Alien : Covenant (2017)

Korte Inhoud

De bemanning van het kolonieschip Covenant is op weg naar een verre planeet aan de andere kant van de Melkweg. Ze ontdekken daar, wat zij denken, een onbekend paradijs, maar wat eigenlijk een duistere gevaarlijke wereld is. De enige bewoner blijkt de 'synthetische' David te zijn, een overlevende van de gedoemde Prometheus expeditie.

Genre : SF
Land : VS/UK/New Zeeland/Canada

Cast :
Michael Fassbender : David / Walter
Katherine Waterston : Daniels
Billy Crudup : Oram

Regisseur :
Ridley Scott

Mijn mening

“They disobeyed a direct order.
She buried her husband.
No, Karine, it's not that.
They don't trust me.
And they don't trust me for the same reason the company didn't trust me...
to lead this mission.”

Ik had nooit gedacht dat ik ooit de volgende vraag zou stellen : “Mr. Scott, zou je alsjeblieft een streep kunnen trekken onder het heel Alien gebeuren en je concentreren op andere projecten?”. Ik als “Alien” fan van het eerste uur was zo diep teleurgesteld over deze film, dat ik zelfs “Exodus : Gods and Kings” beter vond. Dus begraaf de plannen voor de “Alien : Covenant Sequel” die gepland staat om te verschijnen in 2019.

Over “Prometheus” was ik eigenlijk meer enthousiast in de tijd dan over deze creatie. De hele heisa omtrent het religieuze en existentiële aspect in “Prometheus” heb ik links laten liggen. Ik vond deze film een verademing na de desastreuze delen III en IV uit de “Alien” saga. Toegegeven, de xenomorphs in “Prometheus” eisten een iets mindere hoofdrol op. Maar de grafische weergave was weergaloos en lieten mijn SF-hart weer opspringen. Scott liet een frisse wind door deze SF-horror waaien. Bij deze “Alien : Covenant” is het eerder een gebruikte wind die erdoor waait. Enerzijds is het functionele van deze film de oorzaak hiervan. Tenslotte is het een brug tussen het “Prometheus” project en het oudere “Alien” werk. Maar anderzijds ligt de gemakzucht om dit eindproduct te creëren aan de basis, want uiteindelijk is het niets anders dan een recyclage van oud materiaal.

In “Prometheus” werd een ruimteschip de ruimte ingeschoten om op zoek te gaan naar de zogenoemde scheppers (“Engineers”) van de mensheid om uiteindelijk te constateren dat deze scheppers tabula rasa-gewijs hun scheppingswerk van tafel willen vegen. Het einde van de film laat een glimp zien van de creaturen die later dood en verderf zaaien in de Alien-saga. Nu zien we het ruimteschip “Covenant”, afgeladen vol met kolonisten en embryo’s, die (net als in “Passengers”) op weg is naar een planeet in een ander zonnestelsel om daar een nieuwe kolonie te stichten. Totdat het schip te maken krijgt met een “neutrino burst” en de bemanning hardhandig uit hun kunstmatige slaap wordt geschud. Als één van de bemanningsleden tijdens een reparatiewerk “Take me home” van John Denver als signaal ontvangt, wordt er zonder pardon koers gezet naar de oorsprong van dit signaal. En aldus belanden ze op een naar onze standaarden leefbare planeet waar ze sporen van een eerder landing terugvinden.

Ondanks het feit dat “Alien : Covenant” niet meer is dan een verbindingsstuk tussen het “Prometheus” relaas en de originele eerste aflevering, begon deze film veelbelovend. Achteraf gezien is het echter niet meer dan een herkauwen van reeds eerder gebruikte ideeën. Zelfs de Aliens die veelvuldig aanwezig zijn, maakten geen indruk op me. De agressie en intimiderende blik van het ruimtemonster uit de eerste films zorgden voor angstaanjagende filmmomenten. In deze film waren ze niet bijster intelligent en verre van slijmerig. Het enige originele in deze film was de zijde die het zich ontwikkelende schepsel gekozen had om uit een menselijk lichaam te barsten.

Als “Die hard” fan van de Alien saga wachtte ik vol ongeduld (ook al ben ik geen voorstander van prequels en sequels) op deze nieuwe episode en verwachtte ik ook grootse dingen. De teleurstelling is dan ook bij mij enorm groot als je ziet hoe zo’n origineel en berucht episch verhaal door commerciële beslissingen herleid werd tot het niveau van een nietszeggende, hersendode soap. Ook al is het visuele aspect van ongekend niveau (het is tenslotte Ridley Scott die de teugels in handen had) en het eerste half uur (ondanks de clichématige inhoud) veelbelovend was, kwam ik uiteindelijk tot de vaststelling dat het bekomen resultaat beschamend slecht was. De Aliens waren niet afschrikwekkend en leken op een bepaald moment op de raptors uit “Jurassic Park”. Sommige scenes waren ronduit debiel. En geef eerlijk toe, Katherine Waterston zal nooit het magistrale personage van Ripley kunnen evenaren. Het enige pluspunt en bewonderenswaardige was de dubbelrol van Michael Fassbender.

Wanneer gaan ze eens in Hollywood beseffen dat als een vervolg op een succesfilm niets wezenlijks bijdraagt aan het verhaal en gewoonweg een herhaling is van het origineel, maar dan in een nieuw jasje gestoken, men beter kan afzien van deze release. Maar ja, de film heeft ondertussen een trouwe schare fans opgebouwd die vol verwachting uitkijken naar een nieuwe episode (denk aan Sinterklaas en het veelbetekenende refrein “vol verwachting klopt ons hart” en je weet wat ik bedoel). Het maakt niet uit hoe vreselijk slecht dit vervolg is. Er zal altijd voldoende aandacht zijn vanuit die hoek. Het enthousiasme wordt in de meeste gevallen gevolgd door ontgoocheling. De voorbeelden zijn legio. Van “Die Hard” naar “Terminator”. Of kijk maar eens naar “Beverly Hills cop”, “Nightmare on Elm street” en “Home alone”. De pilootfilm is zinnenprikkelend en uniek. In sommige gevallen biedt het vervolg een meerwaarde en hoogst entertainend. Maar vanaf dan gaat het meestal bergaf en blijft er van het geweldige van de film niet veel meer over. Het lijkt wel alsof alleen het commerciële dan nog telt. Schaam je Mr. Scott. Schaam je diep. U was nu echt de laatste waar ik dit van verwachtte.