Unlocked (2017)

Korte Inhoud

Het verhaal gaat over een CIA-agente (Noomi Rapace), die zonder het te weten informatie verschaft aan terroristen. Vervolgens moet ze in een race tegen de klok een chemische aanval op Londen zien te voorkomen.

Genre : Action/Thriller
Land : VS/UK/Zwitserland

Cast :
Noomi Rapace : Alice Racine
Orlando Bloom : Jack Alcott
Michael Douglas : Eric Lasch

Director :
Michael Apted

Mijn mening

“Send a car for my wife and flowers.
And by flowers, I mean whatever it takes to keep me off the couch tonight.”

Neem een willekeurige “Jason Bourne” episode en meng dit met pakweg een “Mission Impossible” of recent “Stratton” en voeg er nog een beetje humor bij, dan krijg je als resultaat iets gelijkaardigs als “Unlocked”. Niet bepaald origineel dus. Entertainend is het wel, maar het is ook een onontwarbaar kluwen van intriges. Op een bepaald moment vraag je je af wie er nu eigenlijk geen dubbelspel speelt en te vertrouwen is. De film sluit wel perfect aan bij de hedendaagse actualiteit. Er gaan geen maanden voorbij tegenwoordig of er is weer ergens op het Europese vasteland een extremistische organisatie die een laffe aanslag pleegt. Ik hoop alleen dat deze film zulke geschifte organisaties niet op slechte gedachten brengt.

Het zal misschien wel aan mij liggen maar op bepaalde momenten had ik echt geen flauw idee waar de betrokken personen het over hadden. Blijkbaar moet je intelligentiequota toch wel enorm hoog zijn om mee te kunnen draaien in het wereld van inlichtingendiensten als geheimagent. De snelheid waarmee conclusies worden getrokken en beslissingen worden genomen is angstaanjagend snel soms. Niet voor niets dat de bestrijding van terroristische cellen zo’n moeilijke taak is. Zou het niet kunnen dat het overgrote deel van de medewerkers aldaar niet eens de redeneringswijze van hun overste kunnen volgen?

Noomi Rapace, die meer indruk op me maakte in “Child 44” dan in “Prometheus”, speelt de ervaren agente Alice Racine die met een gewetenprobleem zit na een aanslag in Parijs. Vanwege een enorm schuldgevoel houdt ze haar functie bij MI5 voor bekeken, en gaat werken op één of andere sociale dienst die ze als dekmantel gebruikt om verdachte ontwikkelingen door te seinen aan MI5. Tot ze op een dag de vraag krijgt om een terreurverdachte te ondervragen en eventuele informatie over een op stapel staande aanslag los te peuteren. Maar algauw beseft ze dat ze zich in een dodelijk wespennest heeft gestoken waar niemand meer in te vertrouwen valt en waar haar een onmogelijke taak opwacht. Enerzijds moet ze zichzelf reppen om uit de handen te blijven van een onbekende partij die handelt volgens een geheel andere agenda. En anderzijds is het een race tegen de klok om ervoor te zorgen dat Londen niet het slachtoffer wordt van een gifaanval. Ja, zich vervelen is er niet bij voor Alice.

Het verhaal op zijn eigen is eigenlijk een warboel en soms nogal moeilijk te volgen. Ben je een spionagethriller-liefhebber en heb je al een hele resem films uit dit genre gezien, dan zal je geen nieuwigheden vinden die je overdonderen. De hele film is een aaneenschakeling van achtervolgingen, kortstondige maar energiek uitgevoerde actiescènes en hightech spionagewerk achter de schermen. Maar vooral de enorme hoeveelheid plotwendingen zullen er eerder voor zorgen dat het nogal lachwekkend overkomt in plaats van verrassend. Ik zou zelfs niet verbaasd zijn geweest als op het uiteinde de imam een medeplichtige was van één of andere candid-camera programma die op het einde laconiek komt mededelen dat het allemaal maar voor te lachen was. Van dat niveau is het dus.

Wat rest er dan nog te bewonderen? De acteerprestaties van de bijeen geschaarde bekendere filmsterren. De Zweedse Noomi Rapace is redelijk geknipt voor deze rol als vrouwelijke Jason Bourne. Een intelligente, koelbloedig persoon die zich weet te handhaven in de keiharde spionnenwereld. Zelfs Michael Douglas wisten ze te strikken voor een kleine maar niet zo onbelangrijke rol. De minst indrukmakende rol is weggelegd voor Orlando Bloom die met zijn zwaar Engels accent en nonchalance tracht enige humor in de film te brengen. ’t Is echter John Malkovich die de show steelt als CIA-afdelingshoofd Bob Hunter. Zijn expressie, die schijnbaar nonchalante glimlach en een moment van ongecontroleerd gedrag tijdens een video conference. Een duidelijk bewijs dat men een beetje geschift moet zijn om bij de inlichtingendienst te gaan werken. Maar ondanks het excellent acteren en de ronkende namen die op het scherm verschijnen, weet deze film niet het etiket “middelmatigheid” te vermijden. Een zoveelste spionage-thriller die voor kortstondig vermaak zorgt maar uiteindelijk in de vergetelheid zal geraken.