We go on (2016)

Korte Inhoud

Miles Grissom is geobsedeerd door de dood. Als iemand hem bewijs kan leveren dat er leven na de dood bestaat, is hij bereid deze persoon daarvoor een beloning te geven. Hij plaatst een oproep en krijgt verschillende reacties. Miles kiest drie personen uit die volgens hem geschikt zijn: een wetenschapper, een medium en een ondernemer.

Genre : Horror/Thriller/Comedy
Country : USA

Cast :
Clark Freeman : Miles Grissom
Annette O’Toole : Charlotte
Jay Dunn : Nelson

Director :
Jesse Holland
Andy Mitton

Mijn mening

“Once you see what I'm gonna show you,
you're kind of gonna be in the inner circle on this thing, and...
well... you'll be open to it.
To them.”

Iedereen kent wel de befaamde zin “I see dead people” uit de ongeëvenaarde film “The Sixth Sense”. De vergelijking met deze film gaat natuurlijk niet helemaal op voor “We go on”. Maar op een bepaalde manier doet het je er wel aan denken. Niet dat deze film echt angstaanjagend is en volgepropte is met hartaanval-bezorgende schrikeffecten. Dus voor diegenen die bij een horrorfilm denken aan demonische verschijningen, een hele meute bloeddorstige zombies of een psychopathische gek die onschuldige meisje openrijt, zal ik nu al zeggen dat dit niet zo’n typische horrorfilm is. Om eerlijk te zijn vond ik in deze film de menselijke interacties tussen Charlotte (Annette O’Toole) en Miles (Clark Freeman) nog het meest amusante. En het uiteindelijke verhaal mag je ook al origineel noemen.

Miles (Clark Freeman) is iemand die door het dodelijk auto-ongeval van zijn vader door de jaren een hele resem fobieën heeft verzameld. Zo heeft hij angst om auto te rijden, pleinvrees, hoogtevrees en angst voor verrottingsverschijnselen. Eigenlijk komt het er op neer dat hij schrik heeft om te sterven. Moest ik alle Latijnse benamingen voor deze fobieën hier opsommen, dan is de kans groot dat bepaalde lezers een fobie zouden kweken om mijn mening nog te lezen. Met andere woorden, Miles is een echte angsthaas. Het wondermiddel dat hij bedenkt is enerzijds redelijk inventief en anderzijds ook iet of wat naïef. Als iemand hem kan aantonen dat er leven na de dood is door hem in contact te brengen met een geest of een spook, veronderstelt Miles dat hij wel eens een doodnormaal (Euh!) leven zou kunnen leiden.

Een paginagrote advertentie in de krant moet voor de nodige aandacht zorgen. Ik denk eerder dat de beloning van 30.000 $ ervoor zorgde dat een heleboel individuen hierop reageerde. Vanzelfsprekend zitten hier charlatans, oplichters, krankzinnigen en kwakzalvers tussen. En dat is dan het moment waarop Miles zijn moeder, Charlotte (Annette O’Toole), in beeld komt en haar zoon bijstaat in de moeilijke zoektocht naar geloofwaardige kandidaten, ook al is ze er stellig van overtuigd dat het allemaal larie en apekool is. Uiteindelijk blijven er drie kandidaten over. Vraag is of deze personen Miles effectief kunnen helpen. Dit moet je zelf maar ontdekken als je de film eens kijkt. Het is pas halfweg de film dat er eindelijk schot in de zaak komt en “We go on” een lugubere sfeer meekrijgt. En dat door de ontmoeting met Nelson (Jay Dunn), een schijnbaar doodnormale vent die als onderhoudsman werkt op de luchthaven. Hij zal Miles helpen om in contact te komen met datgene wat Miles zo dolgraag wil zien.

Zoals ik al eerder zei, is “We go on” niet echt creepy of angstaanjagend. Maar na de ontmoeting met Nelson, neemt de film een hele andere wending en is het toch redelijk spookachtig. Maar over het algemeen tracht men meer de nadruk te leggen op het humoristische dan het griezelige. Normaal gezien ben ik niet zo’n voorstander van humoristische horror. Meestal is het nogal overdreven, infantiele humor waarbij de persiflages op klassiekers elkaar opvolgen. Zoals in de “Scary movie” reeks. Bij aanvang is het nog grappig, maar na een tijdje begon het me te irriteren. In deze film is de humor meer subtieler en doodgewoon. Alsof het niet de bedoeling was om het grappig te maken en het per toeval in de film is geslopen. Ik geef toe, dat is juist het soort humor wat ik het meeste apprecieer. Geen geforceerde dijenkletser waarbij het gebruik van een lachband noodzakelijk is om het publiek te laten merken dat er iets grappigs gebeurd is.

De interactie tussen de twee hoofdpersonages is een genot om naar te kijken. Vooral Annette O’Toole is fantastisch. Beiden acteren op een spontane en natuurlijke wijze. Op bepaalde momenten leek het wel alsof er een levensechte moeder-zoon relatie bestond. Grandioos, uitermate grappig en aandoenlijk tegelijkertijd. Voor dat verdienen ze al sowieso een staande ovatie. Maar ook de film zelf verdient alle lof. Op een eigenzinnige manier slaagt de film erin om zich te onderscheiden van andere spookverhalen. Laat ik “We go on” een horror voor beginners noemen. Een fascinerend bovennatuurlijk verhaal zonder bloederige toestanden en hartkloppingen-bezorgende schrikeffecten. Ik ben ervan overtuigd dat de niet-liefhebbers van horror hier ook van zullen genieten.