zoek naar weerwraak op de aap. De psychotische tirades van hem waar holle uitdrukkingen zoals “This is one war, we're not gonna loose” worden gescandeerd, komen soms redelijk onzinnig over. Maar eigenlijk was dit weeral eens genieten voor mij. Hetzelfde geldt voor John Goodman’s personage. Een zogenaamde wetenschapper die voor heel andere redenen deze expeditie heeft opgezet dan hij aan het begin laat uitschijnen. En dan de Robinson Crusoe van dienst, John C. Reilly, die al jarenlang op dit eiland vastzit en nu een mogelijkheid ziet om uit deze hel te kunnen ontsnappen. Tom Hiddleston en Brie Larson zijn eigenlijk de twee meest normale personages waarbij de ene duchtig met zijn spierballen rolt als professionele spoorzoeker en de andere met andere spieren pronkt als oorlogsfotografe.

De rest van de cast is onbelangrijk uiteindelijk. Ze dienen enkel en alleen als rekwisiet waarop de bonte verzameling van buitenproportionele monsters hun lusten kunnen botvieren. Verwacht dus een reeks rondvliegende, in stukken gesneden en verpletterde slachtoffers. Dus ondanks het flinterdun verhaal en het feit dat de menselijke medespelers louter dienst doen als decorstukken, is deze monsterfilm een waar spektakel. Als monsterliefhebber moet je toch toegeven dat het gevecht tussen Kong en de reusachtige octopus er toch weergaloos, fantastisch en kippevelbezorgend uitziet. De teaser op het uiteinde voorspelt dan weer een opvolger (Tja, het geldlaatje moet gevuld worden). Niet iets waar ik naar uitkijk. Maar een aardschokkende confrontatie tussen de twee oppermonsters, Kong en Godzilla, mag van mij wel weer eens worden overgedaan. Blijkbaar moeten we daar dan voor wachten tot 2020. Laat maar komen, van mijn part.