Life (2017)

Korte Inhoud

Zes leden van het International Space Station staan op het punt een van de grootste ontdekkingen te doen in de geschiedenis van de mensheid; het eerste bewijs van buitenaards leven op Mars. Wanneer de bemanning bezig is met onderzoek blijken hun methoden onvoorziene consequenties te hebben. De levensvorm blijkt intelligenter te zijn dan iemand ooit voor mogelijk hield.

Genre : SF
Land : VS

Cast :
Jake Gyllenhaal : David Jordan
Rebecca Ferguson : Miranda North
Hiroyuki Sanada : Sho Murakami

Regisseur :
Daniel Espinosa

Mijn mening

“I feel hate.
I feel pure fucking hate for that thing.”

Een ruimtestation dat terugkeert van Mars met een eencellig organisme. Een wetenschappelijke doorbraak en het bewijs dat er inderdaad leven op Mars is. De euforie slaat echter snel om als blijkt dat dit lieftallig organisme, dat algauw het koosnaampje “Calvin” krijgt, een bedreiging vormt voor de complete bemanning. En naderhand bekeken een gevaar betekent voor het gehele universum. Incluis de vreedzame planeet aarde. Want voor ze het weten groeit deze eencellige buitenaardse vriend uit tot een flink uit de kluiten gewassen zeemvel. Algauw begint het bemanningsleden te vermorzelen en te verorberen. Blijkbaar beschikt het ook over een ongekende intelligentie waardoor het kans ziet om uit het observatie lab te ontsnappen. En dan is het aan de rest van de bemanning om ervoor te zorgen dat het buitenaardse wezen, dat zich verplaatst als een Patrick Star doorheen het ruimtestation, niet arriveert op het aardoppervlak.

“Life” is nog eens zo’n rasecht zenuwtergend SF-verhaal . En in tegenstelling tot "Arrival" heeft het buitenaards ruimtewezentje hier geen goede bedoelingen. Dat er algauw vergelijkingen worden gemaakt met de “Alien” saga is onvermijdelijk. Dezelfde omstandigheden en omgeving zorgen voor een gelijkaardig kat-en-muis spel waarbij het overleven een centrale plek inneemt. Maar zelfs met dit in het achterhoofd kan ik alleen maar constateren dat de film met een sneltreinvaart voortraast. Voordat ik het besefte was het spannend verhaal al uitverteld. Het einde is niet echt verrassend maar zal waarschijnlijk nog enkele dagen door je hoofd blijven spoken. Er werd ook opvallend veel keren “It’s beautiful” gezegd. Dan je weet je al op voorhand dat het niet goed zal aflopen.

Het verhaal op zijn eigen is dus niet denderend origineel en werd al ontelbare keren verteld in het verleden. Maar visueel is het wel een pareltje. Het ruimtestation is tot de puntjes uitgewerkt en ondanks dat het een enorm gevaarte is, heb je toch de indruk dat de bewegingsruimte nogal beperkt is, waardoor je dat claustrofobisch effect krijgt. Maar vooral het voortbewegen van de bemanningsleden in gewichtloze toestand is fascinerend. Het kantelende en draaiende station zorgt ervoor dat je op bepaalde momenten de onderkant niet meer van de bovenkant kunt onderscheiden. Ik ben er zeker van dat de CGI afdeling aardig wat werk heeft moeten verzetten om het zo realistisch mogelijk te maken. Zelfs de bloederige scenes worden ineens boeiende fragmenten waarbij gedemonstreerd wordt hoe druppels bloed zich in gewichtloze toestand gedragen.

Ook over de cast geen slecht woord. Het zijn stuk voor stuk oerdegelijke acteurs die hun steentje bijdragen in deze spannende ruimtehorror. De meest bekende namen zijn vanzelfsprekend Ryan Deadpool Reynolds, als de spacecowboy Rory Adams die satellieten uit de ruimte plukt en als eerste een reglement aan zijn laars lapt, en Jake Gyllenhaal (toch wel mijn meest favoriete acteur op dit moment) als David Jordan, ex-marinier die het wereldrecord “verblijf in de ruimte” op zijn sokken verbreekt omdat hij een hekel heeft aan het leven op aarde. Hiroyuki Sanada, die in The Railway Man een voorname rol wegkaapte, krijgt in “Life” de meeste menselijke rol op het moment dat hij live de geboorte van zijn kind meemaakt aan boord van de ISS. Rebecca “Mission Impossible” Ferguson, Olga Dihovichnaya en Ariyon Bakare vormen de rest van de bemanning die zich reppen doorheen het ISS om het flapperende ruimtewezen te ontlopen (of is het ontzweven?).

Ondanks de vanzelfsprekende overeenkomsten met “Alien”, weet Daniel Child 44 Espinosa een enge, duistere en intense film af te leveren. Het zal wel geen klassieker worden als “Alien”, maar geslaagd is de film wel op meerdere vlakken. Ik hoop wel dat indien toekomstige Mars-expedities ook maar de geringste vorm van één of ander buitenaards leven ontdekken, ze zo verstandig zijn om het links te laten liggen en vooral niet mee te nemen als een soort trofee om mee uit te pakken hier. Voor filmliefhebbers die nog niet de kans hebben gehad om “Alien” te zien (onvoorstelbaar in mijn ogen, maar toch), zal deze retespannende SF zeker de moeite waard zijn.