Realive (2016)

Korte Inhoud

Heden. Marc is een ambitieus en briljant man, die het ene na het andere project tot een goed einde brengt. Wanneer hij te horen krijgt dat hij aan een ongeneeslijke kanker lijdt en nog hoogstens twee jaar te leven heeft, is dat voor hem een verschrikkelijke emotionele opdoffer. Hij kan de dood en zijn nakende lichamelijke aftakeling gewoonweg niet aanvaarden en besluit zijn lichaam te laten invriezen in de best mogelijke omstandigheden. Vervolgens organiseert hij zijn zelfmoord, in afwachting van het moment waarop een remedie wordt gevonden voor zijn ziekte.

Genre : SF
Land : Belgie/Spanje/Frankrijk

Cast :
Tom Hughes : Marc
Oona Chaplin : Naomi
Charlotte Le Bon : Elizabeth

Regisseur :
Mateo Gil

Mijn mening

“Imagine you were born totally aware and conscious of everything around you.
Conscious you were coming out of someone else's body.
Joined to it by a bloody cord that you are completely covered in blood.
Conscious of the dry air entering your lungs for the first time.
The sharp sounds in your ears.
The blinding light in your eyes.
Conscious that your bones are unbearably soft and your life is so fragile
it could disappear at any moment.
That's what being resurrected is like.”

Misschien was het initiële idee van Marc Jarvis (Tom Hughes) niet zo slecht. Als hij te horen krijgt dat hij terminaal ziek is en nog maar enkele maanden te leven heeft, besluit hij zich te laten invriezen. Niet voor eeuwig maar wel tot de medische wereld in staat is om zijn kwaal te genezen, waarna hij weer een gezond leven kan leiden. Een pracht idee maar wel eentje met een nadeel, waar Marc ook achter komt naderhand. Het nadeel is dat je je geliefden achterlaat. En het zou ook kunnen dat de tijdgeest drastisch gewijzigd is. Fysiek ben je misschien tiptop in orde maar de geestelijke toestand kan wel eens voor problemen zorgen.

“Realive” is een SF pur sang met zijn “Oblivion”-achtige interieurs en uitstraling. Tegelijkertijd boort het ook een diep-filosofisch onderwerp aan over het eeuwige leven en het uitstellen van de dood. Het is niet een futuristisch machine zoals in “Elysium” dat onvolkomenheden en medische problemen rechtzet. Het is de evolutie van medische technologieën waardoor het mogelijk is medische interventies op een adequate manier uit te voeren. Maar naarmate de film vordert, merk je dat de film een gesofisticeerd romantisch verhaal bevat. Een verhaal over een gecompliceerde verhouding waar eeuwige liefde in verscholen zit. Marc en Naomi (Oona Chaplin) zitten al jaren gevangen in een knipperlichtrelatie. En net als ze dan toch tot de vaststelling komen dat ze voor elkaar gemaakt zijn, is een dodelijke ziekte de spelbreker die ervoor zorgt dat een toekomst als bejaard koppel niet voor hun weggelegd is.

De film is fascinerende genoeg doch ook uiterst traag. Het overgrote deel van de film speelt zich af in een klinisch witte, ultramoderne faciliteit waar Marc uit zijn cryogenetische slaap ontwaakt. Niet dat hij nog steeds fysiek dezelfde is als in het verleden want een groot gedeelte van zijn lichaam werd terug opgebouwd met gekloonde beenderen, spieren en zenuwbanen. Enkel zijn hersenen en enkele vitale organen zijn behouden. Ook is hij met een soort navelstreng verbonden met een high-tech toestel. Zijn nieuwe mechanische moeder. En dankzij de “Mind writer” is hij in staat om zijn herinneringen op te slaan. Dus bereid je maar voor op een heleboel flashbacks over zijn jeugd en de chaotische relatie met Naomi.

Uiteindelijk kan je de film zien als een modernere “Romeo en Julie meets Frankenstein” versie. Een film die handelt over eeuwigdurende liefde en het terug opwekken van een comateus iemand. Recent heb ik nog “The Lazarus Effect” gezien dat over hetzelfde principe handelt. Alleen is het in beeld brengen van toekomstige medische technieken en behandelingen op een heel overtuigende en realistische manier gebracht. Spijtig genoeg voor Marc is de emotionele band tussen individuen in deze futuristische wereld niet meer echt hetzelfde. Erotiek en liefde is verbannen naar gevoelloze werkgroepen en lijkt iets banaals en overbodig. Ik ben er zeker van dat hij dit zich niet zo had voorgesteld. Zowel de uitstekende acteerprestaties van zowel Tom Hughes als Charlotte Le Bon als de zorgzame verpleegster Elizabeth, als de filosofische moraal, maken van “Realive” een boeiende en tegelijkertijd emotionele film. Uiteindelijk kan je jezelf de vraag stellen of het inderdaad niet beter is dat een individu’s bestaan beter beperkt kan blijven tot één welbepaald tijdperk. Fysiologische issues kan men omzeilen en trachten te verbeteren. Het is de geestelijke toestand die voor problemen kan zorgen. Verwacht dan ook niet een happy end in deze film.