The White King (2016)

Korte Inhoud

Djata is een 12-jarige onbezorgde jongen die opgroeit in een wrede dictatuur afgesloten van de buitenwereld. Wanneer de overheid zijn vader Peter gevangen neemt worden Djata en zijn moeder Hannah gezien als verraders. Samen worden ze gedwongen hun weg te vinden door de wereld van propaganda, misbruik en wrede bendes om de familie weer te herenigen.

Genre : Drama/SF
Country : UK/Germany/Sweden/Hungary

Cast :
Lorenzo Allchurch : Djata
Agyness Deyn : Hannah
Ross Partridge : Peter

Regisseur :
Alex Helfrecht, Jörg Tittel

Mijn mening

“They all will have to lose something.
If not you are a traitor.”

“The White King” speelt zich ergens in een toekomstige maatschappij af. Is er een wereldwijde, allesvernietigende oorlog uitgebroken? Een dodelijke epidemie? Of is er een wereldstaat in geslaagd om de mondiale communicatie plat te leggen waarna ze door gebruik te maken van conventionele oorlogsvoering alle hightech gerelateerde landen kon veroveren? En voerden ze na deze invasie een totalitair regime in? Echte antwoorden zal je hier niet op krijgen. Het lijkt eerder op een hermetisch afgesloten kamp waar elke vorm van luxe ontbreekt en de voorziening in levensbehoeftes beperkt is. Het regime heeft fascistische trekjes compleet met een soort Hitlerjugend waar jongeren automatisch toetreden. Vaste militaristische tradities om “The Homeland” te eren. Een voedselbevoorrading dat geleid wordt volgens strikte regels. En blijkbaar is elke woning voorzien van een intercom systeem waar de dagdagelijkse productiehoeveelheden en praktische info worden doorgegeven. The Homeland is geen menslievende samenleving, maar een samenleving waar dwang, controle en bestraffing de kernwoorden vormen. En dit onder het alziend oog van strategisch geplaatste bewakingscamera’s.

Het is in deze commune dat Djata (Lorenzo Allchurch) opgroeit. Een voortdurende sfeer van dreiging en onderdrukking staat een zorgeloos jeugdig leven in de weg. Kwajongensstreken worden hier met harde hand (en boksijzer) bestraft. En wanneer hij met enkele vriendjes tracht zijn voetbal te ontfutselen uit de handen van enkele oudere pestkoppen (zonen van iemand hoogstaand in de militaire hiërarchie waarschijnlijk), draait dit uit op een gewelddadig gevecht in plaats van een soort capture-the-flag spelletje. Daarenboven is zijn vader opgepakt wegens politiek incorrect gedrag. Vanaf dan wordt hun leven er niet eenvoudiger op. Hun vrijheid wordt beknot en bepaalde levensbepalende behoeften worden hun ontnomen.

Dit alles speelt zich af aan de voet van een immens beeld dat proportioneel vergeleken kan worden met het Christusbeeld in Rio de Janeiro, maar qua vormgeving eerder lijkt op een illustratie uit het marxistische Rusland van weleer. Dit beeld blijkt een portret te zijn van de dictator die deze maatschappij heeft opgericht. Verwacht echter geen verdere duiding hierover. De symboliek die gebruikt wordt doet vanzelfsprekend denken aan andere regimes uit het verleden. Het ene regime al strikter en dictatorialer dan het andere. Ondanks de pogingen om een tienersfeer te creëren met een zoektocht naar een schat door Djata, zijn bezoek aan invloedrijke grootouders en het kortstondige intermezzo in een futuristisch uitziend gebouw buiten de bewaakte zone, blijft de sfeer in deze film somber en sinister. Dit is geen dystopische film zoals “The Hunger Games” of “Divergent” waar een heldin het totalitair regime omverwerpt, maar een cynische film over een niet zo ondenkbare wereld waarin menselijke vrijheid onbestaand is. Te denken dat in onze huidige wereld er mensen zijn die daadwerkelijk in zulke mensonterende omstandigheden leven.

De enige acteurs die me bekend voorkwamen waren Ross Partridge en Jonathan Pryce als respectievelijk vader en grootvader van Djata. Hun rollen zijn echter beperkt (maar wel van betekenis). Het zijn vooral Lorenzo Allchurch en Agyness Deyn die een schitterende prestatie afleveren. Allchurch’s naïeve, kinderlijke blik op de maatschappij waarin hij leeft wordt geleidelijk aan vervangen door een vastberaden houding. Niet hoogstaand acteerwerk maar toch bewonderenswaardig om op zo’n jonge leeftijd een dergelijke rol te spelen. Ook Deyn’s rol was niet bepaald vanzelfsprekende. Een zorgzame moeder die haar zoon tracht te beschermen en er alles voor over heeft om haar gedeporteerde man terug te krijgen. De film moet het niet hebben van magistrale beelden vol speciale effecten. Of actierijke strijdtonelen waar rebelerende jongeren een regime trachten omver te werpen. Het verhaal is over het algemeen redelijk oppervlakkig en vaag. Bepaalde scènes waren nogal overbodig. Zoals de confrontatie met General Meade die enkel en alleen diende om aan te tonen dat het zich afspeelt in de verre toekomst. Het einde is plots en laat je achter met prangende vragen. Qua sfeer is het een geslaagde film. Een sobere en compromitterende sfeer die aanvoelt als een levensechte nachtmerrie. Een nachtmerrie waar niemand graag in wil terechtkomen.